บทที่ 597

ทุกคนได้ยินเสียงนั้น ก็รีบหันไปมองด้านนอก เห็นท่านหงห้าเดิน ผู้จัดการ เข้ามาในห้องอาหาร

ซุนโหย่วฉายก็จําท่านหงห้าได้ พอเห็นท่านหงห้ามา ก็รีบ เข้าไปพูดอย่างเคารพว่า “ท่านห้า ไปไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ครับ เนี่ย…”

ใครจะรู้ ท่านหงห้าจ้องมองเขานิ่งๆ แล้วพูดว่า “เมื่อครู่ คนที่ ด่าคุณเซียวว่าไอ้แก่กระจอก คือคุณใช่ไหม? ”

ซุนโหย่วฉายก็อึ้ง หมายความว่าไงกัน? ท่านหงห้ารู้จักเซียว ฉางควนงั้นหรือ? |

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็รีบอธิบายว่า “ท่านห้า มันคงจะมีอะไร เข้าใจผิดกัน ผมกับเซียวฉางควนต่างก็เป็นสมาชิกของสมาคม ศิลปะจีน ปกติแล้วก็สนิทกันดี มีแซวกันเล่นบ้าง ไม่ได้คิดจริง อะไร!

ท่านหงห้าขมวดคิ้ว แล้วมองเชียงฉางควน จากนั้นก็รีบพูด อย่างเคารพว่า “คุณเชียวครับ ไม่คิดเลยว่า วันนี้คุณจะให้เกียรติ มาที่

เทียนเซียง ผมดูแลไม่ทั่วถึง ต้องขออภัยด้วยครับ! ” พอคนในงานเห็นดังนั้น ก็ตะลึงไปตามๆ กัน
โดยเฉพาะซุนโหยวฉาย ในตอนนี้เขายิ่งเหงื่อตก ไม่อยากจะ เชื่อสายตาตนเอง!

ราชาใต้ดินท่านหงห้าผู้มีชื่อเสียงไปทั่วจินหลิง มาพูดจา เคารพให้เกียรติกับไอ้กระจอกเซียวฉางควนหรือ?

มันจะบ้าไปหน่อยละมั้งเนี่ย?! คนที่ตกใจตอนนี้ ไม่ใช่เพียงแค่พวกของประธานเพีย เซียวฉางควนเองก็อึ้ง แล้วถามว่า “คุณรู้จักผมหรือ? ”

ท่านหงห้าก็อธิบายอย่างถ่อมตัวว่า “ที่คลับเฮาส์ฮุยหวงครั้ง ก่อน ตอนที่อาจารย์เยสั่งให้ผมจัดการกับพันหยวนหมิงสองคน พ่อตาลูกเขย ก็ได้มีโอกาสพบกับคุณครับ”

เซียวฉางควนถามอีกว่า “อาจารย์เที่คุณเอ่ย ใช่เย่เฉิน

ลูกเขยผมใช่ไหม? ”

ท่านหงห้าพูดด้วยสีหน้าปกติว่า “ใช่ครับ เย่เฉิน อาจารย์เย่ นั่นแหละครับ!

เซียวฉางควนก็เข้าใจทั้งหมด

เขาเพิ่งคิดได้ คนใหญ่โตอย่างท่านหงห้า จะมาเคารพให้ เกียรติคนไม่มีเงินไม่มีฐานะอย่างตนเองได้อย่างไร ทั้งหมดเป็น เพราะลูกเขยของตนเองทั้งหมด

ดูเหมือนว่า ลูกเขยตนเองชอบไปหลอกคนอื่น ดูเหมือนจะมี ประโยชน์เข้าบ้าง อย่างน้อย ก่อนที่จะถูกเปิดโปง ตนเองยังได้อานิสงส์ไปด้วย

ตอนนี้ท่านหงห้าก็ชี้ไปยังซุนโหยวฉาย แล้วถามเซียวฉางควน ว่า “คุณเซียวครับ เมื่อครู่ได้ยินคนนี้พูดจาดูถูกคุณ เดี๋ยวผมจะ สั่งสอนให้เอาไหมครับ? ”

ชุนโหย่วฉายก็ตกใจจนหน้าซีด แล้วรีบพูดว่า “ฉางควน พี่ ควน พวกเราก็เป็นสมาชิกของสมาคมเหมือนกัน ล้วนเป็นพี่น้อง กัน คุณต้องพูดช่วยผมนะ!

“จะให้ผมพูดช่วยอะไรคุณล่ะ! ” เซียวฉางควนพูดตามเนื้อผ้า “คุณพูดเองไปแล้ว ว่าผมเป็นไอ้แก่กระจอก สมควรแค่ยกน้ำชา มาให้พวกคุณ สมควรพูดช่วยคุณด้วยหรือ?

ซุนโหย่วฉายก็พูดด้วยใบหน้าร้องไห้ว่า “ไอ้หยาพควน พี่ก็ อย่ามาถือสาอะไรผมเลย ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง! ”

เซียวฉางควนก็หัวเราะเหอะๆ “อย่าเลย ไอ้แก่กระจอกอย่าง ผม ไม่กล้าจะเป็นพี่ชายของคุณหรอก พวกเราสองคนแบ่งแยก เขตแดนกันเลยจะดีกว่า!

ซุนโหยวฉายรู้ว่าเซียวฉางควนยังโกรธแค้นตนเอง ในใจก็ รู้สึกผิด ถ้ารู้แต่แรกว่าท่านหงห้าจะให้เกียรติเขาขนาดนี้ ให้ตาย ตนเองก็ไม่กล้าไปทำแบบนั้นกับเขา

ท่านหงห้ามองซุนโหย่วฉาย แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “คุณอยู่ในถิ่น ของผม ยังกล้าไม่ให้เกียรติคุณเชียว ไม่รู้ว่าคำว่าตายมันสะกด อย่างไร? ”
ซุนโหย่งฉาย หน้าซีดขาวในทันใด ปากก็สั่นระริก พูดไม่ออก