บทที่1695

นางาฮิโกะอิโตะในเวลานี้ รู้ว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ

หน่วยรบพิเศษคงมาไม่ทัน และคนของตัวเองก็ต้านทานไม่ ไหวแล้ว และอาจจะถูกนินจาอีกฝ่ายฆ่าตายเมื่อไหร่ก็ได้

เหลือเพียงคนขับกับทานากะซัง ต่างก็เป็นคนที่ไม่มีทักษะใน การต่อสู้เหมือนกับตัวเอง อีกสักครู่คงจะโดนอีกฝ่ายฆ่าตายด้วย ดาบเดียว

ในเวลานี้ เขาอยากจะโทรหาลูกสาวที่อยู่เกียวโตจริงๆ เกี่ยว โตอยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตร ลูกสาวคงไม่รู้ว่าตัวเองตก อยู่ในอันตราย ต้องรีบโทรศัพท์ไปหาเธอ และอาจจะได้ยินเสียง ของเธอก่อนที่เขาจะตาย นี่อาจจะเป็นการปลอบใจตัวเองก่อน ตาย

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทร ศัพท์หาอิโตะนานาโกะ ทานากะซังก็พูดขึ้นมาทันที “ท่าน ประธาน! ถ้าพวกเราไม่หนีตอนนี้ก็จะไม่มีโอกาสหนีอีกแล้ว!”

นางาฮิโกะอิโตะถอนหายใจและพูด:”เมื่อสักครู่ฉันก็เคยพูด แล้ว พวกเรามีปีกก็หนีไม่พ้น และไม่มีทางหนีรอด…”

เมื่อพูดจบ เขากัดฟันและด่าทันที “ต้องเป็นฝีมือของไอ้ เดรัจฉานอย่างทากาฮาชิมา อย่างแน่นอน! ไอ้สารเลว! ไอ้ชั่ว เขาใช้วิธีที่สกปรกแบบนี้มาจัดการฉัน!”
ทานากะซังรีบไปนอกหน้าต่างและพูดทันที “ท่านประธาน อย่า ง าทากาฮามาจิเลย ถ้าพวกเราวิ่งไปตามสะพานข้ามทั้ง สองฝั่ง พวกเราต้องตายอย่างแน่นอน! แต่ถ้าพวกเราสามารถ โดนลงไปจากที่นี่ได้

เมื่อพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่รั้วกั้นข้างทางที่อยู่ด้านนอกและพูด อย่างตื่นเต้นว่า “ท่านประธาน ถ้าพวกเราเปิดประตูออก ประตู จะกลายเป็นที่กำบัง ถ้าพวกเราปีนข้ามไปได้ก็จะกระโดดลงไป ได้เลย!”

นางาฮิโกะอิโตะตกใจจนหน้าซีดและพูดทันที “คุณบ้าไปแล้ว เหรอ?! สะพานข้ามมีความสูงสิบกว่าเมตร ถ้ากระโดดลงไปคง ตายอย่างแน่นอน?”

ทานากะซังพูดอย่างเคร่งขรึม “ท่านประธาน ความสูงขนาดนี้ ถ้ากระโดดลงไปอาจจะไม่ตาย ถ้ากระโดดแล้วไม่เอาศีรษะ ใบหน้าและหน้าท้องกระแทกพื้น พวกเราก็มีโอกาสรอด ถ้าไม่ ยอมกระโดดลงไป พวกเราไม่รอดและต้องตายอย่างแน่นอน!!

นางาฮิโกะอิโตะกลืนน้ำลายตัวเอง “ถ้ากระโดดลงไป ไม่ตาย ก็คงพิการ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะหนีรอดจากการไล่ล่าของ พวกเขา!”

ทานากะซังพูดอย่างจริงจัง “สะพานข้ามสูงขนาดนี้ นินจา เหล่านั้นไม่กล้ากระโดดลงไปอย่างแน่นอน! ถึงแม้พวกเขาจะ แข็งแกร่ง แต่ร่างกายของพวกเขาก็ทำจากเลือดเนื้อเหมือนพวก เรา พวกเรากระโดดลงไปก็คงพิการ พวกเขาก็เช่นกัน ถ้าพวกเขาไม่กล้ากระโดด พวกเขาก็ต้องขับรถยนต์ลงสะพานข้าม และ สะพานข้ามเส้นนี้ทั้งสองฝั่งก็มีระยะทางที่ยาวมาก เมื่อพวกเขา ขับรถยนต์ลงมาหาพวกเรา หน่วยรบพิเศษของกรม ต่ารวจนครบาลโตเกียวก็คงมาถึง!

ขณะพูด เขาก็พูดเสริมอีกว่า นอกจากนี้ สะพานข้ามที่พวก เราใช้สัญจรเส้นนี้ กลางคืนไม่ค่อยมีรถยนต์ แต่ถนนด้านล่าง ใกล้กับถนนดาวฟ้ามากๆ ตอนกลางคืนจะมีความคึกคักเสมอ ดังนั้นจะต้องมีรถยนต์ส่วนตัวและแท็กซี่จำนวนมากสัญจรไป มา!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีวัยรุ่นที่ชอบท่องเที่ยวยามราตรี มีคนขี้เมา และคนเร่ร่อนด้วย!!

“ถ้ามีคนพบว่าพวกเราตกลงมาจากสะพานข้าม พวกเขาจะ ต้องเข้ามาดูเหตุการณ์และให้ความช่วยเหลือ!!

“ต่อให้นินจาพวกนี้กล้ากระโดดลงไป พวกเขาก็ไม่กล้าฆ่า พวกเราต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ถ้าพวกเรายื้อเวลาได้หลายนาที เฮลิคอปเตอร์ของกรมตำรวจนครบาลก็คงมาถึง!”

นางาฮิโกะอิโตะถามกลับทันที “ถ้ากระโดดลงไปแล้วตาย ละ?!”

ทานากะซังกัดฟันตัวเอง: “ท่านประธาน! ถ้ากระโดดลงไปแล้ว ตายจริงๆ ก็ดีกว่าตายด้วยน้ำมือของพวกนินจา ใครจะไปรู้ว่า ทากาฮาชิมาจิจะสั่งนินจาพวกนี้ฆ่าพวกเรายังไง? ถ้าทากาฮาชิ มาจสั่งการให้นินจาพวกนี้ตัดศีรษะพวกเราล่ะ?!”
นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกเย็นวาบๆที่ท้ายทอย

“ถูกตัดศีรษะ?!”

“แม่งตายอย่างอนาถจริงๆ?!”

“ฉันยอมกระโดดลงไปตายดีกว่า ให้นินจาพวกนี้ตัดศีรษะของ ฉัน!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ตัดสินใจได้! งั้นก็กระโดดเลย!”

เมื่อพูดจบ เขาก็นึกถึงทากาฮาชิมาจิ กัดฟันตัวเองและพูดด้วย ความโกรธ “แม่งเอ๊ย เรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าเยาะเย้ยจริงๆ ความ แค้นที่ฉันได้รับในวันนี้ ฉันนางาฮิโกะอิโตะจะจำไว้ ถ้าครั้งนี้ฉัน ไม่ตายและรอดไปได้ ฉันจะทุบศีรษะของไอ้เดรัจฉานอย่างทากา ฮาชิมาจิให้แตกเป็นเสี่ยงๆ และหั่นศพของมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น!