บทที่ 905

ในเวลานี้ หัวใจของเยเฉินสุมไปด้วยเพลิงโทสะ เขาคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะมีโจรที่ใจกล้าขนาดนี้ ด้วย พุ่งเป้ามาที่เด็กของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อนึกไปว่าเด็กเหล่านี้ อาจมีความเป็นไปได้ที่จะถูกขายให้ พวกขอทานไร้ยางอาย ถึงขั้นที่ถูกพวกเขาทำให้กลายเป็นคน พิการ เย่เฉินก็อยากจะสับพวกค้ามนุษย์เป็นหมื่นๆ ชิ้นใจแทบ ขาดแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงบอกหลีเสี่ยวเฟินไปทันที “เสี่ยวเฟิน ตอนนี้ เธออยู่ไหน? อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือเปล่า?”

“ใช่!” หลี่เสี่ยวเฟินตอบ “ฉันเพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ

พวกป้าหลี่ยังอยู่ที่นั่น”

“ได้” เย่เฉินรีบพูด “เธอรอฉันอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!

พอพูดจบ เขาก็กดวางสาย ไม่สนใจจะทักทายภรรยา รีบก้าว ออกประตูไป

เมื่อลงมาที่ชั้นหนึ่ง หม่าหลันในชุดนอนสีแดงเข้มก็เอ่ยเร่ง อย่างไม่มีความอดทน “เย่เฉิน รีบไปทำกับข้าว แม่เฒ่าใกล้จะ หิวตายอยู่แล้ว”
เย่เฉินขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างรังเกียจ “อยากกินก็ไปทำเองสิ หม่าหลันขบฟันร้องด่า “อาฮา! ตอนนี้แกเก่งแล้ว มีความ สามารถแล้วงั้นสิ?”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า “ถ้าคุณสามารถสร้างคฤหาสน์เดี่ยว แบบนี้ได้ ผมก็จะถือว่าคุณมีความสามารถเหมือนกัน!

ทันทีที่หม่าหลันได้ยินประโยคนี้ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนทันที “เ เฉิน คำพูดนี้ของแกหมายความว่ายังไง? แกคิดว่าคฤหาสน์ที่แก สร้างเจ๋งนักใช่ไหม? เริ่มสะบัดหน้าใส่ฉันแล้วงั้น?”

เยเฉินตอบเสียงเย็น “ใช่แล้ว เมื่อก่อนตอนผมอยู่บ้านคุณ คุณ มีท่าทีต่อผมแบบไหนล่ะ? ผมหวังว่าตอนนี้คุณจะรู้จักทบทวนตัว เองบ้างนะ มีความเป็นไปได้ที่พอผ่านไปสักระยะหนึ่ง ผมก็จะทำ กับคุณเหมือนที่คุณทำกับผมเมื่อก่อน

“แก…” ความหยิ่งผยองของหม่าหลั่นเลือนหายไปเกือบหมด ภายในชั่วพริบตา เธอเพิ่งจะตระหนักได้อย่างจริงจังว่า เย่เฉิน ต่างไปจากในอดีตแล้ว

ตอนนี้ตนไม่มีอะไรที่จะนำมาบีบเขาได้เลย เมื่อก่อนมักจะพูด อยู่ตลอดว่าเขากินข้าวบ้านตน พักอยู่บ้านตน แต่ตอนนี้ทุกอย่าง เหมือนจะกลับกันไปหมดแล้ว

ในตอนนี้เอง เซียวฉางควนก็ก้าวออกจากลิฟต์มาแล้วเช่นกัน เห็นเเฉินเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก ถึงเปิดปากถาม “เย่ เฉิน เธอจะไปไหน?”
เย่เฉินตอบ “ผมจะไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าครับ เกิดเรื่องขึ้น นิดหน่อย”

เขียวฉางควนรีบเอ่ยว่า “ฉันกำลังจะไปทำธุระที่สมาคมการ เขียนพู่กันจีนและภาพวาดพอดี ฉันจะขับรถไปส่งเธอแล้วกัน”

เย่เฉินพยักหน้า “ครับคุณพ่อ”

หม่าหลันพูดอย่างมีน้ำโห “เซียวฉางควนคุณห้ามไปนะ! ไป ทําอาหารเช้าให้แม่เฒ่าซะ!”

เซียวางควนมองเธออย่างรังเกียจแวบหนึ่ง “อยากกินก็ทำ

เอง ไม่ทำก็ไม่ต้องกิน!

เมื่อพูดจบ ก็ไม่สนใจไยดีเธออีก

สองพ่อตาลูกเขยเดินออกไปข้างนอก หม่าหลั่นกัดฟันด้วย ความโมโหอยู่ด้านหลัง

ตอนนี้ผู้ชายในบ้านทั้งสองคนนี้ ล้วนเป็นเฉยไม่สนใจตน อำนาจของตนในบ้านหลังนี้แทบไม่มีเหลืออยู่แล้ว

โดยเฉพาะเซียวฉางควนคนนั้น ไม่นึกเลยว่าเมื่อวานไปเอา ความกล้ามาจากไหนกัน ต้องการจะหย่าขาดกับตน

ไอ้สุนัขคนนี้ แต่งงานกับตนมายี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่เคยกล้า ตะคอกใส่ตนแบบนี้เลย เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลจริงๆ ตอน ต้องหาทางสืบดูหน่อยแล้ว

ตอนนี้ เย่เฉินกับเชียวฉางควนพ่อตาของเขามาถึงรถแล้วเขียวฉางควนเข้าไปนั่งในรถBMW พาเเฉินขับออกไป

รถเพิ่งจะพ้นประตูบ้าน เซียวฉางควนก็อดไม่ได้ที่จะสอบถาม

“เย่เฉิน ปกติเธอมีความคิดดีๆ เยอะแยะ เธอช่วยพ่อคิดหน่อยสิ ต้องทำยังไงถึงจะหย่าขาดกับแม่ยายปากตลาดคนนั้นของเธอ ได้?”

เยเฉันเอ่ยตอบ “เมื่อวานคุณแม่ก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ถ้า

จะหย่ากัน ก็ต้องแยกกันอยู่อย่างน้อยสองปี