บทที่ 92 อยากตาย

“ประธานหลี่ ผมจัดการเขาเอง

หลีไม่กลายเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา ถูกคำพูดของไว้จึงให้ ทําให้โมโห พูดจบ “แกหมายความว่าไง?

ตัวหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เดินมาด้านหน้า “ถ้ายังกล้าขวางทาง อย่า หาว่าฉันไม่เตือน!”

เห็นหัวหมิงลงมือ ทุกคนเริ่มส่งเสียงดัง

“อาจารย์ก้ว ให้นักพรตเต๋าเมืองกางนี้ ลิ้มลองความเก่งกาจ อาจารย์ภาคใต้ของเรา

“คนนอกพื้นที่ อยากจะรวบรวมชวนชวนเข้าด้วยกัน ฝันไป

เถอะ

“จัดการมัน ภาคใต้ไม่ใช่ใครคิดจะทำอะไรก็ได้

จิ้งไห่ยิ้ม แล้วกล่าว “ถ้าคุณไม่พอใจ ลองดูได้นะ!

ก้วหมิง โมโหจนควบคุมไม่อยู่ ต่อยไปทีวีจึงไห้ หมัดนี้ใช้พลัง มหาศาล ให้ได้ชัดว่ากัวหนึ่งที่ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน

“อย่างแก?” ทุกคนรู้สึกตาลาย จึงไม่ได้ไปอยู่ตรงหน้าขอ งถั่วหมิง ยื่นมือตบไป “เพียะ” แล้วติดยันต์ไว้บนหัวของเขา

“ปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างรวดเร็ว ซึ่งหวั่นถึงกล่าวอย่างตกใจ
ราวกับหัวหนึ่งถูกสตาฟไว้อย่างนั้น ร่างกายแข็งทื่อ มีเพียง ดวงตาเท่านั้นที่ขยับไปมา แสดงออกถึงความหวาดผวา

วีจิ้งไห่สงบนิ่ง ยิ้มเบาๆ

“หมอบ!”

“ตูม!”

ก้วหมิงเหมือนได้ยินค้าสั่ง แล้วตัวก็หมอบลงทุนได

“อาจารย์ ว! “หลีไปหลายสูดหายใจลึกๆ ร้อนรน

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ล้วนรู้สึกตะลึง

เมื่อเป็นแบบนี้ กัวหมิงไม่มีแม้แต่ทางที่จะต่อต้านได้เลย ช่าง ยมจริงๆ! ยอ

หัวหมิงหมอบลงกับพื้น โมโหสุดขีด แต่ร่างกายก็ไม่ทำตาม และค่าในใจว่า “ไอ้ไม้แก่! นี่มันวิชาอะไรกัน”

“คนไร้ความสามารถอย่างแก ยังมีหน้ามาท้าทายฉันอีก?” อาจารย์วีดูแคลนอย่างประชดประชัน จากนั้นก็กล่าวทันใดว่า “เห่าให้ฉันฟัง!”

ก้วหมิงตกใจ อยากหลับตาทันใด

แต่ปากของเขาไม่ทําตาม แม้แต่เสียงก็ควบคุมไม่ได้ ออกจาก ปากดัง “ช่อง ฮ่อง” หลไปหลายหน้าถอดสี ร่างเกือบจะล้ม

ตัวหนึ่งอายุมากกว่าหกสิบปี แต่ตอนนี้หมอบลงกับพื้นเหมือน หมาต่อหน้าอาจารย์ ในปากก็ร้องเสียงเหมือนหมา
ความจริงมันน่าตลก แต่ในใจกลบเงียบงัน

ทุกคนมองอย่างตะลึง และผวาในเวลาเดียวกัน

จิ้ง ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ชนะอาจารย์ได้ถึงสองคน นี่ ยอดเยี่ยม?

“วิชาหุ่นเชิด นี่คือเซียงซีวิชาหุ่นเชิดที่หายไปนานแล้ว! เป่าฟู กุ้ยพิมพ์ สีหน้าตะลึง

เมื่อเขาพูดจบ ในงานก็มีเสียงดังขึ้น

วิชาหุ่นเชิดแยกมาจากเชียง ความจริงเอาไว้เชิดศพ แต่ตอน นี้ไม่มีแล้ว

ไม่คาดคิดว่าตอนนี้พวกเขาจะเห็นกับตา นี่พิสูจน์ได้ว่าวิชา

ของจิงไห่ เก่งเกินกว่าจะคาดเดาได้ เป็นคนที่เทียบไม่ได้เลย

จริงๆ!

ก้วหมิงยังคงหมอบอยู่กับพื้น ด้วยสีหน้าแดงก่ำ แต่เขา ควบคุมอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ถึงขั้นอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด

วีจึงไห่โบกมือ ร่างของตัวหญิงอ่อนลง เป็นอัมพาตอยู่กับพื้น อับอายอย่างที่สุด

“ไง อาจารย์กัว นับถือไหม?” หวังเจิ่งกางหัวเราะเสียงดัง

ถั่วหมิงกัดฟันบนเหงือกเต็มไปด้วยโรเลือด กล่าวอย่าง ขมขื่นว่า “นับ………นับถือ…….

เห็นหัวหนึ่งก้มหัวยอมแพ้ คนในงานก็เงียบลง ไม่มีใครกล้าพูด

และต่ามา จึงไม่ได้หันไปมองเเฉิน แล้วกล่าว “วันนั้นที่เป งวงศ์ย่อยหอยมือเสียของฉัน วันนี้เป็นวิชาของฉันแล้ว ยังกล้า ยโสโอหังอีกไหม?”

เย่เฉินยักไหล่ แล้วกล่าว “แค่สองอย่างนี้ ถือเป็นวิชาหรอ?”

ซ่งหวั่นถึงร้อนรนช่วยเย่เฉิน แล้วกล่าวเบาๆว่า “ตอนนี้รีบ อ่อนน้อมไว้เถอะ จึงไม่มีความสามารถอยู่นะ อย่าทำเพื่อ ศักดิ์ศรี แล้วต้องแลกกับชีวิต

จิ้งให้ดูแคลน แล้วกล่าว “เด็กน้อยไร้เดียงสา ฉันถามแกนะ แกกล้าประลองกับฉันไหม! ถ้าแกแพ้ เอาวงศ์ย่อยหอยมือเสือ คืนให้ฉัน แล้วคุกเข่าขอโทษ!

เย่เฉินยิ้ม แล้วกล่าว “ประลอง? แกเป็นใคร ที่จะมาประลอง

กับผม?” สีหน้าทุกคนเปลี่ยน เด็กนี่กล้าพูดท้าทายขนาดนี้ ไม่อยากมี

ชีวิตอยู่แล้วหรอ?

งานเลี้ยงที่เงียบงัน เงียบสงบ

ซึ่งหวั่นถึงก็ตะลึงจนต้องยืนขึ้น เมื่อพูดออกมา เรื่องนี้ก็ออกมา ไม่มีแล้ว……

จึงให้โมโหอย่างมากแต่ก็ยังยิ้มออกมา แล้วเดินไปที่เยู่เฉิน กล่าว “ฉันเจอคนมาเยอะ แต่ไม่เคยเจอแบบแกรนหาที่ตาย
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าว “ใครอยู่ใครตาย ยังไม่แน่เลยนะ

จิ้งให่แสดงความอาฆาตออกมา ด้วยสายตาเยือกเย็น พร้อม จะลงมือ

แต่ในขณะเดียวกันนี้เอง นอกประตูมีคนกลุ่มหนึ่งบุกรุกเข้ามา อย่างเกรี้ยวกราด

คือฉินเอาตง เขาเห็นเย่เฉิน ส่งเสียงมาว่า “เย่เฉิน แกไอ้หลอก ลวง แสดงละครตบตาหลอกลุงของของฉัน! หลอกเอาเงินของ ตระกูลฉัน ไปประมูลของ โชคดีที่อาจารย์วีเปิดโปงแก! แกรีบ เอาทรัพย์สินออกมา มิเช่นนั้นตระกูลฉินของฉันจะไม่ปล่อยแกไว้ แน่”

เพิ่งจะพูดจบ ฉินการและฉันเอ้าเสวียนได้เดินเข้ามาด้านใน หลังจากที่ได้ยินเสียงของฉันเอ้าง อยากจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว เกิดความอึดอัดขึ้น

เย่เฉินดูไปที่เขา ไม่พูดอะไร

เมื่อเขามอง กลับทำให้ฉันทางรู้สึกเยือกเย็น เกิดความหวาด กลัวขึ้นทันใด ยิ้มไปที่เย่เฉินแล้วอธิบาย “อาจารย์เย่ เรื่องมีอยู่

ฉินทางไม่กล้าปิดบัง เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

เย่เฉินฟังจบ ก็ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “ก็แค่ ร้อยกว่าล้านเท่านั้น ถ้าคุณเปลี่ยนใจ สามารถคืนเงินคุณได้ทุก เมื่อ”
“ไอ้หยาอาจารย์เท่านอย่าพูดแบบนี้สิ ผมจะกล้าเอาเงินคืน จากอาจารย์เยได้ไงกัน! วันนี้ที่ผมมา คนตระกูลฉันอยากเจอ อาจารย์ทุกท่าน”

ตอนนี้ฉินทางก็เดาไม่ถูก ว่าเธ่เฉินจะแน่หรือจะถอย แต่เขาก็ ถือเป็นคนฉลาด ดังนั้นจึงไม่หาเรื่องเย่เฉินในทันที

แม้ปากเขาจะพูดนอบน้อม แต่ในใจกลับลังเล รู้สึกว่า เยเฉิน คนนี้เขาเดาทางไม่ออก ไม่งั้นก็ให้จิ้งให้เป็นหนูทดลองก่อนแล้ว

หากเปเฉินมีพิรุธต่อหน้าที่จึงไห่ ตนก็จะไม่เกรงใจเขา ใช้เงิน ตนไปเท่าไหร่ ต้องจ่ายทั้งต้นและดอกทั้งหมด

เขายิ้มให้กับเย่เฉินแล้วกล่าว “งั้นผมไม่รบกวนการประลอง

ของอาจารย์ทุกท่านแล้ว เรื่องนี้ค่อยว่ากัน ทุกท่านทำเรื่องที่

สำคัญไปก่อนแล้วกัน ไม่ต้องสนใจผม

ฉันเอาตงอยากพูด แต่ถูกฉินทางซักตาใส่ จึงไม่กล้าพูดอะไร

อีก

วีจึงไม่เห็นเหตุการณ์ ก็หัวเราะกับฉินกาง แล้วกล่าว “คุณมา ได้เวลาพอดี ฉันรู้ว่าตอนนี้ตระกูลฉันไม่ค่อยสงบ เย่เฉินก็ได้ใช้ วิชาที่ตระกูลฉินแล้ว วันนี้ผมจะประลองกับเขา และก็จัดการเรื่อง ในภายหลังให้กับตระกูลฉินด้วยเลย! เย่เฉิน ถ้าแกไม่กล้า ประลองกับฉัน วันนี้แกไม่เพียงต้องตาย จากนั้น ฉันยังต้องล้าง บางแกทั้งตระกูลอีกด้วย!

เปเฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างดูแคลนว่า “ในเมื่อแกอยากตาย ฉันก็จะจัดให้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ