บทที่ 1321

แท้ที่จริง หม่าหลันไม่อยากเป็นคนที่เลียแข้งเลียขายเงินเลย แต่สถานการณ์ในตอนนี้ของเธออึดอัดเกินไปแล้วจริงๆ

ไม่มีสิทธิยิ่งใหญ่ในการเงินของครอบครัว ในมือของตนเองก็ ยากจนแทบจะจนสิ้นเนื้อประดาตัว อีกทั้งคฤหาสน์ใหญ่Tomson Rivieraที่โออ่าหรูหรานี้ ยังอยู่ภายใต้ชื่อของเยเฉินอีก ไม่ เกี่ยวข้องกับตนเองสักนิดเลย

ยิ่งสำคัญกว่านี้คือ ตั้งแต่ครั้งก่อนหลังจากถูกเฉียนหงเย็นวา งกับดักเสียพนันไปมากกว่า 2 ล้าน หม่าหลันก็รู้ว่า ตอนนี้ฐานะ ในครอบครัวของตัวเองอยู่ต่ำกว่า แม้แต่เซียวฉางควนที่ตลอด เวลาถูกตนเองสั่งให้ทำได้ตามใจก็โกรธแตกคอกันกับตนเอง แล้วเช่นกัน ยังซ้อมตนเองอีก อยู่ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้ ตนเองไม่มีต้นทุนที่จะโอหังอะไรแล้วจริงๆ

ดังนั้นหม่าหลันรู้ว่า ตอนนี้ตนเองได้แต่เป็นคนที่หนีบหางไว้ ยิ่งต้องเอาใจต่อเย่เฉินหลายต่อหลายรอบ มิฉะนั้นถ้าหากวัน ไหนเย่เฉิน โกรธแตกคอกันกับตนเอง ไล่ตนเองออกไป งั้นก็จบเห่ แล้ว

อีกทั้งเย่เฉินนี่ยังยอมสืบถามเครื่องสำอางราคาแพงให้กับเธอ อีก ดังนั้นเธอก็เลยเยินยอด้วยความประจบทันที

เซียวซูหรับนึกไม่ถึง เรื่องที่เย่เฉินถึงขนาดเป็นฝ่ายแสดงให้เห็นว่าจะสืบถามเครื่องสําอางให้กับแม่เอง ในใจก็จนใจเหลือ เกิน ดังนั้นก็เลยถามเเฉินว่า “สามี ทำไมฉันไม่เคยได้ยินว่า คุณมีเพื่อนที่ทำธุรกิจเครื่องสำอางล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “ตั้งแต่หลังจากเริ่มดูฮวงจุ้ยให้กับคนอื่น วงการคบค้าสมาคมของระดับนี้ เป็นวงกว้างยิ่งขึ้นไปทุกที ถ้าไม่ เป็นไปได้ยังไงที่ผมจะรู้จักเว่ยเลี่ยงผู้จัดการใหญ่ของบริษัทผลิต ยาเก้าเสวียนล่ะ? ถ้าไม่ใช่เนื่องเพราะผมรู้จักเว่ยเลี่ยงคุณก็ไม่มี โอกาสที่จะกินข้าวด้วยกันกับดาราใหญ่อย่างชิวอี้แบบนี้ ใช่ หรือไม่ล่ะ?”

เชียวชูหน พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างเบาๆ ทอดถอนใจ พูดว่า “ไอ้ ถ้าไม่ติดหนี้คนอื่นได้ดีที่สุดก็อย่าไปติด เครื่องสำอาง คาเวียร์ต่อต้านริ้วรอยอันนั้น ไม่ทันไรก็เป็นแสน สำหรับ ครอบครัวอย่างเราแบบนี้มากล่าวแล้ว ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้วจริงๆ ไม่จําเป็น…..

หม่าหลันร้อนใจแล้ว รีบพูดว่า “ไอ้หยะลูกสาว! ใครบอกว่าไม่ จําเป็นล่ะ? เย่เฉินลูกเขยที่ดีของฉันก็ไม่ได้บอกว่าไม่จำเป็น แก อย่าพูดลวกๆอยู่ที่นี่เลย!

พูดจบ ก็รีบมองไปยังเย่เฉินอีก ยิ้มตาหยีพูดว่า “เย่เฉินล่ะ! หน้าแก่ของแม่ใบนี้ล้วนต้องพึ่งพาอาศัยแกแล้วนะ มิฉะนั้นถ้า หากอนาคตพ่อแกคนนี้พอเกี้ยวพาสำเร็จแล้วก็มาทิ้งขว้างกัน อยากจะหย่าร้างกับฉันจริงๆ ถึงเวลานั้นฉันแก่ตัวลงแล้วไม่มีใคร อยากได้เหมือนไข่มุกเก่าเหลืองจนไร้ค่า ความสุขของฉันในชาติ นี้ล้วนหมดสิ้นแล้ว!”
ในเวลานี้เยเฉินพูดกับเซียวซูหนว่า “ชูหน คุณก็อย่าใส่ใจ ราคาเกินไปเช่นกัน ถึงยังไงผมก็สามารถทำจากเรื่องดูฮวงจุ้ย เปลี่ยนราคากลายเป็นบริการ ไม่จําเป็นต้องให้เราใช้เงินจริงๆ

“ก็ใช่ๆ!” หม่าหลันยิ้มพูดทันทีว่า “ยังคงเป็นลูกเขยของฉันที่มี ฝีมือ วันนี้แม่แกสามารถพักอยู่ใน Tomson Riviera งั้นล้วน พึ่งพาอาศัยบุญวาสนาของแกล่ะ! ฉันเห็นว่าครึ่งหลังชีวิตของแม่ นี้ ล้วนต้องพึ่งพาอาศัยแกแล้ว”

พูดจบ ยังไม่ลืมทอดถอนใจด้วยความหดหูประโยคหนึ่งว่า “คนอื่นเขาพูดว่าได้ลูกเขยคนหนึ่งก็เหมือนได้ลูกชาย แต่ก่อนฉัน ยังไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อแล้วจริงๆล่ะ!”

เขียว หรืนมองจนตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ

แม้แต่ฝันก็นึกไม่ถึง แม่ที่โหดร้ายกับเย่เฉินอย่างยิ่งตลอด เวลา ถึงขนาดประคับประคองเขาไว้เหมือนดั่งดอกไม้

ดังนั้นเธอได้แต่พูดกับเย่เฉินว่า “งั้นคุณจัดการเองเถอะ ฉันก็ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีเช่นกัน”

เยเฉินยิ้มอยู่พูดว่า “งั้นวันนี้ผมก็ไปหาเขาสักหน่อย

แท้ที่จริงเย่เฉินไม่มีเพื่อนที่ทำเครื่องสำอางอะไร ตอนที่เขาพูด คำพูดเหล่านั้นเมื่อกี้ก็ตัดสินใจไว้แล้ว รอวันนี้จัดการเรื่องสำคัญ เสร็จก็จะไปซื้อเครื่องสำอางสองชุดอย่างที่หม่าหลันพูดแบบนั้น ชุดหนึ่งให้แม่ยายของตนเองอีกชุดหนึ่ง ย่อมให้ภรรยาของ ตนเองอยู่แล้ว
สาเหตุที่จะให้หม่าหลัน ก็เป็นเพราะว่าท่าทีของหม่าหลับใน ตอนนี้ ทําให้เขารู้สึกสติแจ่มใส

สิ่งที่ผู้ชายต้องการคืออะไรล่ะ?

นอกจากผู้หญิงที่มีใจรัก จะไม่ใช่ฐานะกับหน้าตาหรือ?

เขาเย่เฉินดีเลวก็เป็นอาจารย์เที่อยู่ในสังคมชนชั้นสูงจินหลิง ที่ทุกๆคนเคารพยกย่อง แต่ตลอดเวลามาอยู่ในบ้านกลับต้อง ถูกหม่าหลันโอหังอวดดี

และเย่เฉินเห็นแก่หน้าของเซียวซูหนภรรยา ก็ได้แต่อดทน เธอไว้ตลอด แต่ว่าตอนนี้กลับดีแล้ว ในที่สุดหม่าหลันก็ยอมอ่อน คุกเข่าต่อตนเองแล้ว

ถึงยังไงสิ่งที่ดีของตนเองในตอนนี้คือเงิน วันหลังถ้าทุกวัน หม่าหลันเคารพนบนอบประจบประแจงอย่างไม่รู้สึกละอายกับ ตนเอง ตนเองก็ไม่แคร์ที่จะให้ผลประโยชน์เล็กน้อยแก่เธอเช่น กน

เหมือนอย่างที่คิดจริงๆ