ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 1715



บทที่ 1715

เอมิ นานาโกะและอิโตะ นานาโกะไม่ได้คิดอะไรมากมาย เมื่อ เห็นว่านางาฮิโกะ อิโตะต้องการคุยกับเย่เฉินเป็นการส่วนตัว ทั้ง สองคนก็ลุกขึ้นเอ่ยขอตัวและออกจากห้องผู้ป่วยไป

หลังจากที่ทั้งสองออกไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ค่อยมองไปที่เย่ เฉินและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ ก่อนหน้านี้มีหลายสิ่งหลาย อย่างที่ทำให้คุณอุ่นเคือง ผมต้องขอโทษคุณอย่างจริงจังอีกครั้ง จริงๆ และขอบคุณคุณที่ถือคุณธรรมชนะความชั่ว ช่วยเหลือ ลูกสาวของผม และตระกูลอิโตะเอาไว้ไม่อย่างนั้นหากตระกูล คิดไปจริงๆ ว่าตระกูลอิโตะเป็นคนฆ่าลูกหลานของตระกูลซู เกรง ว่าตระกูลอิโตะคงต้องเผชิญกับการล่มสลายได้”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆและพูดว่า “คุณอิโตะเกรงใจแล้ว ที่ผมช่วย ชีวิตของนานาโกะก็เนื่องจากความสัมพันธ์ของเพื่อนฝูง ส่วนการ ช่วยเหลือตระกูลอิโตะทางอ้อม คุณเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ อะไรกับผม สุดท้ายแล้วผมก็เป็นคนเอาเงินของคุณไป พวกเรา คนจีนมีสุภาษิตโบราณว่า รับเงินผู้อื่นมาแล้ว ย่อมต้องขจัดปัด เป่าภัย ผมรับเงินมาแล้วก็ย่อมไม่อาจนิ่งดูดายได้ คุณว่าจริงหรือ ไม่?”

ตอนนี้นางาฮิโกะ อิโตะตกตะลึงตาค้างไป

เหตุผลที่เขาตกตะลึงตาค้าง ทั้งหมดก็เพราะตกใจกับความไร้ ยางอายของเย่เฉิน
คำพูดของเยเฉินนั้นชัดเจนอย่างยิ่ง รับเงินผู้อื่นมาแล้ว ย่อม ต้องขจัดปัดเป่าภัย ความหมายก็คือ เงินจํานวน 4.5 พันล้าน ดอลลาร์นั่นจะเอาไปเปล่าๆก็คงไม่ได้ ต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อ ตระกูลอิโตะบ้าง

ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงได้ช่วยตระกูลอิโตะกำจัดปัดเป่าภัยพิบัติ ไป และสามารถนำเงินก้อนนั้นไปใช้ได้อย่างสบายใจแล้ว

นางาฮิโกะ อิโตะนอกจากตกตะลึงแล้ว ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจ อยู่บ้างไม่มากก็น้อย

แม้ว่าเขาจะรู้สึกจริง ๆ ว่า ชีวิตของบุตรสาวของเขามีค่ามาก เสียยิ่งกว่าสี่หมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ แต่เมื่อต้องทิ้งเงิน4.5 พัน ล้านดอลลาร์ไปจริงๆ ในใจของเขาก็ยังเจ็บปวดอยู่

อย่างไรก็ตาม ในใจเขารู้ชัดเจนดีอย่างยิ่งว่า เงิน 4.5 พันล้าน ดอลลาร์นี้เสียแล้วก็เสียไป ตนเองไม่มีทางอื่นที่จะได้เงินนี้กลับ คืนมาหรือหลีกเลี่ยงการสูญเสียมันได้อีก ดังนั้นตอนนี้จึงไม่ จําเป็นต้องคิดเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มอย่างประดักประเดิด และพูดกับเย่เฉิ นว่า “คุณเย่ บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของคุณมีการพัฒนาอย่าง บ้าคลั่งหลังจากผนวกเข้ากับบริษัทผลิตยาโคบายา ผมเชื่อว่าใน อนาคตจะต้องยิ่งกว้างไกล ไม่ทราบว่าพวกเราจะสามารถร่วมมือ กันบางอย่างในเรื่องนี้ได้หรือไม่?”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณอิโตะ เรื่องนี้อันที่จริงไม่มีอะไร ให้ร่วมมือ บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนเป็นรากฐานของชีวิตผม ผมจะไม่มีทางมอบส่วนแบ่งนี้ไปให้ใครอีก

นางาฮิโกะ อิโตะรีบเอ่ยขึ้น “คุณเย่ ผมไม่ได้ต้องการส่วนแบ่ง จากคุณ แต่ต้องการทำความร่วมมือในเชิงลึกกับคุณจริงๆ ใน อนาคตตระกูลอิโตะจะถูกส่งต่อให้กับนานาโกะ คุณและนานา โกะเป็นเพื่อนกัน อีกทั้งผมยังมองออกว่า นานาโกะเชื่อใจคุณ มากเช่นกัน พวกคุณสามารถทดลองการร่วมมือเชิงลึก ในรูป แบบต่างๆได้ นี่ทั้งดีต่อคุณ ต่อพวกเราทั้งคู่ เป็นผลประโยชน์ ร่วมกันที่แท้จริง ”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ “เรื่องนี้ผมย่อมพิจารณามันในอนาคต ถ้า หากถึงเวลาที่เหมาะสม ผมจะไม่ปฏิเสธความร่วมมือกับคุณหนู นานาโกะ”

“แบบนั้นก็ดีอย่างยิ่ง…

นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดอย่าง จริงจังว่า “คุณเย่ ผมมองออกว่านานาโกะชอบคุณมาก ถ้าพวก คุณสองคนสามารถมีโอกาสเป็นไปได้ ผมเองก็ยินดีจริงๆแล้ว…”

เย่เฉินเอ่ยขึ้นทันทีว่า “คุณอิโตะ คุณหนูนานาโกะยังเด็กอย่าง ยิ่ง เรื่องแบบนี้อย่าได้พูดพร่ำเพรื่อ หากหลุดออกไปจะถูกคน เข้าใจผิด และนี่จะทำลายชื่อเสียงของนานาโกะ

นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือของตน “ผมเลี้ยงลูกสาวของผมมา 22 ปีแล้ว บนโลกี้ไม่มีใครรู้จักเธอดีไปกว่าผม ผมมองออกว่า เธอชอบคุณมาก อีกทั้งยังชอบจากใจจริงด้วย หากเป็นไปได้ ฉัน ก็อยากแนะนำให้คุณอยู่พัฒนาต่อไปในญี่ปุ่นบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน นานาโกะมีตระกูลอิโตะ หากคุณทั้งสองสามา ามารถตกลง ปลงใจเป็นสามีและภรรยากันได้ แบบนี้ก็จะกลายเป็นผู้มีอำนาจ อันดับต้น ๆ ในเอเชียหรือแม้กระทั่งในโลกอย่างแน่นอน ”

เย่เฉินยิ้มและถามกลับไปว่า “คุณอิโตะควรจะเคยตรวจสอบ ประวัติผมมาก่อนใช่ไหม? คุณน่าจะรู้ว่าผมแต่งงานแล้ว”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ