บทที่ 1827

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เยเฉันไม่ได้มีความรู้สึกดี ต่อเขียวฉาง เฉียนและเซียวไห่หลงสองคนพ่อลูกแม้แต่น้อย

แต่ทว่า เมื่อได้ยินว่าพวกเขาสองคนถูกหักแขนขา ความโกรธ ในใจของเยเฉินก็หายไปส่วนใหญ่

ไม่มีใครรู้จักพวกคนตระกูลเซียวดีกว่าเขาแล้ว

แม้ว่าแต่ละคนจะน่ารังเกียจ แต่ก็ไม่นับว่าเป็นคนสารเลวชั่ว ร้าย

ก่อนหน้านี้เฉียนหงเล่นสร้างสถานการณ์โกงหม่าหลัน สาเหตุ ส่วนใหญ่ก็เป็นตอนที่หม่าหลันเล่นไพ่ที่บ้านเพื่อน พบเจอกับ เฉียนหงเย่นและเชียวฉางเฉียนสองสามีภรรยา ต่อจากนั้นก็เยาะ เย้ยพวกเขาสารพัด ทำให้เฉียนหงเป็นแทบจะอกแตกตาย ถึงได้ อยากจะโกงเอาเงินของหม่าหลับไป

ตอนนี้เซียวฉางเฉียนและเซียวไม่หลงลักพาตัวหม่าหลัน อยากจะส่งเธอไปที่เหมืองถ่านหินดำ ก็เพื่อที่จะล้างแก้แค้นที่ตัว เองส่งเฉียนหงเย่นไปที่เหมืองถ่านหินก่อนหน้านี้ หม่าหลันยังเป็นรับกระสุนแทนตัวเองระดับหนึ่ง พูดตามตรง

สืบสาวราวเรื่องจนถึงแก่นแท้แล้ว คนของตระกูลเซียวเลวก็ เลวจริงๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นที่ต้องตาย

ยิ่งไปกว่านั้น เย่เฉินไม่ชอบอาที่หาเรื่องใส่ตัวและยโสโอหังคนนี้ของตัวเองจริงๆ ถ้าหากให้เธอฆ่าเชียวฉางเฉียนและเขียว ให้หลงเพื่อระบายความแค้น ตรงกันข้ามกันเธอก็จะได้เปรียบ ให้เธออดกลั้นความโกรธแค้นนี้ไว้ไม่มีที่ระบายอารมณ์จะดีกว่า ก็ถือว่าขัดเกลานิสัยที่ทำให้คนรังเกียจนั้นของเธอ

ดังนั้นเย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า “ไม่ว่ายังไงเซียวฉางเฉียนและ เขียวไห่หลงก็เป็นลุงใหญ่แท้ๆและลูกพี่น้องแท้ๆของภรรยาผม เป็นพี่ชายแท้ๆและหลานชายแท้ของพ่อผม ถ้าคุณฆ่าพวกเขา สองคนแล้ว งานศพที่ใหญ่โตเช่นนี้ พวกเราทั้งครอบครัวยังจะได้ ฉลองตรุษจีนอีกมั้ย?”

เยฉางหมิ่นพูดอย่างรวดเร็วว่า “งั้นรอหลังปีใหญ่ค่อยฆ่าพวก เขาสองคน แบบนี้ก็น่าจะได้แล้วนะ?!”

เย่เฉิน โบกมือ: “ภรรยาของผม ค่อนข้างใจอ่อน ถ้าพวกเขาทั้ง สองตายจริงๆ ภรรยาของผมต้องเสียใจเป็นทุกข์อย่างแน่นอน ดังนั้นปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อไป

เมื่อเย่นางหมิ่นได้ยินแบบนี้ ก็กังวลจนอึดอัดไปทั่วทั้งร่าง และ อ้าปากพูดว่า: “พวกเขาทำร้ายฉันกลายเป็นแบบนี้ นายก็ต้องให้ ได้ระบายความแค้นนะ!”

เย่เฉินขมวดคิ้วถาม: “แบบไหนที่เรียกว่าระบายความแค้นเห รอ? พวกเขาทั้งสองแขนขาก็หักแล้ว เกรงว่าจะทำได้เพียงทำ กิจวัตรประจำวันทั่วไปอยู่บนเตียงหลายเดือนอย่างแน่นอน คุณ ยังไม่หายแค้นอีกเหรอ?”

“ไม่หาย!”เย่ฉางหมิ่นพูดด้วยความโกรธอย่างสุดขีด: “ไม่ฆ่าพวกเขา ความโกรธแค้นนี้ของฉันตายไปก็ไม่หาย!”

เย่เฉินตะโกนอย่างโกรธเคือง: “ไม่หายคุณก็อดกลั้นเอาไว้!!!” เสียงคำราม ทำให้เยฉางหมิ่นกลัวจนตัวสั่นเทา

เย่เฉินจ้องมองเธออย่างโหดร้าย และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ว่า “ทั้งๆที่ตัวของคุณเอาแต่เป็นคนก่อเรื่อง อะไรนิดอะไรหน่อย ก็จะฆ่าคนอื่นให้ตาย ใครทำให้คุณเสียคนกัน?!

สีหน้าท่าทางของเยฉางหมิ่นหดหูมาก พูดด้วยความสะอื้นว่า “อาของนายเติบโตมาขนาดนี้ ไม่เคยเสียเปรียบมากเท่ากับวันนี้ มาก่อน…

เยเฉันพูดอย่างเย็นชา “งั้นวันนี้ก็ประจวบเหมาะให้คุณได้ลิ้น ลองพอดี ที่สำคัญนี้เป็นเพียงแค่เริ่มต้น นิสัยอย่างคุณ ถ้าหากไม่ เปลี่ยนแปลง จากนี้ไปคุณจะเสียเปรียบมากกว่านี้!

พูดแล้ว เย่เฉินโบกมืออย่างหงุดหงิดเล็กน้อย: ผมไม่อยาก พูดเรื่องไร้สาระกับคุณมากนัก สรุปแล้ว เรื่องราวของวันนี้ก็หยุด อยู่ตรงนี้ ผมไม่อนุญาตให้คุณเผยแพร่เรื่องนี้ไปในทางใดทั้งนั้น ไม่อย่างนั้น ผมจะให้คุณรับผิดชอบเท่านั้น! เข้าใจมั้ย?!

เมื่อเยฉางหมิ่นเห็นท่าทีของเยเฉันไม่ได้มีความหมายว่าล้อ เล่นกับตัวเองเลย ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเต้นรัว

เธอรู้ตัวว่าเหตุการณ์นี้ในวันนี้ ตัวเองเกรงว่าจะไม่มีทางหน้า กลับมาได้แล้ว

ไม่อย่างนั้น ด้วยอุปนิสัยของเยเฉิน ไม่มีทางปล่อยตัวเองไปเด็ดขาด

ดังนั้นเธอทำได้เพียงพูดอย่างเศร้าใจว่า: “ได้…ฉันเข้าใจ แล้ว…

เยเฉินพยักหน้า พูดกับหงห้าว่า “หงห้า รีบจัดเตรียมบ้านใน หมู่บ้านชุมชน จัดการที่อยู่อาศัยให้คุณอาท่านนี้ของฉันที่มาจาก แดนไกล ให้คนจับตาดูเธอไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมง ภายในเจ็ดวันข้าง หน้าไม่อนุญาตให้ออกจากบ้านแม้แต่ครึ่งก้าว ทันทีที่ครบเจ็ดวัน ส่งเธอตรงไปที่สนามบิน ให้เธอกลับไป

หงห้าพยักหน้าในทันที: อาจารย์เย่วางใจได้ หงห้าจะจัดการ ให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน!”