บทที่638

ตงไห้ตัวสั่นไปหมด หันกลับมา และถามอย่าง ประหม่า “ประธานเฉิน คุณต้องการอะไรอีกไหม”

เฉินจือข่ายชี้ไปที่จางจื่อโจวและคนอื่น ๆ อีกห้าคนที่นอนอยู่ บนพื้น และพูดอย่างเย็นซาว่า “พวกนายสองคน ลากสุนัขที่ตาย ทั้งห้าตัวนี้ออกไปด้วย อย่าทำให้ป่วยจินฮานองของฉันสกปรก!”

“ผม…… “อู่ตงไห่กระวนกระวาย แทบจะอาเจียนเป็นเลือด

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมามีสติ และพูดออกมา ว่า “ประธานเฉิน ทั้งห้าคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลอีกต่อ ไป คุณสามารถจัดการได้ตามใจชอบ! จะฆ่ายังไงก็แล้วแต่

เฉินจือข่ายพูดอย่างเย็นชา นายลืมสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ? ทั้งห้าคนนี้ มีงานศิลปะบนหน้าผากของพวกเขา นายพาพวกเขา กลับไปที่ตระกูลอู๋ ดูแลพวกเขาให้ดี ให้พวกเขามีชีวิตอยู่ดีกินดี ต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาตาย และห้ามลบงานศิลปะบนหน้าผาก พวกเขา เข้าใจไหม?”

งานศิลปะ…….

อู่ตงไห่มองไปที่จางจื่อโจวและพวกเขาทั้งห้าด้วยความขุ่น เคือง ทุกคำพูดบนหน้าผากของทั้งห้าคนนี้ราวกับมีดคม กระแทกหัวใจของเขา

ตอนนี้เฉินจือข่ายกลับให้เขาพาห้าคนนี้กลับบ้าน แล้วดูแลพวกเขา?

นี่มันน่าอัปยศเกินไปจริงๆ

แต่ว่า เขาไม่กล้าที่จะมีอารมณ์โกรธแม้แต่น้อย ทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าแล้วยังไงล่ะ? สิ่งที่ควรได้รับ ยังคงต้องรับ

ดูเหมือนว่า ในตอนนี้คงต้องทำตามเขาก่อนเท่านั้น พาห้าคน นี้ออกไป และหลังจากพาพวกเขากลับไปที่ซูหาง ค่อยแล้วให้ พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินจือข่ายก็พูดอีกครั้งว่า “จริงสิ ลืมเตือน นาย พาห้าคนนี้กลับไป นายดูแลให้ดีๆ นานๆครั้งก็ใช้เครื่องบิน พิเศษส่งมาจินหลิง เพื่อให้ฉันตรวจสอบโดย ถ้าหนึ่งในนั้นตาย ฉันจะเอาชีวิตสุนัขของลูกชายคนหนึ่งของนายไป ถ้าตายสองคน ฉันจะเอาชีวิตสุนัขของลูกชายทั้งสองคนของนายไป ถ้าตายสาม คน ชีวิตสุนัขของนายก็เป็นของฉัน!

อู่ตงไหโกรธจนตัวสั่นอย่างรุนแรง

……..นี่มันมากเกินไปแล้วนะ!

เฉินจือข่ายนายมีความแค้นอะไรกับตระกูลฉันกันแน่?

ทำไมถึงใช้วิธีดูถูกขนาดนี้มาดูถูกตนถึงแก่ความตายล่ะ? แต่ว่า เขากล้าพูดกับว่าไม่กับเฉินจือข่ายสักที่ไหน?

เลยได้แต่ร้องไห้พยักหน้าประธานเฉิน คุณพูดว่าอะไร ก็อย่างนั้นแหละ…….

เฉินจือข่ายพอใจ แล้วพูดว่า “เอาล่ะ พวกนายสองคน แบก พวกเขาแล้วไปให้พ้นซะ!”

อู่ตงไห้ขอร้อง: “ประธานเฉิน ขาผมหัก ขาของลูกชายผมก็ขา หัก และวันนี้มือของเขาก็หักมาก่อนหน้านี้แล้ว เราสองคนพิการ จะแบกห้าคนนี้ไปได้อย่างไร…ร้องคุณปล่อยพวกเราไป เถอะ หรือไม่ก็ขอร้องคุณช่วยจัดให้ลูกน้องของคุณมาช่วยแบก พวกเขาไปหน่อยเถอะครับ…….

เฉินจือข่ายถามอย่างเย็นชา ไม่แบกใช่ไหม?ไม่แบกพวก นายสองคนก็ไม่ต้องไปแล้ว ฉันจะหักแขนขาพวกนายเอง พวก นายทั้งเจ็ดคนนอนรอคนของตระกูล มารับพวกนายอยู่ที่นี่ เถอะ!”

ทันใดนั้นอู๋ซินก็ทรุดลงและร้องไห้ ประธานเฉิน เราทำให้คุณ ไม่พอใจยังไงกันแน่ ได้โปรดขอตรงๆเลย อย่าทรมานผมและพ่อ ของผมเลย ผมกราบล่ะ!”

อู๋ซินผู้ซึ่งขาหักจึงคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความยากลำบาก ใช้ มือข้างหนึ่งประคองและกราบ

เขากลัวแล้วจริงๆ! และกลัวมากๆ!

นี่มันแม่งใช่ป่ายจินฮานองระดับท็อปที่ไหนกัน นี่มันนรกบน ดินชัดๆ!

ตอนนี้ตนแค่อยากจะหนี หนีกลับไปที่ซูหาง หนีกลับบ้านของตัวเอง แล้วขังตัวเองไว้แล้ว เลียแผลคนเดียว

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ช่างน่าอัปยศจริงๆ เขาไม่อยากออกไป พบปะผู้คนในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าด้วยซ้ำ

เฉินเจ๋อไคไม่ยอมให้กับการคุกเข่ากราบหัวของเขาเลย และ พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันได้พูดไปแล้ว ไม่พวกนายสองคนจะสุนัข ทั้งห้าตัวนี้ออกไป ไม่ก็เหมือนกับพวกเขา กลายเป็นสุนัขที่ตาย แล้ว มีเพียงสองทาง เลือกเอาเอง

อู่ตงไห้รีบอ้อนวอนอย่างนอบน้อมว่า “ประธานเฉินอย่าโกรธ เด็ดขาด เราจะกําจัดพวกมันให้หมด แม้ว่ามันจะคลานก็ตาม เรา จะลากพวกมันทั้งห้าออกไป!”