บทที่ 1965

ส่วนลึกในภูเขาของเขตนิชิทามะโตเกียว

ซึ่งหวั่นถึงยังคงเดินด้วยความระมัดระวังผ่านหุบเขาอย่างช้าๆ ถึงแม้จะเป็นฤดูหนาว แต่ภายในหุบเขามีต้นสนและไซเปรส จำนวนมาก ดังนั้นพืชในหุบเขาจึงหนาแน่นสูงมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ในหุบเขามีอากาศหนาวและเย็นยะเยือก ไม่มี ร่องรอยของมนุษย์เลย ดังนั้นจึงไม่มีถนนคดเคี้ยวเล็กๆ แม้แต่ เส้นเดียวเลย

ดังนั้นการเดินอยู่ในสถานที่แบบนี้จึงเป็นเรื่องยากมากๆ

อย่าว่าแต่ซึ่งหวั่นถึงที่เป็นผู้หญิงเลย แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้าน การสำรวจก็แทบจะไม่สามารถเพิ่มความเร็วในการเดินได้

โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว เสื้อผ้าของซ่งหวั่นถึงก็หนาเช่นกัน ร่างกายส่วนบนของเธอเป็นเสื้อโค้ตขนเกาะกันลม ร่างกายส่วน ล่างของเธอเป็นกระโปรงยาวสีดำและกางเกงรัดรูปสีดำ และ รองเท้าบูดหนังสีดำ ทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บจากต้นสนและกิ่ง ไม้แห้งๆ

ตอนนี้ซึ่งหวั่นถึงคุ้นชินกับความมืดใต้หุบเขาแล้ว อันที่จริงเธอ สามารถใช้โทรศัพท์ที่หน้าจอแตกๆ เพื่อเปิดไฟส่องสว่างบริเวณ โดยรอบ ถ้าทำแบบนี้จะช่วยเธอประหยัดแรงได้มากขึ้น
แต่เธอกลัวว่าคนที่คิดร้ายกับเธอจะไม่ยอมตัดใจ และยัง ค้นหาร่องรอยของตัวเองอยู่ ดังนั้นเธอก็เลยไม่กล้าเปิดไฟ โทรศัพท์

บางครั้งเธอต้องการดูว่าโทรศัพท์มีสัญญาณไหม เธอก็จะเอา โทรศัพท์ซ่อนไว้ในเสื้อโค้ตกันลม และคลุมศีรษะและโทรศัพท์ไว้ ในเสื้อโค้ตกันลม เพราะเธอกลัวว่าแสงไฟจะเล็ดลอดออกไป

หลังจากเธอคลำหาและเดินอยู่ในหุบเขาสองสามชั่วโมง ถึง แม้ร่างกายของซ่งหวั่นถึงยังคงแข็งแรง แต่มือและหน้าของเธอ ถูกกิ่งไม้และใบสนบาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เธอมีรอยแผลเล็กๆ จํานวนมาก และบางส่วนก็มีเลือดสีแดงไหลออกมา

แต่ซึ่งหวั่นถึงในเวลานี้ไม่สนใจความเจ็บปวดใดๆอีก ความ คิดเดียวของเธอคือกัดฟันและเดินออกจากหุบเขาให้ได้ เธอ ต้องการรอดชีวิต

ในเวลานี้ เครื่องบินส่วนตัวที่ซึ่งทรงนั่งมา ลงจอดที่สนามบิน โตเกียวแล้ว

เมื่อเครื่องบินลงจอด เขาก็ไม่ลังเลและรีบตรงไปที่กรม ตำรวจนครบาลโตเกียวทันที

เขาคิดไว้ก่อนแล้ว ครั้งนี้ที่เขามาโตเกียว เพื่อเสแสร้งให้คุณ ท่านเห็นเท่านั้น

เมื่อพบศพของซ่งหวั่นถึง ตัวเองก็จะแสดงความโศกเศร้า จากนั้นก็มอบเรื่องนี้ให้กรมตำรวจนครบาล โตเกียวไปตรวจสอบ ตัว เองก็จะสามารถนำศพหรือเถ้ากระดูกของซ่งหวั่นถึงกลับไปเมือง จินหลิงเพื่อจัดพิธีงานศพ

ขณะนั่งรถยนต์เพื่อเดินทางไปยังกรมตำรวจนครบาล โตเกียว ซ่งหรง ได้รับโทรศัพท์จากอเมริกา

เขากดรับสาย และในสายโทรศัพท์ก็มีเสียงของซ่งเทียนหญิงผู้ เป็นพ่อดังขึ้น

“ฮัลโล ทรงวี่ ตอนนี้คุณสะดวกคุยไหม?”

ซึ่งทรงรีบตอบทันที และพูดเบาๆ “รอบตัวของฉันล้วนแต่ เป็นลูกน้องคนสนิท คุณพ่อไว้ใจได้”

ซึ่งเทียนหมิงถามว่า “คุณถึงโตเกียวแล้วใช่ไหม?

“ใช่ครับ คุณพ่อ ฉันมาถึงแล้ว”