บทที่ 727

คำพูดไม่กี่คำของจางกุ้ยเฟิน ทำเอาหม่าหลันตกใจจนแทบจะ รายกางเกง

เธอไม่สงสัยในค่าพูดของจางกุ้ยเฟินเลย เพราะจางกุ้ยเป็นคน นี้ดูไปแล้วน่าจะเป็นคนที่เลวร้ายมาก บวกกับเมื่อครู่ที่ตบเธอเสีย ยับเยิน ก็ทำให้เธอเกิดความกลัวขึ้นในใจ

นายหญิงใหญ่เซียวก็อาศัยว่ามีจางกุ้ยเฟินคอยช่วยเหลือ ตอนนี้ก็เลยเตะหม่าหลันไปหนึ่งที แล้วด่าว่า “สรุปว่าแกจะเขียน หรือไม่เขียน?”

หม่าหลันก็เจ็บจนร้องออกมา แล้วร้องไห้พูดว่า “ฉัน เขียน…………..เขียนให้ก็ได้…….

จางกุ้ยเฟินก็ตบเธอไปอีก แล้วด่าว่า “มึงนี่มันน่าจริงๆ พูดดีๆ

ด้วยไม่ยอมตกลง ต้องให้ตบถึงจะยอม

หม่าหลันก็ถูกเอาเปรียบเสียมาก เลยรีบพูดว่า “ก็แกไม่พูดกับ

ฉันดีๆ ………..มาถึงก็ตบเอาๆ …..

จางกุ้ยเฟินกัดฟัน ยกมือตบไปอีก ด่าออกมาว่า “ยังจะกล้าต่อ ปากต่อคำอีก? กล้าจริงนะมึง!

ฝ่ามือนี้ เล่นเอาฟันหน้าของหม่าหลัน ที่เดิมทีก็ถูกตบจน คลอนไปแล้ว ได้หลุดออกมา
บทที่ 727

คำพูดไม่กี่คำของจางกุ้ยเฟิน ทำเอาหม่าหลันตกใจจนแทบจะ รายกางเกง

เธอไม่สงสัยในค่าพูดของจางกุ้ยเฟินเลย เพราะจางกุ้ยเป็นคน นี้ดูไปแล้วน่าจะเป็นคนที่เลวร้ายมาก บวกกับเมื่อครู่ที่ตบเธอเสีย ยับเยิน ก็ทำให้เธอเกิดความกลัวขึ้นในใจ

นายหญิงใหญ่เซียวก็อาศัยว่ามีจางกุ้ยเฟินคอยช่วยเหลือ ตอนนี้ก็เลยเตะหม่าหลันไปหนึ่งที แล้วด่าว่า “สรุปว่าแกจะเขียน หรือไม่เขียน?”

หม่าหลันก็เจ็บจนร้องออกมา แล้วร้องไห้พูดว่า “ฉัน เขียน…………..เขียนให้ก็ได้…….

จางกุ้ยเฟินก็ตบเธอไปอีก แล้วด่าว่า “มึงนี่มันน่าจริงๆ พูดดีๆ

ด้วยไม่ยอมตกลง ต้องให้ตบถึงจะยอม

หม่าหลันก็ถูกเอาเปรียบเสียมาก เลยรีบพูดว่า “ก็แกไม่พูดกับ

ฉันดีๆ ………..มาถึงก็ตบเอาๆ …..

จางกุ้ยเฟินกัดฟัน ยกมือตบไปอีก ด่าออกมาว่า “ยังจะกล้าต่อ ปากต่อคำอีก? กล้าจริงนะมึง!

ฝ่ามือนี้ เล่นเอาฟันหน้าของหม่าหลัน ที่เดิมทีก็ถูกตบจน คลอนไปแล้ว ได้หลุดออกมาให้ตนเองเข้าไปอยู่ ก็ต้องขอบคุณลูกเขยตนเองบ้างแหละ แต่มัน ไม่เลย ทุกๆ วัน าลูกเขยว่าไม่เอาไหน ทุกๆ วันก็เป่าหูลูกสาวตัว เองว่า ให้รีบหย่าไปเสีย พวกคุณลองคิดดู คนที่ไม่รู้จักบุญคุณคน แบบนี้ รุมตบไปหลายที ก็เหมือนเป็นการลงโทษแทนสวรรค์จริง ไหมล่ะ?”

ทุกคนก็พยักหน้ารัวๆ พร้อมกัน

เพราะถึงอย่างไร จะฟังอย่างไรหม่าหลันก็เป็นดั่งเดรัจฉาน ดัง นั้นต่อให้ตบให้เละเพียงใดก็ไม่อาจจะระบายแค้นได้

ตอนนี้หม่าหลันก็ได้แต่นั่งเอามือปิดหน้าอยู่ที่พื้น ไม่กล้าพูด อะไรออกมาสักค่

ตอนนี้ จางกุ้ยเฟินก็โยนปากกับกระดาษไปให้เธอ แล้วพูด เสียงเย็นว่า “รีบเขียนเข้า เขียนไม่ดีกตบ!

หม่าหลันก็ได้แต่อดทน หยิบปากกามามือสั่นๆ แล้วก็เขียนที่

กระดาษ

พอเขียนจดหมายเสร็จ นายหญิงใหญ่เชียวก็แย่งมา ดูเนื้อหา ที่เขียน พบว่าหม่าหลันได้เขียนไว้ว่า ให้เซียวซูหนจัดเตรียม ห้องไว้ให้กับครอบครัวตนเอง4คนด้วย ในใจก็เริ่มได้ใจขึ้นมา แล้วพูดยิ้มตาหยีว่า “ทีนี้ล่ะดีเลย หลังจากนี้15วัน แกจะไม่มี โอกาสได้เสพสุข Tomson Riviera ส่วนฉัน ฉางเฉียน ไห่หลง และเวยเวยจะไปเสพสุขแทนแกเอง แกก็อยู่ที่นี่ให้สบายเถอะ!

พอหม่าหลันคิดว่าตนเองอาจจะต้องอยู่ในเรือนจำไปตลอด ชีวิต ก็อดไม่ได้ ก็ร้องไห้อย่างอนาถออกมา
จางเฟินก็เอื้อมไหล่ระอาอย่างมาก เลยเตะไปที แล้วพูดว่า “จะร้องทำไมสะอึกสะอื้นรำคาญจริง

หม่าหลันจับตำแหน่งที่ถูกเตะ แล้วถามว่า “ไหนบอกว่าไม่ ตบฉันแล้วกุ้ยแล้วเสียง

กลับแล้วไง ไม่หรือ

หม่าหลันได้ยินนั้น ถูกความหน้าด้านของจางเฟิน ทำให้โกรธตัวแล้วพูดแม่ตกลงกับฉันแล้วนะ ว่าถ้าเขียนจดหมายให้แล้ว จะไม่ฉันอีก

ฉันไปตกลงอะไรกับแก” นายหญิงเซียวก็มองอย่าง

เปลี่ยนสีหน้า มือหยาบๆ ออกแรงบีบไปแขน

แล้วด่าว่า อีซาติหมา ยังมากล้า โอหัง คิดว่าถึงเขียนให้แล้วสะใจนี้อยากตบ ไม่โอกาสได้แล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ