ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 1447



บทที่ 1447

เนื่องจากอากาศที่เย็นจัด อุณหภูมิในเย่นจิงจึงลดฮวบลงใน ตอนกลางคืน มีหิมะโปรยปรายบนท้องฟ้า

เย่เฉินได้รับข้อความแจ้งเตือนบนโทรศัพท์มือถือ เช่นจึงได้ ออกสัญลักษณ์เตือนสีน้ำเงินว่าจะมีหิมะตกหนักในคืนนี้จนถึงวัน พรุ่งนี้

เย่เฉินสวมเสื้อชั้นเดียว เดินออกมาที่ระเบียงห้องรับแขก คิดถึงแต่พ่อแม่ของตนอยู่ในใจ

พรุ่งนี้เขาจะไปทำความสะอาดหลุมฝังศพของพ่อแม่

เรื่องนี้ถูกเก็บไว้ในใจของเขามาสิบแปดปีแล้ว ทุกครั้งที่นึกถึง มันก็เหมือนก้างปลาติดคอ

ขณะที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของชิว “พี่ เย่เฉิน สวมเสื้อน้อยแบบนี้ไม่หนาวเหรอ?”

เย่เฉินหันกลับมา ไม่รู้ว่าชิวเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เธอเดินมาถึงระเบียงแล้ว

กู้ชิว รีบอธิบาย “ขอโทษนะพี่เย่เฉิน ฉันเคาะประตูเมื่อกี้ แต่ ไม่มีใครตอบ ก็เลยเปิดประตูเข้ามาเอง”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไร ระหว่างเธอกับ ฉันยังต้องสุภาพแบบนี้อีกเหรอ?”
ทันใดนั้น ใบหน้าอันงดงามของซิวอีกแดงระเรื่อขึ้น

เธอเดินเข้าไปหาเเฉินแล้วเอ่ยว่า “พี่เย่เฉิน เมื่อกี้พี่กำลังคิด อะไรอยู่เหรอ?”

เยเฉินพยักหน้า “กำลังคิดถึงเรื่องในอดีตนะ”

กู้ชิวอี้สัมผัสมือของเขาเบาๆ แล้วจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย พลางกล่าวขอบคุณ “พี่เย่เฉิน เรื่องอาการป่วยของพ่อ โชคดีที่มี ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพ่อของฉัน!!

เย่เฉินพูดออกมาจากใจจริง “หนานหนาน ลุงเป็นเพื่อนสนิท ของพ่อของฉัน และเป็นรุ่นพี่ที่ฉันเคารพนับถือ ฉันไม่สามารถ มองเขาป่วยหนักเฉยๆ โดยไม่ช่วยเหลือได้ ถ้าฉันไม่มีความ สามารถก็ไม่เป็นไร แต่ในเมื่อมีความสามารถ ฉันก็ต้องช่วยเขา อยู่แล้ว”

“อืม!” กู้ชิวอี้พยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้วพูดว่า “พี่เย่เฉิน คราวนี้พี่จะอยู่ในเย่นจิงกี่วัน? คงไม่ใช่เข้าร่วมการประชุมคณะ กรรมการกับพ่อของฉัน กวาดสุสานลุงเยู่กับป้าเย่เสร็จในวันพรุ่ง นี้แล้วก็กลับไปทันทีหรอกนะ?”

เย่เฉินกล่าว “พรุ่งนี้ฉันยังมีเรื่องส่วนตัวต้องจัดการ เสร็จแล้วก็ จะกลับไป”

กู้ชิวอี้มีท่าทางเสียใจและปวดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วย สายตาที่เร่าร้อนแล้วเอ่ยถามว่า “พี่เเฉิน พี่อยู่ต่ออีกสักสอง สามวันไม่ได้หรือ? ใกล้จะปีใหม่แล้ว ไม่ก็อยู่ฉลองปีใหม่กับฉัน เสร็จแล้วค่อยไปได้ไหม?”
เย่เฉินยิ้มเยาะ “ยังเหลืออีกตั้งยี่สิบกว่ากันกว่าจะถึงปีใหม่ ถ้า ฉันไม่กลับไป จะอธิบายให้พี่สะใภ้ของเธอฟังยังไงล่ะ”

กู้ชิว พูดอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ยอมรับว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ ของฉัน อีกอย่างพี่ก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของฉันเสียหน่อย พี่เป็นคู่ หมั้นคู่หมายของฉันตั้งแต่เด็ก!

เยเฉินส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็ได้ เธอ ว่าไงก็ว่าตามนั้น”

กู้ซิวอี้ จู่ๆ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แอบคิดว่า “ทุกครั้งที่คุ ยกับเย่เฉิน เขามักจะใช้วิธีนี้เตือนสติฉันว่าเขาแต่งงานแล้ว! แต่ เขาไม่รู้หรือว่าชีวิตของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่กว่าท้องฟ้า? อย่างน้อย ฉันก็เตือนตัวเองแบบนี้มาหลายปีแล้ว ทำไมเขาไม่เป็นเหมือน ฉันบ้าง?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ชิวก็อดถอนหายใจไม่ได้ เธอจับมือเย่เฉิน ใช้พลังเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก “พี่เเฉิน พี่เป็น คุณชายแห่งตระกูลเย่ มีความสามารถมากมายเช่นนี้ เมืองจีน หลิงเล็กๆ ไม่เหมาะกับพี่หรอก ไม่ช้าก็เร็วพี่ต้องกลับมาเล่นจึงอยู่

เย่เฉินชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเฉยชา “กลับไม่ได้หรอก แล้วค่อยคุยกันทีหลังนะ”

คืนนี้ เย่เฉินฝันไร้สาระ
ในความฝัน พ่อแม่ของเขายังไม่ตาย เขายังคงเป็นคุณชาย แห่งตระกูลเย่ และพอเติบโตขึ้น ก็เป็นที่สะดุดตาและมีพลัง ควบคุมธรรมชาติได้ในเย็นจึง

ในความฝัน เขาสวมใส่ชุดสูท ติดเข็มกลัดเจ้าบ่าว นำขบวน รถสุดหรู มาที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูล

ส่วนในคฤหาสน์ กู้ชิวอี้สวมชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ นั่งบน เตียงในห้องนอนของตัวเอง มองมาที่ตนด้วยรอยยิ้มพราวเสน่ห์

จากนั้น กลุ่มคนหนุ่มสาวที่ตัวเองไม่รู้จัก ได้ให้ตัวเขามอง หารองเท้าสีแดงของชิวไปทุกที่


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ