บทที่1499

งานเลี้ยงสิ้นสุด ตอนที่แขกทุกคนออกจากงาน ขงเต๋อหลงก็ เข็นจักรยาน28นิ้วคันใหม่เอี่ยมของเขาออกมาแล้ว

ขงเต๋อหลงก็คิดถึงคลิปวิดีโอเพลงที่ดังเปรี้ยงอยู่ช่วงหนึ่งบน เว็บไซต์ขึ้นมา

ร้องว่าอะไรนะ ขับบนมอเตอร์ไซค์คันน้อยสุดที่รักของฉัน…

เขาคิดถึงเพลงนั้น จากนั้นก็มองไปที่จักรยาน28นิ้วที่ทั้งเก่าทั้ง น่าเกลียดคันนี้ ก็อดทอดถอนใจอยู่ในใจไม่ได้ว่า “หากสามารถ ขับมอเตอร์ไซค์ไปได้ก็คงจะดี วันหนึ่งขับได้สามสี่ร้อยกิโลเมตร สามวันก็คงถึงจินหลิงแล้ว อีกทั้งการเดินทางก็ไม่ต้องลำบากเกิน ไป…”

แต่น่าเสียดาย เย่เฉินไม่มีทางให้โอกาสเขาได้ต่อรองแน่ เขา จึงได้แต่เข็นจักรยาน28นิ้วออกมาอย่างเชื่อฟัง เพื่อเตรียมตัว ออกเดินทาง

น้าชายใหญ่ซึ่งเจียงไม่ถือหมวกจักรยานสีเขียวใบหนึ่งไว้ คิด จะสวมให้เขา เขาจึงทางหนึ่งหลบ ทางหนึ่งถามอย่างอึดอัดว่า “น้าชายใหญ่ ทำไมคุณถึงซื้อหมวกสีเขียวมาให้ผมล่ะ…

“อย่าให้พูดเลย” ต่งเจียงไม่กล่าวอย่างจนปัญญา “ไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้นเหมือนกัน ไปที่ไหนก็มีแต่คนแย่งหมวก หมวกที่ร้าน จักรยานจึงมีคนแย่งซื้อไปหมดแล้ว จึงเหลือสีเขียวอยู่สองสามใบที่ยังไม่ได้ขาย ฉันก็เลยให้คนซื้อมาให้แกใบหนึ่ง ยังคงเป็น ความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุด!

ขงเต๋อหลงแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

มิน่าหมวกใบนี้ถึงไม่มีใครแย่งมันสีเขียวมันเลื่อม! ขนาดผัก กุยช่ายสดยังไม่เขียวเท่าสีหมวกใบนี้เลย!

แม้ในใจเขาจะรังเกียจมากแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าความปลอดภัย ต้องมาก่อน ไม่อย่างนั้นหากล้มศีรษะกระแทกขึ้นมา นั่นไม่จบเห่ หรอกหรือ?

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้แต่กัดฟัน ให้น้าชายใหญ่สวมหมวกบน ศีรษะของตัวเอง

ต่งเจียงไห่จัดสายรัดคางของหมวกให้เขาจนเรียบร้อย จาก นั้นก็ชี้ไปที่แท่นวางโทรศัพท์ที่อยู่บนแฮนด์จักรยาน ก่อนจะกล่าว ด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เสี่ยวหลงเอ๋ย นี่เป็นแท่นวางโทรศัพท์ที่น้า ชายใหญ่ตั้งใจให้คนซื้อมาให้นายเป็นพิเศษ นายเอาโทรศัพท์ ใส่เข้าไปตรงที่หนีบก็จะสามารถนำทางได้ พันกว่ากิโลเมตร เชียวนะ ต้องดูแผนที่ให้ดี อย่าได้ไปผิดทางเด็ดขาด

ขงเต๋อหลงพยักหน้า ถามเขาว่า “น้าชายใหญ่ ทำไมคุณไม่ซื้อ แบตสำรองให้ผมบ้าง ตอนที่ผมปั่นจักรยานหากมือถือแบตหมด จะทำยังไง…

“ปัดโธ่!” ต่งเจียงไห่ตบหน้าผาก “ลืมของสำคัญไปเสียได้ ถ้า อย่างนั้นแกรอเดี๋ยว ฉันจะให้คนไปซื้อให้แกเดี๋ยวนี้!”
เวลานี้ต่งเจียงเหอพ่อของต่งตั่งหลินรีบร้อนพูดว่า “ในรถฉันมี อันหนึ่ง เมื่อก่อนซื้อไว้ใช้ยามฉุกเฉิน ฉันจะไปหยิบมาให้แก

เวลานี้ บิดาของขงเต๋อหลงข่งสิ่งเชื่อก็ตบไปที่บ่าของเขา กล่าวอย่างจริงจังว่า “การเดินทางไปจนหลงครั้งนี้ค่อนข้างดี ตามข้างทางล้วนเป็นเมืองที่พัฒนาได้อย่างดีเยี่ยม ไม่มีปา เปลี่ยวข้างทางแต่อย่างใด ดังนั้นแกก็อย่าได้กังวลเกินไปนัก ระหว่างทางก็ระมัดระวังให้ดี ตกเย็นก็หาที่กางเต็นท์ในสวน สาธารณะสักแห่งในเมือง สิบกว่าวันก็น่าจะถึงจินหลังได้

ขงเต๋อหลงพยักหน้า

ข่งลิงเชอถอนหายใจออกมายาวเหยียด จากนั้นก็กล่าวว่า “แกน่ะ จะต้องปั่นไปตามทางอย่างซื่อตรง ระหว่างนั้นห้ามแอบ ออกนอกลู่นอกทางเป็นอันขาด สิ่งนี้สำหรับแกแล้ว ก็คือ ประสบการณ์ครั้งหนึ่ง รู้ไหม?”

ขงเต๋อหลงกล่าวเสียงกระซิกว่า “ผมรู้แล้วครับ พ่อ…

ต่งซิ่วหัวก็กำลังเช็ดน้ำตาอยู่อีกด้านเช่นกัน พร้อมกับกำชับว่า “ตอนเดินทางจะต้องระวังความปลอดภัยให้ดี เห็นรถใหญ่ก็หลบ หน่อย รู้ไหม?”

ขงเต๋อหลงส่งเสียงสะอื้นให้ติดๆ กัน “แม่ที่แสนดี ผมรู้แล้ว…”

นายท่านใหญ่ต่งก็กำชับเช่นกันว่า “อย่างไรก็คำนวณเวลาให้ ดี อย่าแอบอู้ หากไปช้า คุณเย่จะโกรธเอาได้

ขงเต๋อหลงภายในใจห่อเหี่ยวเป็นอย่างยิ่ง นี่ยังใช้คุณตาแท้ๆอยู่ไหม? ถึงกับห่วงว่าเดี๋ยวเย่เฉินจะโกรธ…

นายหญิงใหญ่กลับอ่อนโยนมาก ควักยันต์คุ้มภัยสีเหลืองแผ่น หนึ่งออกมาจากในกระเป๋า แล้วมอบให้ขงเต๋อหลง ก่อนจะพูดว่า “เสี่ยวหลง นี่เป็นยันต์คุ้มภัยที่ขอมาจากพระตำหนักยงเหอสมัย ยายยังสาว พระอาจารย์เคยปลุกเสกไว้ ศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก ยาก พกติดตัวไว้ตลอด ตอนนี้ยายขอมอบมันให้กับหลาน มันจะช่วย คุ้มครองให้หลานปลอดภัย!”

ขงเต๋อหลงพยักหน้าอย่างตื้นตัน “ขอบคุณครับคุณยาย…

เวลานี้เย่เฉินที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดก็เอ่ยปากขึ้นว่า “นายดู สิ ตอนนี้นายมีความก้าวหน้าขึ้นแล้ว อย่างน้อยก็รู้จักพูดขอบคุณ คนในครอบครัว!

ขงเต๋อหลงพลันอับอายขึ้นมาทันที พลางกล่าวเสียงค่อยว่า “ขอบคุณคุณเย่มากที่สั่งสอน ต่อไปผมจะทำตัวอ่อนน้อม เป็นคน ที่ดีขึ้น!”