บทที่ 1797

พอเจ้าของร้านเสริมสวยได้ยินว่าผู้หญิงสองคนกำลังตีกัน พลันปวดหัวขึ้นมาทันที

“บ้าเอ๊ย เพื่อนสนทนากันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงตีกันได้ล่ะ?!

พนักงานรีบกล่าวว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตีกันจนร้อง โหยหวนขนาดนั้น หากฉันไม่ไปดูอีก บางทีอาจจะตีกันถึงตาย!

“ฉิบหาย!”

เจ้าของร้านเสริมสวยเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

ตอนนี้ตนเองยังไม่ได้ซิ่งหนี หากเวลานี้เกิดความผิดพลาด อะไรขึ้นแม้แต่นิดเดียว แล้วเรียกให้ตำรวจมาที่นี่ อย่างนั้นคงจะ ยุ่งยาก ใหญ่แน่

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าสืบดูสถานการณ์ ยังไม่ถึง ข้างหน้า ก็ได้ยินว่าข้างในกันจนสะบักสะบอมเสียแล้ว

หม่าหลันกำลังตะโกนลั่นขวางประตูอยู่ “สารเลว นั่งหญิง โสโครก ฉันจัดการนังหมูตอนอย่างจางกุ้ยเฟินไม่ได้ แล้วยังจะ จัดการแกไม่ได้อีกรึ?!”

ซึ่งเย่ฉางหมิ่นเห็นได้ชัดว่าตกเป็นเบี้ยล่าง จึงกัดฟันด่าว่า “แก รอก่อน! ฉันจะไม่ยอมให้แกได้อยู่ดีมีสุขแน่! ฉันจะไม่ยอมให้แก ได้มีชีวิตอยู่จนเห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้!”
“เพียะ!”

หม่าหลันตบลงไปที่หน้าเยฉางหมิ่นอีกหนึ่งฉาด “ปากเน่าๆ นี่ ยังขู่เข็ญฉันได้อยู่สินะ ดูสิว่าฉันจะฉีกปากแกยังไง!

เจ้าของร้านเสริมสวยผลักประตูเข้ามามองแวบหนึ่ง ก็ถูกผู้ หญิงสองคนที่เลือดอาบเต็มหน้าทำให้ตกใจจนรีบปิดประตูใหม่ อีกครั้ง

ปากเขาก็พูดพึมพำอย่างเคร่งเครียดว่า “ไม่ได้ๆ! หากเป็น อย่างนี้ต่อไปเดี๋ยวก็ตายกันพอดี!!

กล่าวจบ เขาก็วิ่งไปยังประตูหลังทันที พอผลักประตู ก็เห็นรถตู้ คันหนึ่งกำลังจอดอยู่หน้าประตู โดยหันกระโปรงท้ายรถตรงกับ ประตูหลังพอดี

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบร้อนวิ่งไปตบๆ ยังที่นั่งข้างคนขับ เซียวไม่ หลงลดกระจกลง ถามอย่างดีใจว่า “เหล่าไป นังหญิงโสโครก หม่าหลันสลบไปแล้วใช่ไหม?”

เจ้าของร้านเสริมสวยพูดอย่างร้อนรนราวถูกไฟจี้ “สลบกับผีสิ! กำลังทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้านใน หากทะเลาะกันต่อไป อาจตายได้ นายรีบเข้าไปพาเอาคนไปเถอะ!”

เชียวไม่หลงถามอย่างแปลกใจว่า “เกิดอะไรขึ้น?! ทะเลาะ กัน? ทะเลาะกับใคร?”

เจ้าของร้านเสริมสวยใจฝ่อเล็กน้อย แต่เรื่องที่ตนรับเงินแล้ว ปล่อยเยฉางหมิ่นเข้ามาไม่อาจเอ่ยได้ จึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นใคร นายรีบพาคนไป ไม่อย่างนั้นหากเกิด เรื่องขึ้นมาจริงได้เสร็จกันหมดแน่! ไม่เพียงฉันที่จบเห่ นายก็ต้อง จบเห่ด้วย!”

พอเขียวไห่หลงได้ยินเช่นนี้ ก็รีบพาชายฉกรรจ์สองสามคนลง จากรถไปอย่างรวดเร็ว

คนกลุ่มหนึ่งอยู่ภายใต้การนำทางของเจ้าของร้านเสริมสวย ยกโขยงกันมาถึงหน้าประตูห้องSPA ยังไม่ทันเปิดประตู ก็ได้ยิน เสียงตีกันชุลมุนอยู่ด้านใน

เขียวให้หลงใช้เท้าข้างหนึ่งถีบประตูเปิดออก มองเห็นหมา หลันกำลังนั่งคร่อมบนตัวผู้หญิงที่มีเลือดอาบหน้าคนหนึ่งพร้อม กับตบอีกฝ่ายอย่างรุนแรง จึงกล่าวกับคนเหล่านั้นที่อยู่ข้างกาย ทันที “ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ด้านบน จับเธอมาแล้วพาไปขึ้นรถ ให้ฉัน

หม่าหลันเงยหน้าเห็นเป็นเชียวไห่หลง ก็ตะโกนลั่นอย่างตื่น ตระหนกทันที “เซียวไม่หลง! แกคิดจะทำอะไร?!

เซียวไห่หลงแสยะยิ้ม กล่าวว่า “อาสะใภ้รอง คุณทำตัวอวดดี กับบ้านของเรามานานขนาดนี้ แถมยังส่งแม่ผมไปอยู่ในเหมือง ถ่านหิน ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณต้องชดใช้บ้างแล้ว!”

กล่าวจบ เขาก็โบกมือทีหนึ่ง คนเหล่านั้นที่อยู่ข้างกายก็พุ่ง เข้าไปทันที แล้วมัดตัวหม่าหลั่นไว้

เย่ฉางหมิ่นไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เห็นมีคนลงมือจับผู้ หญิงที่เอาแต่ทุบตีตนเองอยู่ตลอดไว้ ก็ถอนหายใจออกมาได้ในที่สุด ก่อนจะด่าอย่างกระหืดกระหอบว่า “นั่งหญิงแซ่หม่า ฉันจะ ต้องฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ! คอยดูเถอะ!”

เยฉางหมิ่นพูดจบ มือก็ล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าแอร์

เมส

เซียวไห่หลงเห็นเช่นนี้ ก็รีบร้อนด่าว่า “สารเลว ยังคิดจะ

โทรศัพท์อีก?! วางมือถือลงให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่า

ฉันไม่เกรงใจ!”

เยฉางหมิ่นมองเขา พูดโพล่งออกมาว่า “เรื่องนี้เป็นความแค้น ส่วนตัวของฉันกับหม่าหลัน นายอย่ามายุ่ง! ส่งตัวหม่าหลั่นมาให้ ฉัน แล้วฉันจะจ่ายค่าตอบแทนให้นายอย่างงาม!

เซียวไห่หลงพลันโกรธขึ้นมาทันที