บทที่ 1906

ในใจครุ่นคิด “ถูกตบที่เดียวได้เงินมาร้อยหยวน มันคุ้ม กว่าการทำงานอยากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันอีก

ในขณะที่กำลังตื่นเต้นอยู่นั้น นายหญิงใหญ่เซียวเห็นกระเป๋า สตางค์ของฝ่ายตรงข้ามยังมีธนบัตรสีแดงใบละร้อยหยวนอยู่ พลางครุ่นคิดในใจและเอ่ยปากขึ้นว่า “อีกเรื่องหนึ่งคือ ที่ตัว ฉันมีเงินย่อยอยู่มันค่อนข้างจะยุ่งยาก ช่วยฉันแลกเป็นแบงค์ ใหญ่หน่อยเถอะ”

ฝ่ายตรงข้ามพูดขึ้นจากจิตใต้สำนึกว่า “ได้ค่ะ….คุณอยากจะ แลกยังไงคะ? ”

นายหญิงใหญ่เซียวหยิบไส้กรอกและเงินจํานวน90หยวนที่ เหลือจากการจ่ายค่ารถเมล์ออกมาจากกระเป๋า และวางบนมือ ของผู้หญิงคนนั้น พลางพูดขึ้นว่า “อ่อ เปลี่ยนเป็นธนบัตรให้ฉัน หนึ่งใบ

ฝ่ายตรงข้ามต้องการจะจบเรื่องให้เร็วที่สุด ดังนั้นจึงรีบควัก ธนบัตรใบละร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้กับเธอ และในเวลานี้ จึงได้ถามอย่างระมัดระวังว่า: “นายหญิงใหญ่คะ ตอนนี้โอเคห รือยังคะ? ”

“โอเคแล้ว”ทันใดนั้นนายหญิงใหญ่เชียวก็ดีใจเป็นที่สุด เมื่อ สักครู่นี้หาเงินได้สร้อยหยวน เงินเก็บของตนเองมี2ร้อยหยวน แล้ว!
รอพรุ่งนี้ทำงานเสร็จ ก็จะมีสร้อยหยวน

เธอพยายามกดทับความรู้สึกดีใจที่มีอยู่ในใจ และพูดกับผู้ หญิงคนนั้นว่า “โอเค เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ ต่อไปก็จำไว้ล่ะว่า เวลาอยู่ข้างนอกอย่าดูถูกคนอื่นอีก

ฝ่ายตรงข้ามรีบพยักหน้าอย่างอ่อนน้อม : “คุณวางใจเถอะ ฉันจะจำไว้ค่ะ…”

กระทั่งนายหญิงใหญ่เชียวน้ำเงินจำนวน 200หยวน และหิ้วถุง พลาสติกขนาดใหญ่ถุงกลับบ้านนั้น รอบๆบ้านก็เต็มไปด้วย กลิ่นอาหารหอมฟุ้งทั้ง4ทิศ

คนที่ทำกับข้าวคือพวกจางกุ้ยเฟินทั้งสามคน

วันนี้พวกหล่อนไปเป็นพนักงานทำความสะอาดอยู่ที่ซุปเปอร์ มาเก็ต วันหนึ่งได้ค่าแรงวันละ120หยวน สามคนรวม เป็น360หยวน

สมัยนี้ 360หยวนไปกินอาหารนอกบ้านกันสามคนก็คงจะกิน ได้เพียงอาหารมื้อธรรมดาๆเท่านั้น

แต่หากคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ในการใช้เงินทำอาหารกินเอง เงินจํานวน360หยวนก็นับว่าร่ำรวยแล้ว

พวกจางกุ้ยเฟินหล่อนมาจากชนบท ค่อนข้างอยู่กับความเป็น จริง ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันก็อยากจะกินเนื้อเพื่อบำรุงกำลังของ ตนเอง ดังนั้นจึงซื้อเนื้อหมูที่ซุปเปอร์มาเก็ตมา2กิโลและก็ซื้อมันฝรั่ง ถั่วฝักยาว วุ้นเส้น กลับมาบ้านและทำสตูว์หม้อหนึ่ง

ราคาวัตถุดิบของสตูว์หนึ่งหม้อ ไม่ถึงร้อยหยวน แต่ปริมาณ นั้นเพียงพอ หมูติดมันที่ถูกผัดนั้นกลิ่นหอมฟุ้ง โดยที่เครื่องดูด ควันไม่สามารถกลบกลิ่นมันได้

ที่น่าสนใจก็คือ เมื่อสตูว์ หม้อเริ่มมีกลิ่นหอมออกมา จางกุ้ย เฟินก็จะปิดเครื่องดูดควัน

จากนั้นก็ยังตั้งใจที่จะเปิดประตูห้องครัวด้วย เพื่อให้กลิ่นหอม นี้ฟังไปไกลหน่อย

นี่เป็นสิ่งที่ทรมานเซียวฉางเฉียนและเซียวไม่หลงที่อยู่ชั้นสอง เป็นอย่างมาก

สตูว์แบบนี้ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นอาหารที่สูงส่งอะไร แต่กลับเป็น อาหารที่สอดคล้องกับความเป็นจริงของชาวบ้านที่สุด เป็น อาหารที่กินกับข้าวและสามารถตอบสนองความอยากอาหารได้ ชนิดหนึ่ง

อีกทั้งเซียวฉางเฉียนและเซียวไม่หลงก็หิวจนจะเป็นลมสลบ แล้ว ตอนที่หิวมากๆ ประสาทรับกลิ่นนั้นจะตอบสนองเร็วขึ้น ดัง นั้นกลิ่นหอมเล็กน้อยๆก็อาจจะทำให้พวกเขาแทบเป็นบ้าได้

เดิมทีพวกเขาทั้งสองคิดว่าครอบครัวของตนเองทำอาหาร อยากจะกินจนแทบทนรอไม่ไหวแล้ว แต่เมื่อเฉียนหงเย่นตะโกน ถามถึงรู้ว่า ที่แท้อาหารไม่ใช้บ้านของตนทำ แต่เป็นอาหารที่ผู้ อาศัยอยู่ใหม่ทั้งสามเป็นคนทำ
นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ทันใดนั้นสองพ่อลูกหมดหวังอย่างถึงที่สุด เขียวเวยเวยและเฉียนหงเล่นก็สิ้นหวังเช่นเดียวกัน และในเวลานี้เอง นายหญิงใหญ่เชียวผลักประตูเข้ามาด้วย ความโกรธ

พอเข้าประตูมา เธอก็พูดไปด่าไปว่า “พวกบ้านนอกทั้งสาม คน บังอาจนักนะ! ในห้องอาหารมีโต๊ะกินข้าวให้กินไม่กิน แต่ กลับออกมาบนโต๊ะน้ำชาข้างนอก คิดว่าที่นี่เป็นบ้านจริงๆของตัว เองแล้วเหรอ!”

เมื่อเชียวเวยเวยเห็นเธอเดินเข้ามา ทันก็ตื้นตันใจจนพูดออก มาว่า : “คุณย่า ในที่สุดคุณย่าก็กลับมาแล้ว! พวกเราหิวจะตาย อยู่แล้ว พวกเรารอาหารจากคุณย่าอยู่นะคะ!

เซียวไห่หลงร้องไห้พลางพูดขึ้นว่า “คุณย่า! ผมหิวมากเลย ครับ ถ้ายังไม่ได้กินอะไรอีก ผมต้องตายแน่ๆ…

นายหญิงใหญ่เชียวถอนหายใจ ยื่นถึงพลาสติกขนาดใหญ่ ทั้ง4 ให้กับเขา เซียวเวยเวยพูดขึ้นว่า “นี่เป็นของที่เอามาให้ พวกนาย รีบไปหยิบชามกับตะเกียบ แล้วรีบกินเถอะ!

เมื่อเห็นเธอถือถุงพลาสติก คนในตระกูลเซียวไม่มีใครสนใจ ทั้งสิ้นว่าอาหารพวกนี้มาจากไหน คิดเพียงว่าอยากจะกินของ พวกนี้ยัดลงไปในท้องให้หมด

ดังนั้น เซียวเวยเวยก็พูดขึ้นด้วยความดีอกดีใจว่า: “คุณย่า ค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปเอาถ้วยกับตะเกียบในห้องอาหารเองคะ
เฉียนหงเย่นก็ดีใจจนรีบพูดออกมาว่า : “คนเดียวถือไม่ไหว หรอก เดี๋ยวฉันไปด้วย!

นายหญิงใหญ่เซียวกระแอมด้วยน้ำเสียงเย็นชา เฉียนหง เย่นหยุดเดี๋ยวนี้นะ! อาหารที่ฉันเอามา หล่อนไม่มีสิทธิ์กินแม้แต่ คําเดียว!