บทที่ 1121

เยเฉันนึกถึงตอนที่เขารู้จักกับซ่งหวั่นถิง และรู้สึกว่ามันน่าทึ่ง ถ้าไม่เพราะได้ไป ซึ่งถังกับพ่อตาในเวลานั้น คงไม่มีโอกาส

จริงๆ

ได้รับ “ตาราเก้าเสวียนเทียน”

หากไม่มี “ตำราเก้าเสวียนเทียน” งั้นตนเองคงเป็นแค่คุณชาย เย่แต่ไม่ใช่อาจารย์เย

เมื่อเทียบกันแล้ว เขาชอบชื่อเรียกอาจารย์เย่มากกว่า เพราะ อาจารย์เปเป็นสามตัวอักษร ตนเองได้แลกมันด้วยความ แข็งแกร่งของเขาเอง สำหรับคุณชายเย่นั้น เป็นเพียงสถานะของ เขาเท่านั้น คุณชายเที่อยู่เบื้องหลังสามค่นี้ เป็นตัวแทน ไม่ใช่ ความสามารถของตัวเอง แต่เป็นความสามารถของตระกูล

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นพรหมลิขิต

ตนเองมีพรหมลิขิตกับซึ่งหวั่นถึงและกับ “ตำราเก้าเสวียน เทียน”

ดังนั้นเขาจึงพูดกับซ่งหวั่นถึงด้วยใบหน้าที่จริงจัง ว่ากันว่าได้ รู้จักกันคือโชคชะตา ความจริงแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างถูก กําหนดไว้นานแล้ว”

ซ่งหวั่นถึงหน้าแดงและถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “อาจารย์เย่ คุณหมายถึงว่าเราสองคนถูกกำหนดให้ได้มารู้จักกันใช่ไหม?
“ใช่” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต้องใช้เวลาร้อยปีในการ ฝึกฝนจึงได้มาอยู่ในเรือลำเดียวกัน แต่อยู่ในเรือลาเดียวกันเป็น เพียงคนรู้จัก จากคนรู้จักกลายเป็นเพื่อนกัน อย่างน้อยก็คงต้อง ใช้เวลาสามร้อยปีมั้ง?”

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้าเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อาจาร ย์เย่ คำพูดของคุณมักจะลึกลับมาก ผู้เชี่ยวชาญอย่างคุณ เชื่อใน ชะตากรรมและโชคชะตาหรือไม่?”

เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเชื่อ แต่หลังจาก ได้พบกับบางสิ่งบางอย่าง ผมก็ค่อยๆ เริ่มเชื่อมัน

ขณะที่เขาพูด เย่เฉินโบกมือของเขา “อย่าพูดถึงพวกนี้เลย ไม่ ได้มีความหมายมากนัก คุณบอกมา ตอนนี้คุณเป็นผู้นำของตระ กูลข่งแล้ว คุณคิดจะทำอย่างไรต่อไป?

ซึ่งหวั่นถึงพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันได้เป็นผู้นำของตระกูลแล้ว ยังมีคนอีกจํานวนมากที่ไม่พอใจ ดังนั้น ฉันจึงต้องการเวลาเพื่อ รวบรวมอำนาจของผู้นำตระกูลอย่างต่อเนื่อง แล้วจึงนำตระกูล เดินไปข้างหน้า หากตระกูลอยู่ภายใต้การนำของฉัน สามารถมี การพัฒนาอย่างรวดเร็วทําให้สมาชิกในตระกูลสามารถทําเงิน ได้มากขึ้น ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะสนับสนุนฉันอย่างแน่นอน”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและพูดอย่างจริงจัง “ความคิดของ คุณนี้ถูกต้อง สําหรับคนส่วนใหญ่ พวกเขาแค่ต้องการทำเงินให้ ได้มากขึ้น”

พูดจบ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีสำหรับตระกูลซง เห็นได้ว่าตระกูล ไม่โอเคแล้ว ตระกูลอันดับหนึ่งเจียงหนานได้วางไว้แล้ว ผมคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่สําหรับ การลุกมาของตระกูลซึ่ง

ซึ่งถึงกล่าวว่า ช่วงเวลานี้ เพื่อจะสามารถขยายธุรกิจของตระกูลซึ่งได้ไม่ ทางที่ควรหาพันธมิตรรายใหม่

เฉินถามอะไรผมช่วยช่วยเหลือจากผม คุณพูดออกมาได้เลย

ซึ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า อาจารย์เย่ คุณช่วยฉันมามากว่ายังไงก็ให้คุณช่วยไม่แล้ว ทางกลับกัน ถ้าคุณมีอะไรที่ ต้องการความช่วยเหลือจากหวั่นถึง อนาคต โปรดบอกมาได้ เลย หวั่นหวังจะโอกาสตอบแทน

เย่เฉินยิ้มและพูดคุณไม่จําเป็นต้องเอาว่าตอบแทนผม ติดปาก ถ้าผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณอนาคต จะ เกรงใจคุณอย่างแน่นอน

ซึ่งหวั่นพยักหน้าเบาและกล่าวว่า ได้เลยอาจารย์เย่ หวั่น ถึงเข้าใจแล้ว”

คุณกลับไปเอา วัฒนะให้ปู่ของคุณโดยตรง แบบนี้เขามีความสุขมาก ซ่งหวั่นถึง

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย มองดูเวลาแล้วพูดเอาล่ะ สายไปกันเถอะ ฉันเชื่อว่าคุณท่านซึ่งคงรอให้คุณกลับไปตอนนี้” ซึ่งหวั่นถึงรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป เธอไม่เคยมีโอกาส แบบนี้ที่จะได้อยู่ร่วมกับเย่เฉินเป็นการส่วนตัว

โดยเฉพาะในสถานที่โปรดของตนตั้งแต่ยังเด็ก

ในตอนนี้ เธออยากจะจูงมือของเยเฉินและบอกเขาเกี่ยวกับ ความในใจของเธอ

แต่เมื่อเธอคิดถึงว่าเเฉินเป็นชายที่แต่งงานแล้วและมีภรรยา แรงกระตุ้นในหัวใจของเธอก็ถูกระงับทันที

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพูดเบาๆว่า “เอาล่ะอาจารย์เย ในเมื่อ เป็นแบบนี้ งั้นเราก็กลับกันเถอะ

ทั้งสองกลับมาที่ขั้นบันไดหินที่พวกเขาเดินลงมาในเวลานั้น

หัวใจของซ่งหวั่นถึงเต้นแรงอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าเยเฉินจะยังจับมือ

เธอเดินขึ้นไปอีกหรือไม่

ตัวเธอชอบความรู้สึกของการถูกเขาจูงมือจริงๆ