บทที่ 829

หม่าหลันรับมือถือตัวเองมาเสร็จ รีบเปิดเครื่องทันที

ตั้งแต่เข้าห้องขังมา เธอไม่ได้จับมือถืออีกเลย และไม่ได้ติดต่อ กับสามีและลูกสาวเลย

ตอนนี้จู่ๆได้มือถือกลับมา หม่าหลันรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่าง รุนแรง

สามีและลูกสาวตัวเองคงไม่รู้แน่ว่า สองวันมานี้เธอต้องพบเจอ ความยากล้ามากขนาดไหนบ้าง แต่เรื่องแบบนี้เธอกลับไม่สามารถบอกพวกเขาได้ เพราะถ้าเธอพูดแม้แต่คำเดียว อาจจะเป็นโอกาสให้มีภัยถึง

ชีวิตได้ หรืออาจจะโดนตำรวจจับกลับเข้าห้องขังอีกครั้ง

หลังจากเปิดมือถือ วีแชทของหม่าหลันได้รับข้อความ มากมายนัก เธอกดเปิดดู ส่วนใหญ่มาจากเซียวหรับลูกสาว ของเธอทั้งนั้น

พอเห็นลูกสาวเอาแต่ส่งข้อความถึงเธอไม่หยุดเพราะว่าเป็น

ห่วงตัวเธอ หม่าหลันรู้สึกดีขึ้นมาก แต่เธอก็อดคิดถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาไม่ได้ ทำไมสามีเธอไม่ส่งข้อความหาเธอเลยล่ะ? เธอหายไปสองวัน เขาไม่ห่วงเธอแม้แต่นิดเลย?
พอคิด !

งตรงนี้ หม่าหลันรู้สึกไม่พอใจ อดบ่นในใจไม่ได้ว่า ไม่คิดว่า เซียวฉางควนจะใจไม้ไส้ระกขนาดนี้ เธอหายไปนานขนาดนี้ เขาไม่ส่งข้อความซักข้อความมาเลย! ไว้เธอจะคิดบัญชีกับเขา แน่!

ตอนนี้ ตำรวจคนนั้นพูดขึ้นมาว่า “อย่ามัวแต่เล่นวีแชทอยู่เลย รีบโทรหาลูกเขยคุณซะ”

หม่าหลันรีบถามกลับ “คุณตำรวจคะ ฉันไม่ให้ลูกเขยมารับมา ได้ไหม ตอนนี้ฉันแค่นึกถึงเขาก็รำคาญมาก ฉันให้ลูกสาวมารับ ได้ไหม?”

ตำรวจคนนั้นตบโต๊ะ ตะคอกเสียงเย็นว่า “ที่พวกเราให้คุณ โทรเรียกลูกเขยมารับ เพราะพวกเราอยากจะเช็คให้แน่ใจว่า พวกแก๊งต้มตุ๋นไม่ได้ต้องเล่นงานลูกเขยคุณใช่ไหม ไม่งั้น ถ้า ปล่อยคุณกลับไปเฉยๆ คุณอาจจะโดนจ้องเล่นงานแทน ดีไม่ดี คืนนี้ก็โดนฆ่าแล้ว ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนคุณล่ะ!”

พอหม่าหลันได้ยินแบบนั้นตกใจแทบสลบ รีบบอก “ได้ ฉัน โทรหาลูกเขยฉัน คุณตำรวจรบกวนดูให้แน่ใจเลยว่า พวกแก๊ง ต้มตุ๋นนั่นยังจ้องเขาอยู่ไหม…

ตำรวจคนนั้นถึงพยักหน้า พูดเสียงเย็นว่า “วางใจเถอะ ขอแค่ คุณทำตามที่พวกเราบอก พวกเราจะสืบให้แน่ใจแน่นอน”

หม่าหลันถอนหายใจโล่งอก “งั้นฉันโทรหาเขาเลยนะ!”
ตารวจคนนั้นถามเธออีก “รู้ไหมว่าควรจะพูดกับเขายังไง?

“รู้ค่ะๆ!” หม่าหลันทนความเจ็บปวดที่ขา พูดอย่างจริงใจ “ฉัน จะบอกเขาว่าโดนกลุ่มขายของหลอกเอา จากนั้นก็โดนตำรวจจับ ตอนนี้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้แล้ว เลยกลับบ้านได้แล้ว”

ตำรวจคนนั้นรับค่นิดหน่อย โบกมือ “เอาล่ะ รีบไปโทรเถอะ”

ในตอนนี้เย่เฉินกำลงนั่งรอโทรศัพท์ของหม่าหลันอยู่ที่บ้าน

ทันใดนั้นมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมา พบ ว่าเป็นแม่ยายตัวเองโทรมา เลยกดรับ

“แม่? ! อยู่ที่ไหนน่ะครับ? สองวันนี้พวกเราตามหาแม่แทบจะ บ้าตายอยู่แล้ว!”

เย่เฉินเริ่มเล่นละครทันที

หม่าหลับแค้นใจเขามาก แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ได้แค่พูด เสียงเย็นว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานกักขังในเมือง แกรีบขับรถมา รับฉันเลย!”

เย่เฉินบอก “แม่ รถที่บ้านเอาไปใช้กันหมดแล้ว ผมเรียก แท็กซี่ไปรับแม่ละกัน”

หม่าหลันถามอย่างโมโห “รถสองคันไม่เหลือเลยสักคันหรือ

ไง?”

เย่เฉินยืมก่อนบอก “ชูหนไปบริษัท พ่อไปกินเลี้ยงครับ”