บทที่ 2435

ตอนบ่ายสี่โมง เครื่องบินส่วนตัวของซูโลว์เต้า อยู่บนอากาศ ในเมืองซูหางเริ่มลดระดับความสูงลง

กำลังจะลงจอด ในสนามบินซูหางในไม่ช้านี้ เขาจึงโทรหา จือเฟยลูกชายของตัวเอง

ซูจือเฟย ในเวลานี้ ได้ขับรถไปถึงที่สนามบินแล้ว เขาจอดรถ อยู่ในลานจอดรถ ตัวเองอยู่ในรถรอข่าวจากพ่อ

เมื่อเห็นพ่อโทรมา เขารับสายอย่างรวดเร็ว และเอ่ยปากถาม ว่า “พ่อ พ่อถึงไหนแล้ว?”

ซูโสบู่เต้าพูดว่า “อีกยี่สิบนาทีกว่า ฉันน่าจะลงจอดแล้ว แกถึง หรือยัง?”

“ผมมาถึงแล้วครับ”ซูจือเฟยพูดว่า “หลังจากที่พ่อออกจาก

ด่านศุลกากรแล้วบอกผม ผมจะไปรับพ่อ

“ได้!”ซูโสว่เต้ากําชับเขา “อย่าลืมสวมหน้ากากและแว่น กันแดดด้วย ตอนนี้คนตระกูลซูอย่างพวกเราไวต่อความรู้สึกของ ภายนอกเกินไปจริงๆ อย่าได้ทำให้คนอื่นสังเกตเห็นว่าพวกเรา มาที่ซูหาง

“ผมรู้แล้วครับพ่อ”

หลังจากที่วางสาย ซูจือเฟยก็รีบสวมหน้ากากและแว่นกันแดดต่อจากนั้นขับรถไปที่ทางเข้าหลักของทางเดินขาเข้าของสนาม บิน หลังจากที่รอประมาณยี่สิบนาทีกว่า ร่างของซูโสบู่เต้าก็ ปรากฏขึ้นที่ทางออกของอาคารผู้โดยสารขาเข้าของสนามบิน

เหมือนกันกับซูจือเฟย ซูโสบู่เต้าก็ยังสวมแว่นกันแดดสีดำและ หน้ากากสีดำแบบใช้แล้วทิ้ง

แต่ทว่า ซูจือเฟยยังมองแวบเดียวก็มองเขาออก ต่อจากนั้นรีบ

ลงรถ โบกมือให้กับเขา และตะโกนว่า “พ่อ ทางนี้ครับ!”

เมื่อซูโสเต้าเห็นซูจือหยู จิตใจก็สดชื่นขึ้นมา และรีบวิ่งไป สองก้าวในทันที

ในช่วงสองวันมานี้ ถือเฟยก็สะสมพลังงานด้านลบเป็นจำนวน มาก เมื่อเห็นว่า ในที่สุดพ่อก็กลับมา ในใจก็มีความรู้สึกหาที่ พึ่งพาได้ รีบก้าวไปข้างหน้า และกอดพ่อไว้ในทันที

ในวินาทีนี้ ซูจือเฟยอดไม่ได้ที่จะสะอึกสะอื้นขึ้นมา และกระซิบ

ว่า: “พ่อ…พ่อกลับมาสักที…

ซูโสบู่เต้าตบหลังของเขา และถอนหายใจพูดว่า “เฮ้อ! ลือเฟย พ่อขอโทษแกด้วย ขอโทษแม่ของแกและจือหยู ตอนที่พวกลูก ต้องพ่อมากที่สุด แต่พ่อกลับไม่สามารถที่จะอยู่เคียงข้างกายของ พวกลูกปกป้องพวกลูกไว้ได้”

ซูจือเฟยพูดอย่าเศร้าๆว่า “พ่อ…แม่และจือหยู จนถึงตอนนี้ก็ ยังไม่มีที่อยู่อะไรทั้งนั้น พ่อจะต้องคิดหาทางตามหาพวกเธอให้ ได้นะ…”
ชูโสเจ้าพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “แกวางใจได้ ฉันจะต้อง ทำให้สุดความสามารถ ตามหาแม่ของแกและน้องสาวของแก หลังจากที่พูดจบ เขามองไปรอบๆ และรีบพูดว่า “พวกเรารีบ

ขึ้นรถกันก่อนเถอะ ที่นี่คนเยอะเกิน จะได้ไม่ต้องเป็นจุดสนใจ “ครับ…ซูจ๋อเฟยพยักหน้าอย่างเร่งรีบ หันหน้าไปช่วยเปิด ประตูข้างคนขับ ให้ซูโสบู่เต้าเข้าไปก่อน

เมื่อจือเฟยกลับถึงในรถ ซูโสบู่เต้าก็กำชับเขาว่า “ขับตรงไป ที่ทะเลสาบซีหู คุณปู่ของแกมีคฤหาสน์อยู่ที่ริมทะเลสาบซีหู ตอน นี้เขาก็พักอยู่ที่นั่น”

ซูจือเฟยพยักหน้า และพูดว่า “งั้นผมนำทางไปที่ทะเลสาบซีหู ก่อน ตำแหน่งเฉพาะรอใกล้ถึงทะเลสาบซีหูแล้ว พ่อก็ชี้นำทางให้ ผม”

อสังหาริมทรัพย์ของตระกูลซูอยู่ในทุกหนทุกแห่งของทั่ว ประเทศแม้กระทั่งทุกหนทุกแห่งของทั่วโลกนั้นมากเกินไปจริงๆ ในเมืองที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยเกือบทุกแห่ง ก็ล้วนมีทรัพย์สินของ ตระกูลซู คุณท่านมีคฤหาสน์เท่าไหร่กันแน่ ขนาดตัวของคุณท่าน เองก็ไม่รู้ และคฤหาสน์หลังนี้ที่อยู่ในซูหาง ขนาดซูจือเฟยก็ไม่ เคยไปมาก่อน

ขณะขับรถขึ้นทางด่วนสนามบิน ซูโสว่เต้าพูดกับซูจือเฟยที่อยู่ ข้างๆว่า “เดี๋ยวเจอกับคุณปู่ของแก อย่าได้รอให้คุณปู่ของแก เป็นคนขอโทษแกก่อน แกจะต้องเป็นคนขอโทษเขาก่อน ทางที่ดี จริงจังหน่อย คุกเข่าขอโทษ เข้าใจมั้ย?”
ซูจือเฟยรู้ว่า ครั้งนี้พ่อกลับมาจากออสเตรเลีย เป็นจุดสำคัญที่ พ่อและตัวเองจะได้รับสิทธิ์สืบทอดกลับมาอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงตัว เองก็ไม่สามารถที่จะทำลายได้ ดังนั้นจึงพูดอย่างจริงจังว่า “ผมรู้ แล้วครับพ่อ พ่อวางใจได้ เมื่อเจอคุณปู่ผมจะคุกเข่าขอโทษเขา ในทันที…”

เดิมที ซูจือเฟยก็ถือได้ว่าเป็นคนมีจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรี แต่ เมื่อเผชิญกับประโยชน์มหาศาล ความหยิ่งก็อ่อนลงมากโดยไม่รู้ ตัว

ซูโสบู่เต้าก็กำชับเขาว่า “ครั้งนี้คุณปู่ของแกถือได้ว่าประสบ กับความล้มเหลวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ แกพิจารณาจากผลกระ ทบของวิดีโอนั้น ตลอดชีวิตนี้คุณปู่ของแกไม่สามารถที่จะกลับมา ได้ ดังนั้นครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีของพวกเราสองพ่อลูก ถ้าหากพวก เราสามารถที่จะไขว่คว้าโอกาสนี้ไว้ด้านหนึ่งทำให้คุณปู่ของแก เห็นความสามารถของพวกเรา อีกด้านหนึ่งที่ทำให้คุณปู่ของแก เห็นว่าพวกเรายอมศิโรราบต่อเขา งั้นพวกเราก็มีโอกาสจะ สืบทอดทั้งตระกูลซู”

จากนั้น ซูโสว่เต้าก็เปลี่ยนคำพูด และพูดอีกว่า: “แต่ว่า ถ้า หากพวกเราทำไม่ได้ ก่อนหน้าที่คุณปู่ของแกจะตาย ทรัพย์สิน ทั้งหมดของตระกูลซู คงจะส่งมอบให้กับกองทุนทรัสต์ในต่าง ประเทศอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้น พวกเราก็ทำได้เพียงรับค่า ครองชีพต่อหัวแล้ว

ซูจือเฟยรีบถามว่า: “พ่อ พ่อว่าพวกเราจะทำยังถึงสามารถที่ จะทำให้คุณยอมรับความสามารถของพวกเราได้?”