บทที่ 1729

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ซูโสบู่เต้าแสดงได้ดีมาก ถ้าไม่ใช่เพราะนางาฮิโกะ อิโตะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง คงจะง่าย ที่จะถูกหลอก โดยรูปลักษณ์ที่ยิ้มแย้มและเป็นมิตรของเขา

แม้จะรู้สึกขุ่นเคืองในใจ แต่เขาก็ฝืนตัวเองไว้ และทำเป็น สุภาพไป จึงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณซู สุภาพเกินไปแล้ว คุณมาญี่ปุ่น ฉันว่าจะไปพบคุณที่สนามบินด้วยตนเอง แล้วจัดโรงแรมให้คุณ พัก ไม่คิดว่าจะเจออะไรมากมายขนาดนี้”

ซูโสว่เต้ารีบพูดว่า “เปล่าหรอก คุณอิโตะไม่ต้องสุภาพมาก มิตรภาพระหว่างตระกูลซูของเราและตระกูลอิโตะมี ประวัติศาสตร์อันยาวนาน เราต้องกระชับความร่วมมือและ กระชับความสัมพันธ์ของเราเพิ่มในอนาคต ทำไมเราต้องยึดติด กับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วยล่ะ?”

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เจ้าเล่ห์ของเขา นางาฮิโกะ อิโตะอยากจะ อ้วกอาหารเช้าในท้องออกมา แต่เขาทำได้เพียงพยักหน้า และ พูดอย่างเห็นด้วยว่า “คุณซูพูดถูก! ไม่จำเป็นต้องยึดติด จริงๆ……”

ซูโสบู่เต้าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณ อิโตะ แม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโตเกียวในช่วงสองวันที่ผ่านมา จะ วุ่นวายและทำให้คุณบาดเจ็บสาหัส แต่ฉันก็ยังต้องพูดเรื่องจริง หน่อย หลังจากเรื่องราวเหล่านี้จบลง ตระกูลซูจะเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”

นางาฮิโกะ อิโตะรู้ว่าซูโสบู่เต้าหมายถึงอะไร เขารู้ว่าซูโสว์เต้า นอกเหนือจากการอธิบายข้อเท็จจริงแล้ว ยังอยากพูดถึงตัวเอง ตอนนี้ตระกูลของเขาสองฝ่ายที่ต่อสู้กันต่างไม่ได้รับผลประโยชน์ แต่กลับให้ฝ่ายที่สามกอบโกยผลประโยชน์ไป และคนที่ผลักดัน ให้ตระกูลของเขาได้ผลประโยชน์จากมันก็คือซูโสเต้า

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ซูโสบู่เต้าก็เตือนตัวเองว่า อย่าลืมความ ช่วยเหลือที่ตระกูลให้ตัวเอง

แต่ว่า น้ำใจแบบนี้ นางาฮิโกะ อิโตะ ไม่อยากเป็นหนี้โดยไม่ ได้ตั้งใจหรอก

เพราะยังไง สาเหตุที่ตระกูลอิโตะเอาชีวิตรอดได้จากข้อพิพาท นี้ ก็ไม่ใช่ซูโสว่เต้าที่พึ่งพาตระกูลซู แต่พึ่งเย่เฉิน!”

อย่าบอกว่าเขาไม่ได้พึ่งพาซูโสบู่เต้า ลูกชายและลูกสาวของซู

โสเต้าสามารถอยู่รอดได้ ต้องขอบคุณเย่เฉิน!

ถ้าเย่เฉินไม่ได้ช่วยซูจือเฟยและซูจือหยูสองพี่น้อง ซูโสบู่เต้า เฝ้าศพของเด็กสองคน ก็อาจจะไม่สามารถหาฆาตกรตัวจริงได้

ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ” โอ้ คุณซู ที่ครั้งนี้ตระกูลอิโตะรอดมาได้ ก็อันตรายมากเลยนะ!”

ขณะที่เขาพูด เขาตบต้นขา แล้วพูดถอนหายใจ “ดูขาฉันสิ ขา ของฉันทั้งหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะทานากะผู้รับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของ ฉันผลักฉันโดดจากสะพานลอย ฉันคงโดนฟันจนตายนานแล้ว”
ในคำพูดนี้ นางาฮิโกะ อิโตะได้ชี้แจงมุมมองกับซูโสว่เต้าแล้ว ก่อนอื่น เขาสามารถอยู่รอดได้นั้น มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแก โสเต้าและตระกูลซูเลยสักนิด

หลังจากนั้น นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า “และลูกสาวของฉัน เธอถูกนินจาซุ่มโจมตีในเกียวโต โชคดีที่เธอได้รับการช่วยเหลือ จากปรมาจารย์ ดังนั้นเธอจึงรอดชีวิต ไม่เช่นนั้น ฉันคงต้องทน ทุกข์ทรมานที่เสียลูกสาวไปแน่ๆ! ”

เมื่อพูดเช่นนี้ นางาฮิโกะ อิโตะ ก็แสร้งทำเป็นอยากรู้อยาก เห็นและถามว่า: “จริงสิคุณ ลูกชายและลูกสาวของคุณ ดูเหมือน ว่าพวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือจากปรมาจารย์ผู้ลึกลับในเกียว โตด้วยใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ซูโสบู่เต้าก็รู้สึกหดหูเล็กน้อย

สิ่งที่ตนหมายถึงเมื่อกี้ คืออยากเตือนนางาฮิโกะ อิโตะสัก หน่อย แม่งเอ้ยมึงกลับสามารถหัวเราะสุดท้ายดังกว่า และยัง ทำให้ทากาฮาชิ มาจิ มัตสึโมโตะ โยชิโตะ ผลประโยชน์ มากกว่าครึ่งหนึ่งมาจากความช่วยเหลือของ

แต่ไม่นึกเลยว่าจิ้งจอกเฒ่านางาฮิโกะ อิโตะ จะมาพูดตรงๆ แบบนี้ ความหมายก็ง่ายมาก อย่าพูดว่าฉันจะขอบคุณนาย มัน ไม่มีอยู่จริง เราทั้งคู่ยังต้องขอบคุณปรมาจารย์ลึกลับคนนั้น ไม่ งั้นลูกสาวของฉันจะจบ ลูกชายและลูกสาวของแกก็ต้องจบ

แม้ว่าซูโสบู่เต้าจะหดหู่ แต่เขาไม่สามารถตอบโต้คำพูดของนา งาฮิโกะ อิโตะได้
เพราะไม่ว่ายังไง ลูกชายและลูกสาวของเขา ก็ได้รับการช่วย เหลือจากชายลึกลับคนนั้นจริงๆ

ตนยังถามลูกชายและลูกสาวของฉันเป็นพิเศษด้วยว่า ใคร เป็นคนลึกลับคนนั้น? กลับมีความสามารถอันทรงพลังขนาดนั้น สามารถนํากลับมาให้ตนใช้ได้หรือไม่?

แต่ซูเฟยหยูบอกเขาว่า คนลึกลับนั้นไม่สนใจพวกเขาพี่น้อง

เลย

เค้าแค่ช่วยเหลือลูกสาวของนางาฮิโกะ อิโตะ อิโตะ นานาโกะ บรรเทาปัญหา ดังนั้นจึงไล่ตามพวกเขาไปตลอดทาง