บทที่546

เขียวชหนออกมาจากห้องนอน บิดขี้เกียจ แล้วถามเย่เฉิ นว่า “วันนี้มีธุระเหรอ?”

เย่เฉินบอกว่า “ตอนเที่ยงผมจะไปเข้าร่วมงานวันเกิดของ

เพื่อนน่ะ”

พูดจบ เย่เฉินก็ถามเธอว่า “ที่รัก เธอมีธุระเหรอ?”

เซียวซูหนพยักหน้า แล้วพูดว่า “ฉันอยากไปซื้อของ แต่ว่าถ้า นายมีธุระก็ไปทําก่อนเถอะ ฉันนัดรั่งหลินไปด้วยกันแล้ว”

เย่เฉินพูดว่า “ขอโทษนะที่รัก เธอไปกับรั่งหลินก่อน วันหลังผม ค่อยไปกับเธอ”

เซียวซูหรันยิ้ม:”ยิ้ม ได้

แม่ยายหม่าหลันถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง “โอ้ เย่เฉิน นายมีเพื่อน ที่จะจัดงานวันเกิดที่เมืองจีนหลังด้วยเหรอ?อายุไม่ใช่น้อยๆ สินะ?”

เย่เฉินพยักหน้า: “อายุแปดสิบแล้ว ”

หม่าหลันหัวเราะเยาะ “ตอนนี้นายเริ่มใช้ของบ้าๆนั้น ไปหลอก ลวงคนแก่ที่กำลังจะตายงั้นเหรอ?หลอกค่าโลงศพเหรอ?”

เย่เฉินพูดเบาๆ:”ผมไม่เคยโกหกใคร”

“ยังจะเสแสร้งอีกเหรอ?”หม่าหลันตะคอกอย่างเย็นชา “คนใหญ่โตที่นายเคยหลอกในเมืองจินหลังยังน้อยไปเหรอ? ฉันบอก ให้นะ ฉันมองเห็นอนาคตของนายหมดแล้ว ผลลัพธ์ที่รอนายอยู่ มีสองอย่าง ไม่เข้าคุก ก็ถูกตามล่า”

ช่วงนี้หม่าหลันเห็นเยเฉินแล้วไม่สบอารมณ์มากๆ ปัจจัยหลัก คือเย่เฉินบริจาคเงินที่ตนเสียให้กับเหอเหลียนและเฉียนหงเช่น ให้Project Hope

ตอนนี้ กระเป๋าสะอาดกว่าหน้าอีก บัตรชำระเงินของร้านเสริม สวยใช้หมดแล้วไม่มีเงินต่ออายุ ยิ่งไม่รู้ว่าถ้าสามี หรือลูกสาว จะอธิบายให้ฟังอย่างไร

ในสายตาของหม่าหลัน เยเฉันเป็นผู้กระทำความผิดทั้งหมด

ดังนั้น เธอจึงไม่พอใจกับเย่เฉินมากๆ

เมื่อเชียวฉางควนได้ยินว่าหม่าหลันเริ่มตั้งเป้าโจมตีเย่เฉินอีก ครั้ง เขาก็รีบออกมาปกป้อง: “ทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้ ทำไมถึง ชอบเบียดเบียนเย่เฉิน ช่วงนี้เยเฉินก็ทำตัวดีนี่”

“ดีอะไรล่ะ!”หม่าหลันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้งานเลี้ยงรวมตัวเพื่อน ร่วมชั้นของเซียวฉางควน อาศัยบารมีเยเฉินโอ้อวดใหญ่เลย และรู้สึกขอบคุณเย่เฉินมากๆ

เมื่อเห็นสามีของอยู่ข้างเย่เฉิน เธอจึงด่าทันที “เซียวฉางควน นายอย่าหลงกลหมอนี่เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น วันไหนนายถูกเขาขาย ก็ไม่รู้!”
เขียวฉางควนขี้เกียจคุยกับเธอ และยื่นกุญแจรถBMMของตัว เองให้เย่เฉิน และพูดว่า “เย่เฉิน คืนนี้พ่อจองห้องไว้ในเทียนเซี ยง และจะทานอาหารร่วมกับผู้นำสมาคมศิลปะจีน ตอนนั้นต้อง กินเหล้าแน่นอน ขับรถไม่ได้ นายเอากุญแจรถไป แล้วรับพ่อที่ เทียนเซียงฝู”

เย่เฉินพยักหน้ารับกุญแจรถมา ถามว่า “พ่อ ให้ไปรับ ประมาณกี่โมงครับ?”

เขียวฉางควนพูดว่า “พวกเรานัดกินข้าวหนึ่งทุ่ม ประมาณสอง ทุ่มครึ่งถึงสามทุ่มถึงจะเสร็จ นายมาเทียนเซียงตอนสองทุ่มครึ่ง แล้วกัน”

“ได้ครับ”

เย่เฉินเพิ่งตอบตกลง หม่าหลันก็โกรธทันที พูดออกมา ว่า “เซียวฉางควน นายจะเลี้ยงข้าวที่เทียนเซียงเหรอ?นายเอา เงินมาจากไหน?”

เขียวฉางควนไม่กล้าบอกว่าเยเฉันเป็นคนให้เงินตัวเอง เลย พูดปิดว่า “เธอจะยุ่งอะไรนักหนา ยังไงก็ไม่ได้ใช้เงินเธอก็แล้ว กัน!”

หม่าหลันพูดด้วยความโกรธ “ไปกินข้าวห้องที่แย่ที่สุดของ เทียนเซียงผู่ก็ต้องมีสัก2-3หมื่นหยวน นายมีเงินจ่ายเหรอ?”

เซียวฉางควนพูดอย่างโมโห”บอกเธอไปนานแล้ว ว่าผมจะชิง ตำแหน่งกรรมการบริหาร มื้อละสองสามหมื่นแล้วยังไง?อีกอย่าง ก็ไม่ใช่เงินเธอ”
หม่าหลันโกรธมาก และพูดออกมาว่า “เงินสองหมื่นหยวน พอสำหรับข้าไปทำทรีทเมนท์ใบหน้าและร่างกายที่ร้านเสริมสวย ได้หลายครั้ง! นายกลับใช้เงินนี้เพื่อไปเลี้ยงข้าวเหรอ?”

เซียวฉางควบพูดออกมา “เธอไปร้านเสริมสวย ใช้ จ่าย1-2หมื่นต่อเดือน ผมก็ไม่ได้ห้ามเธอ! เงินสองร้อยกว่าล้าน ในบ้านอยู่ที่เธอหมด เธอใช้ของเธอ ผมใช้ของผม ผมขอเงินเธอ เธอก็ไม่ให้ เธอยังจะมายุ่งอีกว่าผมเอาเงินมาจากไหนทำไม?”

หม่าหลันถูกเซียวฉางควนถามจนนิ่งไปทันที

สองร้อยล้านในบ้านอยู่ที่ตัวเองจริงๆ แต่ตอนนี้บริจาคให้

Project Hopeหมดแล้ว! ฉันไม่มีเงินแม้แต่จะไปร้านเสริมสวยเพื่อดูแลผิวหน้าแล้ว!

ถ้าค่าอาหาร 20,000หยวนนี้ เอาไปทำหน้าให้ตัวเองมันจะดี

แค่ไหนเชียว?