บทที่ 2469

“เย่เฉินเหรอ” เมื่อซ่งหวั่นถึงได้ยินคำถามของอิโตะ นานาโกะ และแววตาอันคาดหวังของหญิงสาว เธออดทอดถอนใจไม่ได้ “ดู เหมือนความรู้สึกที่เด็กผู้หญิงคนนี้มีต่อเย่เฉิน จะถลำลึกลงไป แล้ว แต่ส่วนใหญ่เธอใช้ชีวิตอยู่ญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะทำไร อย่างไร”

จากนั้น เธอก็คิดถึงตัวเองขึ้นมา เธออดด่าตัวเองไม่ได้ “มัวแต่ หดหู่เรื่องของเธอ ตัวฉันเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถึงฉันกับเ เฉิน ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเดียวกัน แต่เขามีภรรยาแล้ว ปกติจะเจอ เขา ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอถอนหายใจออกมา และพูดกับอิโตะ นานา โกะว่า “ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอเย่เฉินเลย ครั้งก่อนที่เจอ ก็คืองาน เลี้ยงทานอาหารเย็นที่บ้านฉันเอ้าเสงี่ยน”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างผิดหวัง เธอถอนหายใจ แล้ว พูดว่า “โอเค ไม่รู้ฉันมาครั้งนี้ จะมีโอกาสเจอเย่เฉินซังบ่อยๆ หรือเปล่า…

ซึ่งหวั่นถึงถามอย่างแปลกใจ “เธอมาครั้งนี้ ไม่ได้บอกเขาเห รอ”

อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่ได้บอกเขา” ซึ่งหวั่นถึงพูดว่า “ทำไมไม่บอกเขาล่วงหน้าล่ะ ให้ฉันโทรหาเขาตอนนี้ไหม ชวนเขามาทานข้าวด้วยกันคืนนี้

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอาย “ฉัน…อันที่จริงฉันอยาก เซอร์ไพรสเย่เฉินซัง…”

พูดจบ เธอหันมองซ่งหวั่นถึง และถามด้วยใบหน้าคาดหวัง “พี่ หวั่นถึง รบกวนพี่เรื่องหนึ่งได้ไหม”

ซึ่งหวั่นถึงยิ้มบางๆ แล้วถามว่า “เธอจะบอกให้ฉันโทรหาเข เฉิน ชวนเขามาทานข้าวที่บ้าน ในขณะเดียวกันก็ห้ามบอกเขา เรื่องที่เธอมาเมืองจินหลิงใช่ไหม”

“ถูกต้อง!” อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นได้ “พี่หวั่นถึงช่วยฉันได้ไหม

อันที่จริง เธอไม่ต่างอะไรกับอิโตะ นานาโกะ ที่เทใจให้เยเฉิ นมาเนิ่นนาน

จะพูดก็พูดเถอะ แท้จริงแล้วทั้งสองคนเป็นศัตรูหัวใจ

แต่อิโตะ นานาโกะอายุน้อยกว่าซึ่งหวั่นถึง แถมยังสวยและน่า รัก ตอนนี้เธอมองซ่งหวั่นถึง ด้วยสีหน้าคาดหวัง แววตาเปล่ง ประกาย ทำให้ส่งหวั่นถึงอดเอ็นดูไม่ได้

เห็นสาวน้อยอย่างเธอ ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก ซึ่งหวั่นถึง ทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธ จึงจำใจพูดว่า “ได้ ในเมื่อเธออยาก เซอร์ไพรสเขา งั้นฉันจะหลอกเขามาที่บ้านเอง”

“ดีจังเลย!” อิโตะ นานาโกะดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธอพูด อย่างตื่นเต้นว่า “ขอบคุณนะคะพี่หวั่นถึง! ขอบคุณพี่จริงๆ!
ซึ่งหวั่นถึงส่ายหน้าหวอย่างเหนื่อยใจ เธอยอมรับจริงๆ เมื่อ สาวญี่ปุ่นออดอ้อนขึ้นมา ผู้หญิงอย่างเธอยังต้านทานไม่ไหว ดังนั้น เธอจึงหยิบมือถือออกมาโทรหาเเฉิน

ตอนนี้เยเฉันกำลังยุ่งอยู่กับผัก ที่ปลูกอยู่ในเรือนกระจก

ปุ๋ยหมักที่เซียวหวั่นทำเอาไว้เมื่อปีก่อน เริ่มย่อยสลายพอ สมควรแล้ว ปุ๋ยอินทรีย์ที่ทำจากใบไม้ ผัก และพวกเศษอาหาร ในครัว ปลอดภัยและปลอดมลภาวะ เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการ ปลูกดอกไม้และผักที่บ้าน

เดิมทีเรือนกระจกในบ้าน เป็นหน้าที่ของเยเฉินกับเซียวซูหน แต่ตอนนี้เซียวซูหน รับงานรีโนเวทตี้เหากรุ๊ป เธอยุ่งจนไม่มี เวลาปลีกตัว ดังนั้นเย่เฉินจึงรับหน้าที่ดูแลเรื่องนี้เอง

ตอนกำลังใส่ปุ๋ย มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นไม่หยุด เย่เฉิน ควักมือถือออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นซึ่งหวั่นถึง จึงกดรับสาย “หวั่น ถึง มีเรื่องอะไรหรือเปล่า

“อาจารย์เย่… ซ่งหวั่นถึงมองอิโตะ นานาโกะแวบหนึ่ง จาก นั้นจึงรีบพูดว่า “ฉันอยากถามว่าคืนนี้ คุณพอมีเวลาว่าง มาทาน ข้าวที่บ้านฉันไหมคะ”

เยเฉันรู้ข่าวจากเฉินจื้อขายแล้ว คืนนี้นางาฮิโกะ อิโตะ จะเข้า พักที่โรงแรมป่ายจินฮานกง เขาจึงเดาได้ว่าอิโตะ นานาโกะต้อง ไปที่บ้าน งหวั่นถึง เธอโทรมาชวนเขาไปทานข้าว มีความเป็นไป ได้ว่า เธอน่าจะอยู่กับอิโตะ นานาโกะ