บทที่1144

เซียวไห่เฉารู้สึกเพียงแต่ว่าตนเองราวกับถูกทุ่มโจมตีอย่างต่อ เนื่อง

เขาเอ่ยอย่างปากอ้าตาค้าง “เเฉินเจ้ายาจกนั่นไปเอารถแพง ขนาดนั้นมาได้ยังไง อีกอย่างคนเดียวยังพอทำเนา เขาถึงกับมี ทั้งสองคัน!”

เชียวฉางเฉียนเองก็มีสีหน้าย่ำแย่มาก “เฮเฉินคนนี้คงจะออก ไปหลอกคนเอาอีกแล้วสิ! ฉันไม่เข้าใจแล้วนะ เจ้าพวกคนรวยใน จินหลิง สมองเป็นอะไรกันหมด ทำไมแต่ละคนไปเชื่อเจ้ายาจก เยเฉินนี่กันขนาดนั้น!

เซียวไห่หลงเองก็จิตใจย่ำแย่สุดกู่ เอ่ยอย่างอุ่นเคือง “ฉันก็ อยากรู้! แม่มันสิ รอเจ้าบ้าเเฉินนี่ล่มจมมาตลอด แต่ตอนนี้เขา กลับยังมีชีวิตอย่างดี”

เชียวเวยเวยเบ้าตาแดง เอยอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ถ้าไม่ใช่เพ ราะเย่เฉิน ฉันกับพี่เหวินเฟยก็คงได้แต่งงานกันไปนานแล้ว บ้าน เราก็คงไม่ย่ำแย่กันขนาดนี้ อีกอย่างแม่ก็คงไม่ถึงกับถูกส่งไป เหมืองถ่านหินดารับโทษมากมายขนาดนั้น”

เซียวฉางเฉียนเอ่ยอย่างเคืองขุ่น “อย่าพูดถึงหญิงต่ำช้านั่น!” ขณะนั้นเอง นายหญิงใหญ่เซียวมองเย่เฉินและเซียวซูหรันขับ รถที่มีรูปร่างประหลาดออกมาถึงด้านหน้า จึงก้าวไปด้านข้างห้องคนขับ มองเเฉินที่นั่งอยู่ด้านในรถ เอ่ยด้วยใบหน้ายโส โอหัง “ฉันยังคิดอยู่ว่าบ้านพวกเธอซื้อรถหรูขนาดไหนกันเชียว ก็ แค่รถสับปะรังเคนี่น่ะเหรอ หน้าตาต่างอะไรกันกับฟอร์ดมอนด์ โอ เมื่อก่อนหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของบริษัทเชียว ชื่อก็ขับรถรุ่นนี้ ก็แค่สองแสนหยวนไม่ใช่รึไง”

เพราะว่าแอสตันมาร์ตินถูกบริษัทฟอร์ดเข้าซื้อแล้ว ดังนั้นตัว รถมอนดิโอที่บริษัทฟอร์ดจำหน่ายในหลายปีมานี้ ต่างก็ใช้หน้า ฉลามตามแบบฉบับของแอสตันมาร์ตินตามไปด้วย

ดังนั้นฟอร์ดมอนดิโอจึงถูกคนเรียกติดตลกกันว่าแอสตันมอน ดิโอ

อีกทั้งปริมาณจําหน่ายของฟอร์ดมอนดิโอก็ไม่เลวเลย สามารถเห็นได้ทั่วไปตามถนน

แต่ว่าแอสตันมาร์ตินเป็นรุ่นชั้นยอดของรถสปอร์ต ความจริง แล้วไม่ค่อยให้คนทั่วไปเห็นกันบ่อยนัก ดังนั้นนานวันเข้า คนส่วน ใหญ่กลับคุ้นเคยกับฟอร์ดมอนดิโอมากกว่า กระทั่งยังมีคนเป็น เช่นนายหญิงใหญ่เชียว เข้าใจผิดเห็นแอสตันมาร์ตินเป็นมอนดิ โอเข้า

เย่เฉินเมื่อได้ยินเธอกล่าวเช่นนี้ ก็ขี้เกียจถือสาเอาความ จึง เอ่ยกับเธอว่า “อย่ามัวสนเลยว่ารถมีราคาสองแสนหยวนหรือ แสนหยวน ตอนนี้คุณขวางประตูบ้านผมอยู่ รีบย้ายรถออกไป ผมจะออก”

หม่าหลันที่อยู่บนดาดฟ้าตึกมองนายหญิงใหญ่เชียว เอ่ยหัวร่ออย่างเหยียดหยามดูถูก “ยายแก่ ช่างความรู้ตื้นเขินจริง ๆ นี่เรียกว่าฟอร์ดมอนดิโอที่ไหน นี่คือแอสตันมาร์ตินต่างหาก แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่รู้ ยังมีหน้าออกมาอวดโอ้”

นายหญิงใหญ่เชียวเงยหน้ามองหม่าหลัน เอ่ยอย่างกรุ่นโกรธ “แอสตันบ้าบออะไร หลายปีมานี้ฉันเองก็ผ่านคลื่นลมใหญ่มา มากมาย มีรถอะไรบ้างที่ฉันไม่เคยเห็น ฉันไม่เชื่อหรอกว่ารถเล็ก แค่นี้จะแพงกว่าเบนท์ลีย์ของฉัน

ปกติเซียวไห่หลงแม้จะชอบอวดโอเป็นที่สุด แต่ตอนนี้เขาก็รู้ดี ว่าฝืนอวดโอแบบนี้ไม่เพียงแต่จะไม่มีความหมายอะไร ยังหา เรื่องขายหน้า ให้ตัวเองอีกด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบผลักประตูลงจากรถ ประคองนายหญิง ใหญ่ เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณย่าครับ พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ”

“กลับบ้านเรอะ กลับบ้านอะไรกัน” นายหญิงใหญ่เซียวแค่น เสียงเย็นเอ่ย “วันนี้เป็นวันหวนฟื้นกิจการอันดีของบริษัทเชียวชื่อ เรา เป็นวันพลิกฟื้นอันดีของตระกูลเซียวเรา ฉันจะให้คนบ้านนี้ ได้เห็นชัดตา อย่าได้คิดว่าตอนนี้ตัวเองได้อยู่คฤหาสน์ Tomson Riviera หลังหนึ่งตัวเองก็กลายเป็นคนเหนือคนได้แล้ว เทียบกับ พวกเรา พวกเขายังห่างชั้นกันไกล! ตอนนี้พวกเราขับเบนท์ลีย์กัน แล้ว ส่วนพวกเขาน่ะเหรอ แม้แต่บีเอ็มก็ยังไม่มีขับ จนต้องมาขับ รถเล็กสับปะรังเคนแล้ว ยังมีแค่สองเบาะเสียด้วย พอเอาไปใช้ ทําอะไรได้กันเชียว”

เขียวให้หลงอับอายไปชั่วขณะ เอ่ย “คุณย่า รถคันนั้นของพวกเขาแพงกว่ารถเรามากนัก! นี่เป็นรถซูเปอร์คาร์ มูลค่าหลายสิบ ล้านหยวนเลยนะครับ!

“ว่าไงนะ” นายหญิงใหญ่เซียวสั่นไปทั้งตัว โพล่งเอ่ยว่า “ก็แค่ คันเล็ก ๆ นี้ ราคาหลายสิบล้านเลยเหรอ ทําจากทองยังไง

เซียวไหหลงอับอายจนหน้าร้อน ทางหนึ่งลากผู้เป็นย่าเดินไปที่ รถ ทางหนึ่งเอ่ยเสียงเบา ไม่ใช่แค่รถคันที่เขาขับที่มีราคาหลาย สิบล้านหยวน คันที่จอดอยู่ในลานบ้านอีกคันก็หลายสิบล้าน หยวนเหมือนกัน สองคนนี้รวมมูลค่ากันก็เกือบร้อยล้านหยวน แล้ว”