บทที่ 1267

การเผชิญหน้าคำถามของเยเฉิน ทำให้อิโตะ นานาโกะไร้ซึ่ง ค่าพูดไปชั่วครู่

เริ่มจากเหลือบตามองเเฉินและพูดอะไรไม่ออก จากนั้น สีหน้าแดงก่ำไปด้วยความอับอาย

ตามหลักแล้ว เย่เฉินพูดถูก เรื่องทั้งหมดนี้จะว่าไปก็เป็นเพราะ

อาจารย์เธอหาเรื่องเอง เย่เฉินไม่ผิดอะไรเลย

อิโตะ นานาโกะที่อับอายเป็นที่สุด ได้แต่โค้งคำนับให้กับเยเฉ นอย่างเคารพว่า “คุณเย่ ฉันวามไปชั่วขณะ ขอได้โปรดอภัย ด้วยค่ะ ในขณะเดียวกันขอคุณอย่าได้ถือสาฉันเลย”

คราวนี้เย่เฉินถึงได้พยักหน้าเบาๆ

ในบางจุด เขาค่อนข้างเข้าใจอิโตะ นานาโกะเหมือนกัน

เพราะถ้าเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนเอง ทุกคนมักจะสามารถ มองดูเรื่องราวอย่างเป็นธรรมได้ แต่พอเรื่องนั้นมาเกี่ยวข้องกับ ผลประโยชน์ของตนเข้า ก็มักจะตัดสินอย่างเป็นธรรมได้ยาก

ก็เหมือนตอนลูกคนอื่นทำผิด ตนมักจะหวังให้เขาได้รับการ ลงโทษ แต่พอลูกตัวเองทำผิด กลับอยากให้ทุกคนยกโทษให้ และให้โอกาสเขาอีกครั้งหนึ่ง

ยามาโมโตะ คาซึกิเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณของอิโตะ นานาโกะ วัฒนธรรมของประเทศญี่ปุ่นและประเทศจีนต่างมีความ สัมพันธ์กันมายาวนานอีก ผู้คนของทั้งสองประเทศต่างถือหลัก เคารพครูบาอาจารย์ ดังนั้นความเคารพและการปกป้องของอิ โตะ นานาโกะที่มีต่อยามาโมโตะ คาซึกิก็เป็นอะไรที่เข้าใจได้

แต่มันเป็นแค่การเข้าใจได้เท่านั้นเอง

เย่เฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ แต่ไม่มีทางเปลี่ยนความคิดและ การตัดสินใจใดๆเพื่อเธอแน่

ดังนั้นเขาเลยพูดเสียงเรียบว่า “คุณอิโตะ ในเมื่อคุณเองก็เป็น ผู้เข้าแข่งขันเหมือนกัน ดังนั้นก็ควรเคารพการแข่งด้วย อย่า ยกเลิกหรือหนีการแข่งกลางคัน ไม่งั้นจะถือว่าไม่เคารพเต๋า”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างหมดหวังว่า “คุณเย่ ฝีมือของคุณ ทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าอะไรคือเฒ่าที่แท้จริง เทียบกับคุณแล้ว เต๋า ของฉันก็แต่ระดับประถม เผลอๆอาจจะไม่ถึงระดับประถมด้วย ซ้ำ ไม่มีหน้าจะเข้าร่วมการแข่งต่อหน้าคุณอีก…”

เย่เฉินส่ายหัวว่า “เต๋าไม่ใช่สิ่งที่จะต้องมาเปรียบเทียบใคร สูงใคร มันไม่เพียงเป็นกีฬาชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นวัฒนธรรมและ จิตวิญญาณชนิดหนึ่ง หรือคนฝีมือแย่ก็ไม่มีสิทธิ์เรียนเต่าแล้ว หรือไง? หรือเป็นเพราะระดับเริ่มเรียนของคุณอยู่ต่ำกว่าผม คุณ เลยสามารถยกเลิกการแข่งได้อย่างสบายใจงั้น?”

เยเฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมหนัก กว่าเดิม เน้นย้ำทีละคำว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง งั้นผมคงบอกได้ แค่ว่า คุณไม่ได้รักเต๋าอยู่แล้ว ที่คุณรักก็แค่อันดับขั้นเท่านั้นเองตอนคุณรู้สึกว่าอันดับตนอยู่สูงมาก ก็จะรักเต๋า แต่พอคุณรู้สึก ว่าอันดับตกต่ำมาก ก็จะทรยศเต๋า! สรุปแล้ว ที่จริงคุณไม่ได้ เป็นนักที่แท้จริงเลยสักนิด!

อิโตะ นานาโกะพลั้งปากอย่างร้อนใจว่า “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แบบ นี้นะ! ฉันรักเต๋า และเป็นนักที่แท้จริง! ฉันแค่…ฉันแค่

เยเฉินถามอย่างจริงจังว่า “คุณแค่อะไร?!

อิโตะ นานาโกะยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเพราะน้ำเสียงถามนี้ เธอก้ม หน้าลง อย่างละอายใจ และเลิกล้มการแก้ตัวให้กับตัวเอง เธอ พูดเสียงต่ำว่า “คุณเย่ คุณพูดถูก…ฉันผิดเอง…ฉันไม่ควรจะ ละทิ้งการแข่งในตอนนี้! ฉันไม่ควรทรยศเต๋าในตอนนี้!

เย่เฉินรับคำเสียงต่ำพลางว่า “ไปแข่งเถอะ ผมยังหวังให้เจ้าเส วี่ยนได้แข่งกับคุณอยู่นะ”

สายตาอิโตะ นานาโกะเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นแน่วแน่เฉียบพลัน เธอพยักหน้าพลางพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันรู้แล้วค่ะคุณเย่! คุณ วางใจได้ ฉันจะต้องแข่งจนถึงรอบชิงชนะเลิศแน่! ไปแข่งขันกับ ลูกศิษย์ของคุณให้ได้!

เย่เฉินโบกมือปฏิเสธว่า “เอ้าเสงี่ยนไม่ใช่ลูกศิษย์ผม เธอเป็น เพื่อนของผม หรือพูดตามจริง เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนผม ผม แค่มาเป็นโค้ชชั่วคราวทำการชี้แนะให้เธอในหลายวันนี้เท่านั้น เอง”

อิโตะ นานาโกะถามอย่างตกใจว่า “คุณเย่ คุณไม่ใช่โค้ชมืออาชีพหรือคะ?”
เย่เฉินหัวเราะบอก “ไม่ใช่อยู่แล้วครับ ผมเป็นแค่คนธรรมดาที่ ไม่มีงานอะไรเลยด้วยซ้ำ”

“คนธรรมดาไม่มีงานทํา?”

สีหน้าอิโตะ นานาโกะเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ