ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 1954



บทที่ 1954

การพุ่งชนอย่างรุนแรง ทำให้กระโปรงหน้ารถตู้บุบเข้ามา

ทันที!

คนขับรถและผู้ช่วยอีกคนที่นั่งเบาะข้างคนขับดับคาที่

ซึ่งหวั่นถึงนั่งอยู่ตรงกลาง เธอคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ ดังนั้น ในวินาทีที่ถูกชน เธอก็ถูกเข็มขัดยึดร่างเอาไว้ให้อยู่กับที่

แต่ถึงจะอย่างนั้น ซึ่งหวั่นถึงก็ยังถูกเข็มขัดรัดจนกระดูกแทบ หัก เพราะแรงพุ่งอัดจากรถบรรทุก

แต่เฉินย่านที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งหวั่นถึงกลับไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

ตอนขึ้นรถเธอเลินเล่อเอง เพราะคิดว่านั่งเบาะหลังไม่จำเป็น ต้องคาดเข็มขัดก็ได้ ดังนั้นในวินาทีที่ถูกชน ตัวเธอจึงปลิวไป กระแทกเบาะข้างหน้าเข้าอย่างจัง

ในตอนนี้เอง เลือดบนหัวของเธอก็ทะลักออกมา จากนั้นก็ พลันหมดสติไปในทันที

เนื่องจากโดนรัดจนกระดูกแทบหัก ซึ่งหวั่นถึงรู้สึกเจ็บหน้าอก เป็นอย่างมาก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หายใจ ด้านหน้ารถของ รถตู้ก็ถูกชนจนกลายเป็นเศษเหล็ก จากนั้นก็ถูกรถบรรทุกลาก ไปด้วย!

ล้อหน้าทั้งสองข้างของรถตู้ถูกชนจนพัง ดังนั้นด้านหน้ารถจึงไถไปกับถนนจนเกิดเป็นประกายไฟ

ซึ่งหวั่นถึงหันหน้ามองไปทางข้างหลังอย่างยากลำบาก ชั่ว ขณะนั้นร่างกาย ซาวาบ!

ข้างหลังคือ โค้งรูปตัวบ!

ดูเหมือนรถคันใหญ่ต้องการดันรถตู้คันตรงหน้าให้ตกจาก หน้าผา!

ความสูงระดับนี้แปดเมตรเป็นอย่างต่ำ ไม่ว่าจะเป็นรถอะไร ถ้าตกลงไป ก็ต้องแหลกละเอียดเป็นเศษเหล็กทั้งนั้น

คนที่นั่งอยู่ข้างใน ก็คงไม่รอดเหมือนกัน

ในวินาทีนี้ เธอพลันนึกขึ้นมาได้ว่าทุกอย่างมันต้องไม่ใช่เรื่อง บังเอิญหรืออุบัติดแน่ๆ!

รถบรรทุกวันนี้ จงใจไม่เปิดไฟหน้ารถ จงใจขับอยู่กลางถนน จงใจปล่อยเกียร์พุ่งชนรถของพวกเธอ อีกอย่างพอชนเสร็จก็ไม่ ลดความเร็วลง ซ้ำยังเหยียบคันเร่ง เพื่อดันรถของเธอให้ตกลง ไปจากหน้าผา!

เธอในขณะนี้ ไม่มีเวลาไปคิดว่า ใครเป็นคนวางแผนทำร้าย เธอกันแน่

เพราะเธอรู้ว่า ชีวิตของตัวเองเหลือเวลาไม่ถึงนาทีแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอไม่คาดฝันเลยว่า ชีวิตในวัยรุ่งเรืองของตัวเอง จะมาดับที่ต่างประเทศแบบนี้ ในใจพลันก่อเกิดความรู้สึกโศกเศร้าอย่างสุดจะกลั้น

ในเวลานี้ ณ ตอนนี้ สิ่งที่สมองของเธอกำลังนึกถึงไม่ใช่ตัวเอง และก็ไม่ใช่คุณปู่หรือคนอื่นๆ ในครอบครัว แต่เป็นผู้ชายคนนั้นที่ เธอไม่เคยลบออกไปจากใจได้สักที นั่นก็คือเย่เฉิน!

เธอสะอื้นออกมา “ฉันเคยคิดว่า ชีวิตคนเรายังอีกยาวไกล ดังนั้นต่อให้ต้องรออาจารย์เย่เป็นสิบปียี่สิบปีก็ไม่เป็นไร แต่ใคร จะไปคิดว่าชีวิตของฉันกำลังจบลงด้วยการตกหน้าผาและตาย ในสถานที่ต่างถิ่นแบบนี้…

คิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของซึ่งหวั่นถึงก็ไหลออกมาเต็มหน้า

เธอกลั้นเจ็บบริเวณหน้าอกเอาไว้ แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออก มา กดเข้าแชทของเเฉิน จากนั้นก็กดอัดข้อความเสียง ซึ่งหวั่นถึงสะอื้นไห้ใส่โทรศัพท์ พร้อมเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “อาจาร

เย ฉัน…ฉันรักคุณมากนะ! ถ้ายังมีโอกาส ชาติหน้าหวั่นถึง

ฃอเกิดเป็นคนรักของคุณ…”

พูดจบ รถทั้งคันก็ถูกดันตกจากขอบหน้าผาลงไปในเหวลึก โดยสมบูรณ์….


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ