บทที่ 459

หม่าหลันได้ยินดังนี้ ก็ตาเป็นประกาย

เธอกำลังเครียดว่า ถ้าเฉินซูอี้ไปแล้ว ตนเองจะไม่มีให้ใครกิน เงินเล่นไพ่อีก ไม่คิดว่าเฉียนหงเย็นจะหาตัวสํารองมาให้กินเงิน พอดี!

แล้วอีกอย่าง ฟังไปแล้ว ขาไพ่คนนี้น่าจะมีเงินมากกว่าเฉินซู เสียอีก เฉินซู แพ้วันหนึ่งกว่า9พัน ขาไพ่คนนี้แพ้วันหนึ่ง ตั้ง หลายหมื่น!

เธอชอบคนที่มีเงินในกระเป๋าเยอะๆ และเล่นไพ่นกกระจอกไม่ ค่อยเก่ง ช่างเป็นโชคให้ได้รวยจริงๆ เลย!

ถ้าหากว่าร่วมมือกับเฉียนหงเย็น แล้วนัดแนะโค้ดลับกัน จะ ต้องมีแต่ได้ไม่มีเสีย

พอพูดถึงจุดนี้ เธอก็พอใจอย่างมาก

คนอย่างเธอ เป็นคนรักเงินดั่งชีวิต พอเห็นเงิน ยังสนิทสนม มากกว่าพ่อแม่ตนเองเสียอีก!

ตอนนี้ได้เฉียนหงเล่นพูดเช่นนี้ เธอก็รู้สึกอดใจไม่ได้ขึ้นมา ทันที

เฉียนหงเล่นเห็นเธอตื่นเต้น ก็รีบพูดต่ออีกว่า “พี่จะบอกให้นะ น้องสะใภ้ พอไปที่โต๊ะไฟ พวกเราก็ช่วยกันดูฝั่งตรงข้าม จะเอาดอกก็จับจมูก จะเอาเส้น ก็จับนิ้ว จะเอาหมื่น ก็เม้มปาก พอถึง ตอนนั้น เราร่วมมือกัน แล้วกินฝั่งตรงข้าม จะชนะให้พวกหล่อน ไม่เหลืออะไรเลย”

หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็รีบตอบรับอย่างดีใจว่า “ได้สิ ซ้อใหญ่ พูดเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ไปเล่นกันเลย!

เฉียนหงเล่น ใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วตั้งใจพูดว่า “โอเค พี่จะบอก ให้นะ ยัยคนนี้มันมีเงินเยอะ หล่อนพักอยู่ที่บ้านพักเขต Tomson Riviera น้องว่าพวกเราจะไปตอนไหนดี?”

หม่าหลันรีบพูดว่า “ตอนนี้เลยก็ได้ มา นั่งรถน้องไปแล้ว กัน!

พอขึ้นรถ เฉียนหงเช่นก็เห็นใบหน้ารีบร้อนของหม่าหลัน ใน

ใจก็ยิ้มเยาะขึ้น

เพื่อที่จะวางแผนกับหม่าหลัน เธอก็เชิญเจ้ามือมาสองคน ยัง ยอมจ่ายเงินจํานวนมากเพื่อเช่าบ้านพักในเขตTomson Riviera ก็เพื่อจะต้องการชนะเอาทรัพย์สินของหม่าหลั่นมาให้หมด ให้ย คนนี้ไม่เหลืออะไรเลย!

หม่าหลันไม่รู้ว่าเฉียนหงเป็นกำลังวางแผนปองร้ายกับตนเอง เธอคิดแต่ว่า จะรีบไปเอาชนะเพื่อเอาเงินขาไฟขี้แพ้คนนั้น

ในตอนที่หม่าหลันและเฉียนหงเล่นไปถึงยังTomson Riviera เย่เฉินและพ่อตาก็เหมารถไปยังมหาวิทยาลัยจงซาน มหาลัยเก่า

พอเห็นประตูหินหยกขาวแกะสลักขนาดใหญ่ แล้วก็ตัวอักษรที่สลัก ดูแล้วมีความขลัง ที่เขียนว่า มหาวิทยาลัยจงซานแห่งชาติ เย่เฉินก็ตะลึง

ไม่คิดว่า พ่อตาตนเองที่ดูไปแล้วจะไม่เอาไหน ไม่คิดว่าจะได้ เรียนมหาลัยที่มีชื่อเสียงเช่นนี้

อีกอย่าง นักศึกษาในมหาลัยดังๆ ในสมัยก่อน มีน้อยกว่า

สมัยนี้และหายากมาก……….

พอเห็นสายตาที่ตกตะลึงของเยเฉิน เขียวฉางควนก็ส่งเสียง กระแอม พูดว่า “ทำไม แกคิดว่าพ่อไม่น่าจะเป็นคนที่เคยเรียน มหาวิทยาลัยใช่ไหม?”

เยเฉันก็พยักหน้าไปตามตรง แล้วพูดว่า “พ่อครับ ท่าทางของ พ่อ ไม่น่าเหมือนนักศึกษาในมหาวิทยาลัย………

เซียวฉางควนก็ถอนหายใจ แล้วก็พูดอย่างภูมิใจว่า “ตอนนั้น พ่อเป็นถึงคนดังในมหาวิทยาลัยเลยนะ คะแนนก็อยู่อันดับต้นๆ ตอนนั้นถ้าไม่ติดว่าจะจากบ้านไปไกล พ่อไปเรียนที่ปักกิ่งแล้ว

เย่เฉินก็หลุดขำถามว่า “จากนั้นล่ะครับ? พอจบจาก มหาวิทยาลัยดัง ทำไมถึงได้เป็นไปพ่อบ้านได้ล่ะครับ?”

เย่เฉันคิดว่า พ่อตาของตนเองคนนี้ เป็นถึงนักศึกษามหาวิยา ลัยดัง ทั้งยังเป็นคุณชายรองของตระกูลเซียว สุดท้ายกลับมาเป็น ผู้ชาย

ไม่เอาไหนที่ถูกหม่าหลันบ่นทุกวันได้ ช่างน่าสนใจเสียจริงๆ เซียวฉางควนได้ยินดังนั้น ก็พูดด้วยอารมณ์ออกมาว่า “จากนั้น……เฮ้อ ต่อจากนั้นก็อย่าไปพูดถึงมันเลย มีแต่เรื่องที่

ตอนที่ทั้งสองคนกําลังคุยกันนั้น ด้านหลังประตูก็มีชายวัย กลางคน รุ่นราวคราวเดียวกับเซียวฉางควนเดินออกมา พอเห็น เขียวฉางสวน ชายวัยกลางคนคนนั้นก็รีบวิ่งเข้ามากอดเขาอย่าง ดีใจ

“ฉางควน ไม่ได้เจอกันนานเลย ตอนนี้ดีเลยสิ แต่งตัวดีไม่เบา

เลยนะ…”