บทที่ 1791

พอพนักงานถูกเยฉางหมิ่นซักถามเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบ เช่นไรดีไปชั่วขณะ

ในใจเธอชัดเจนดี ความหมายของเถ้าแก่คือช่วงเช้าวันนี้ห้าม รับลูกค้า ดังนั้นตนพูดอะไรก็ไม่อาจปล่อยลูกค้าเข้ามาได้

ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบร้อนกล่าวว่า “ขอประทานโทษด้วยนะคะ คุณผู้หญิง ช่วงเช้าพวกเราไม่รับลูกค้าจริงๆ ค่ะ พอดีคุณหม่าเธอ จองไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นจึงขอประทานโทษด้วยจริงๆ ค่ะ”

เยฉางหมิ่นความโกรธแทบจะพวยพุ่งขึ้นมา

ตนอุตส่าห์ลดเกียรติมายังร้านเสริมสวยโกโรโกโสเช่นนี้ ไม่ ต่างอะไรกับหงส์มาเยือนเล้าไก่ คิดไม่ถึงว่าเล้าไก่แห่งนี้ถึงกับไม่ ยอมให้ตนเข้าไป?!

เธอพลันโกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่เอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ยอมให้ ฉันเข้าใช่ไหม!? เชื่อไหมว่าร้านนี้ของเธอจะไม่ได้เปิดกิจการอีก ต่อไปแล้ว?!”

พนักงานพลันทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

เธอเองก็มองออก ชุดที่เยฉางหมิ่นสวมใส่ มองแวบเดียวก็รู้ว่า ไม่ใช่คนธรรมดา หากไปยั่วโมโหเธอเข้าจริงๆ บางทีอาจจะเกิด ความยุ่งยากขึ้นมาจริงๆ ก็ได้
ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้แต่พูดอย่างนอบน้อมและนบนอบว่า “ขอ ประทานโทษด้วยนะคะคุณผู้หญิง คุณช่วยรอสักครู่ ฉันจะไปเชิญ เถ้าแก่ของเรามา

เยฉางหมิ่นโบกมืออย่างรังเกียจ “เร็วหน่อยล่ะ ความอดทน ของคนอย่างฉันมีจำกัด!!

พนักงานจึงรีบวิ่งไปที่ห้องทํางานของเถ้าแก่ทันที เวลานี้ เถ้าแก่กำลังอยู่ในห้องทำงานตัวเองเก็บกวาดของมีค่าอยู่

เขาวางแผนไว้ว่าวันนี้พอช่วยเชียวให้หลงครั้งนี้แล้ว หลังรับ เงินสองแสนนั้นของเซียวไหหลง ก็จะเตรียมชิ่งหนีทันที กะว่าจะ ขนของในร้านออกไปทั้งหมดตอนเย็นวันนี้ ทำแบบนี้ ตอนที่ พนักงานในร้านมาถึง ก็จะพบว่าร้านเสริมสวยคนได้จากไปแล้ว เหลือแต่ตึกเปล่าๆ

นี่ก็คือวิธีการซิ่งหนีร้านเสริมสวยและร้านฟิตเนสมากมาย หลายแห่งที่เขาทำมาตลอด ฉวยตอนที่คนไม่ทันระวังทาน้ำมันที่ ใต้ฝ่าเท้า ให้สมาชิกที่ถูกเล่นตุกติกกับบัตรชำระเงินล่วงหน้า รับมือไม่ทัน

พนักงานคนนั้นเข้ามาในห้องทํางาน เอ่ยปากอย่างร้อนใจว่า “เถ้าแก่คะ ที่ด้านนอกมีผู้หญิงคนหนึ่งต้องการจะเข้ามาให้ได้ ฉันขวางเธอไว้ไม่ได้ คุณรีบไปดูหน่อยเถอะค่ะ!”

พอเจ้าของร้านได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วถามว่า “ผู้หญิงคนไหน? ไม่ได้บอกกับเธอเหรอว่าช่วงเช้าไม่รับลูกค้า

“บอกแล้วค่ะ” พนักงานพูดอย่างคับข้องใจว่า “ฉันบอกกับเธอหลายครั้งแล้ว แต่เธอบอกว่าที่แขกแซ่หมาคนนั้นยังเข้ามาได้ ทำไมเธอถึงเข้ามาไม่ได้…

เจ้าของร้านเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย “คงไม่ได้รู้จักกับหญิง แต่หมาคนนั้นหรอกนะ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน….

เจ้าของร้านครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก็กล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะไปรับมือ กับเธอเอง ดูว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่

กล่าวจบ ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงาน เดินมาจนถึงหน้า

ฟร้อนท์

พอเห็นเยฉางหมิ่น เจ้าของร้านก็มองออกว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะ มีฐานะไม่น้อย ในใจจึงเคร่งเครียดมากกว่าเดิม

ด้วยเหตุนี้จึงรีบร้อนเดินขึ้นหน้าไปถามว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้

ไม่ทราบว่าคุณต้องการสิ่งใดครับ?”

เยฉางหมิ่นเอ่ยเสียงเย็น “ร้านของพวกคุณเปิดประตู ทำไมถึง ไม่ให้เข้า? ยังบอกอีกว่าช่วงเช้าไม่รับลูกค้า หมายความว่ายัง ไง?”

เจ้าของร้านหัวเราะเหยๆ แล้วรีบกล่าวว่า “บอกตามตรงไม่ ปิดบัง ช่วงเช้าพวกเรามีลูกค้าเหมาทั้งร้านไว้หมดแล้ว ดังนั้นจึง ไม่สะดวกจะรับลูกค้าอีก ถ้าไม่อย่างนั้นช่วงบ่ายหรือไม่ก็พรุ่งนี้ คุณค่อยมาที่นี่ดีหรือไม่ ผมจะหาช่างเทคนิคที่ดีที่สุดมาบริการ คุณ!”
เยฉางหมิ่นกล่าวอย่างเหยียดหยาม “อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน ฉันมาที่ร้านโกโรโกโสของนายไม่ได้มาใช้บริการ

เจ้าของร้านขมวดคิ้ว “คุณไม่มาใช้บริการ แล้วมาทำอะไร?