บทที่1257

“ขี้โรคแห่งเอเชีย?”

เมื่อได้ยินห้าคำนี้ เย่เฉินก็ยิ้มอย่างขี้เล่นขึ้นมา

ดูเหมือนว่ายามาโมโตะ คาซึกิคนนี้จะหยิ่งจริงๆ

แต่ว่า ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับกำลังของตัวเอง แค่ลูกศิษย์พลังขยะแบบเขา แม้ว่าเขาจะได้ฝึกฝนทักษะพื้นๆ จนสุดขีดแล้ว ก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของตนได้

เดิมที แค่แข่งกันสักหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ไม่นึกเลยว่าไอ้เลว จะไม่มีน้ำใจนักกีฬาเลยจริงๆ

กล้าพูดคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียออกมา มันน่าเกลียดมากจริงๆ

ดังนั้น เยเฉันจึงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า ” ในเมื่อคุณยามาโม โตะอยากเล่นให้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อย งั้นเรามาวางเดิมพันให้สูงขึ้น ด้วยสิ”

ยามาโมโตะ คาซึกิเยาะยิ้มและพูดว่า “ไม่ว่าคุณจะเล่นใหญ่ แค่ไหน ฉันจะเล่นกับคุณจนจบเอง”

สําหรับยามาโมโตะ คาซึกิ ไม่ว่าเเฉินจะแข็งแกร่งขนาดไหน มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะตัวเองด้วยฝ่ามือเดียว

ตนเลยเดิมพันกับเขา ไม่ว่าจะเดิมพันยังไง ตนก็จะชนะ ดังนั้น จึงไม่สนใจที่จะเพิ่มเติมพันให้สูงขึ้นไปอีก
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “แบบนี้แล้วกัน ฉันเป็นคนที่ยุติธรรม และ มีหลักการมากที่สุด ในเมื่อคุณพูดคำว่าขี้โรคแห่งเอเชีย ฉันใน ฐานะชาวจีน จึงไม่ชอบห้าคำนี้มากที่สุด ถ้าอย่างนั้นเรามาเดิม พันกัน ใครแพ้พนัน คนชนะ จะใช้มีดสลักอักขระทั้งห้าตัวนี้ไว้ที่ หน้าผากของผู้แพ้”

ยามาโมโตะ คาซึกหัวเราะดังลั่นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ไอ้หนู เดิมที ฉันไม่อยากจะเล่นเกินไป แต่ไม่คิดเลยว่า คุณจะหาเรื่องตายเอง

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “หาเรื่องตายหรือไม่มันไม่สำคัญ ทุกคนก็อยู่ ในสังคมกัน ในเมื่อฉันกล้าพูด ก็กล้าเล่นแน่นอน แค่บอกฉัน คุณกล้าเล่นไหม!”

ยามาโมโตะ คาซึกิไม่คิดว่าเเฉินจะดื้อรั้นนัก ยิ้มเยาะทันที และพูดว่า “ทำไมฉันจะไม่กล้า? มีคนเป็นพยานมากขนาดนี้ ใคร กลัวคนนั้นก็คือ โรคแห่งเอเชียของจริง มาเถอะ!”

อิโตะนานาโกะรีบพูดโน้มน้าวว่าทั้งสองคน เรื่องเล็กน้อย ทำไมต้องมาทะเลาะกันล่ะ”

หลังจากพูดจบ เธอมองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างจริงจัง ว่า “คุณคะ อาจารย์ของฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันขอโทษแทนเขานะคะ เขาไม่ควรพูดห้าคำนี้ต่อหน้าคุณและทำร้ายความรู้สึกคุณ ฉัน หวังว่าคุณจะไม่คิดมาก!”

ยามาโมโตะ คาซึกิตะโกนอย่างเคร่งขรึม “อิโตะนานาโกะ! แม้ว่าเธอจะเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ แต่เรื่องของฉัน เธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง และไม่อนุญาตให้เธอเข้ามายุ่ง!”
อิโตะ นานาโกะ ถูกเขาด รีบกราบขออภัยท่านอาจารย์ ขอโทษค่ะ!”

ยามาโมโตะ คาซึกิไม่สนใจเธออีก แต่มองไปที่เย่เฉิน และพูด เบาๆว่า “ก่อนที่เราจะเริ่ม เราต้องคุยกันให้ชัดเจน ว่ายังไงคือ ชนะ ยังไงคือแพ้

เยเฉินพยักหน้า “ง่ายมาก ฉันจะตบคุณหนึ่งครั้งหลังจาก ตบไป ถ้าคุณสามารถลุกขึ้นได้ ถือว่าฉันแพ้

ยามาโมโตะ คาซึกิคิดกับตัวเอง” ในนี้มีช่องโหว่ มากเกิน

ไป!”

“อย่างแรกเลย แม้ว่าเขาจะทำร้ายขาข้างหนึ่งของตนด้วย ฝ่ามือเดียว แต่ตนก็ยังยืนขึ้น ด้วยขาอีกข้างได้

“ข้อต่อไป แม้ว่าเขาจะทำร้ายขาทั้งสองของตนด้วยฝ่ามือ

เดียว แต่ก็สามารถยืนขึ้นด้วยมือของตน หรือสิ่งอื่น ๆ ได้

“ดังนั้น ไม่ว่าจะเล่นยังไง เขาก็เป็นผู้ชนะ!”

ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ทำตามที่ คุณพูด มาสิ!”

เยเฉินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

เขาไม่จำเป็นต้องเตรียมการใดๆ เลย เขาแค่อยู่กับที่ละตบฝ่า มือนุ่มๆ ไปที่ยามาโมโตะ คาซึกิ

ถ้าดูแค่ความแรงของฝ่ามือ คนที่ไม่รู้ว่าเขาจะไฮไฟว์อย่างเป็นมิตรกับยามาโมโตะ คาซึกิ