บทที่841

รถรถบีเอ็มดับบลิวสองคัน มาจอดเรียงกันอยู่หน้าบ้านพัก ตากอากาศTomson Reviera

เชียวฉางควนโดนหม่าหลันตำหนิแล้วยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

ตอนที่เพิ่งรับสายของหม่าหลัน เขากำลังร้องเพลงรักกับคนรัก คนแรกอยู่ เลยวัวสันหลังหวะ และเมื่อเธอโมโห เขาเลยรีบไปที่ โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ

แต่หลังจากที่อารมณ์สงบลง เขารู้สึกว่าหม่าหลันคนนี้ ได้ เยียวยาแล้ว

และความคิดของเซียวฉางควนที่จะหย่ากับเธอก็ยิ่งรุนแรงยิ่ง

ขึ้น

ลงจากรถ เซียวฉางควนตรงไปเบาะหลังรถ และเอาไม้เท้าที่ ซื้อมาจากโรงพยาบาลมาให้หม่าหลัน

ตอนแรกหม่าหลันยังรอให้เขามาประคอง หรือถึงขั้นที่แบกตัว เธอเองเข้าไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะยื่นไม้เท้ามาให้

หม่าหลันจับไม้เท้าและยืนอยู่กับที่และด่าว่า: “เซียวฉานควน ไอ้สัตว์ ขาของฉันหักนะ นายทิ้งไม้เท้าให้ฉันเดินเองแบบนี้ หรือ?”

เซียวฉางควนตอบ: “ก็จะเร็วหรือจะช้าเธอก็ต้องใช้ไม้เท้านี่ก็ฝึกใช้ไว้ก่อนเลย ไม่งั้นตอนเธอจะไปเข้าห้องน้ำ จะทำอย่างไร? “จะทำอย่างไงหรือ? ” หม่าหลันถามด้วยความโกรธ “นาย

หมายความว่าอะไร ต่อไปนายจะไม่มีอะไรกับฉันแล้วหรือ?” เซียวฉางควนไม่สบายใจและพูดว่า “เธออย่าลืมนะ เราแยก

กันอยู่แล้วนะ!”

หม่าหลันใช้คำที่หยาบคายด่าทันที ขณะเดียวกันเย่เฉินก็มา จอดรถพอดี

เซียวซูหนพึ่งลงจากรถ หม่าหลันได้ตรงเข้าไปฟ้องเธอทันที ในใจของเซียวซูหนก็ไม่อยากทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ รีบ ไปประคองเธอและปลอบใจเธอว่า: “โธ่แม่ แม่ก็อย่าไปโกรธพ่อ แล้ว ตอนนี้สุขภาพของแม่ก็ไม่ดี เดียวอาการจะแย่ลงนะ”

หม่าหลันยังอยากจะด่า ทันใดนั้นเธอรู้สึกมึนหัว เธอถึงรู้ตัวว่า ตัวเธอเองหิวมากๆ ดูเหมือนร่างกายเธอจะเป็นลมเพราะน้ำตาล ในเลือดต่ำ

เธอก็เลยพูดออกมาด้วยความอ่อนแอ “โธ่เอ๋ย ฉันจะไม่ไหว แล้ว ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เย่เฉินอยู่ไหน? รีบไปทำกับข้าวให้ฉัน กิน! ฉันจะกินหมูแดง และต้มเนื้อวัว

เย่เฉินพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก: “วันนี้ยังไม่ทันไป ซื้อผักและวัตถุดิบเลย ที่บ้านมีแต่หมี่แขวน แม่จะกินมั้ยเดียวหนู ต้มให้?”

หม่าหลันพูดโดยไม่คิดว่า: “แม่ไม่ได้กินอะไรมาสองวันสองคืนแล้วนะ! แค่หมีถ้วยเดียวจะไปอิ่มอะไร?

เย่เฉินพูดออกมาอย่างจืดชืด: “งั้นผมไปซื้อวัตถุดิบตอนนี้เลย หม่าหลันได้ยินแบบนี้รีบพูดออกมาว่า “รอนายซื้อกลับมาแม่ หิวตายก่อน!”

เยเฉันก็ถาม: “งั้นสั่งอาหารมั้ย?”

หม่าหลันพูดโพล่งว่า “ถ้าสั่งอาหารอย่างน้อยก็ต้องรอหนึ่ง ชั่วโมงหรือไม่ก็สี่สิบนาที แม่ว่าไปต้มหมี่ให้แม่ก็ได้ และใส่ไข่ สองฟองนะ!”

เย่เฉินก็พูดลอยๆ : “ไข่หมดแล้ว ผมยังไม่ได้ซื้อเลย

หม่าหลับพูดต่อว่า “งั้นให้ฉันลองกินก่อนได้มั้ย? และใส่ผัก ให้ฉันนิดหน่อย ฉันไม่ได้กินผักมาสองวันแล้ว ฉันเป็นร้อนใน ปากเจ็บจะตายอยู่แล้ว”

เย่เฉินยักไหล่: “ตอนนี้ที่บ้านนอกจากหมี่แขวนแล้ว ไม่มีอะไร เลย ถ้าแม่จะกิน ผมทำหมีน้ำธรรมดา ให้ได้

หม่าหลันโมโหจนกระทืบเท้า ชี้ไปที่เย่เฉินและถามเซียวซูหน ว่า ซูหน เจ้าคนไร้ค่าคนนี้ตั้งใจที่จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับแม่ใช่ มั้ย? ทำไมที่บ้านถึงไม่มีอะไรกินเลย?”

เซียวซูหนมีสีหน้าที่เป็นอาย

เย่เฉินถึงได้เอ่ยปาก: “ทั้งสองวันนี้ผมใช้เวลาทั้งหมดเพื่อน ตามหาแม่ ที่บ้านไม่ได้ทำกับข้าวเลย ผมเลยยังไม่ได้ไปซื้อผัก
หม่าหลันอึดอัด แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงที่จะโมโหแล้ว เลยไป บอกเเฉินว่า “งั้นเธอทำหมี่น้ำให้ฉันกินก่อนนะ