บทที่ 1142

ในสายตาของนายหญิงใหญ่เชียว ผู้หญิงอย่างหม่าหลันคนนี้ ชอบความฟุ้งเฟ้อ ชอบเอารัดเอาเปรียบเป็นที่สุด หากตนเอง มอบเบนท์ลีย์ให้ครอบครัวพวกเขาหนึ่งคันจริง ๆ จะต้องคิดหา วิธีไปโน้มน้าวเชียวชูหนให้แน่นอน

แต่ว่า นายหญิงใหญ่พันคำนวณหมื่นคำนวณ กลับละเลยจุด เด่นของนิสัยหม่าหลับไปข้อหนึ่ง นั่นก็คือ เจ้าคิดเจ้าแค้น!

หม่าหลันชอบเอารัดเอาเปรียบหาประโยชน์เข้าตัว แต่ตัวเธอ เองก็เจ้าคิดเจ้าแค้นสุด

ก่อนหน้านี้ที่โน้มน้าวเซียวซูหนให้กลับบริษัทเซียวซื้อมา ตลอด นั่นก็เพราะตัวเธอไม่ได้มีความแค้นอะไรกับนายหญิงใหญ่ มีก็เพียงความไม่สบอารมณ์กันในความสัมพันธ์แม่ผัวลูกสะใภ้ เท่านั้นเอง

อยู่ต่อหน้าเงินทอง ความไม่สบอารมณ์ย่อมไม่อาจส่งผลอัน ใดต่อหม่าหลันได้

แต่ว่า สถานการณ์ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว!

ในใจหม่าหลันมีความแค้นฝังกระดูกต่อนายหญิงใหญ่เชียว ไปแล้ว!

ตอนนั้นที่อยู่สถานกักขัง เธอพาจางกุ้ยเฟินมาทรมานหม่า หลันเอาเป็นเอาตาย ไม่เพียงแต่ทำร้ายหม่าหลันจนไม่มีชิ้นดีเท่านั้น กระทั่งก่อนจากไปก็ยังหักขาของหม่าหลันด้วย หม่าหลั่น โกรธเกลียดนายหญิงใหญ่แทบตายมานานแล้ว

ดังนั้น ต่อให้นายหญิงใหญ่จะมอบเบนท์ลีย์ให้เธอหนึ่งวัน ก็ ไม่มีทางลดความเกลียดของเธอที่มีต่อนายหญิงใหญ่ลงได้

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้หม่าหลันฉลาดขึ้นแล้ว เธอรู้ดีว่า คนที่ ตนเองไม่อาจล่วงเกินมากที่สุดความจริงแล้วก็คือลูกเขยของเธอ เย่เฉิน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ตนเองอาจถูกเย่เฉินไล่ออกจากคฤหาสน์ หรูนี้ออกไปเอาได้

ตอนนี้สามีอยากหย่ากับเธอ ลูกสาวก็ช่วยอะไรตนเองไม่ได้ ตนเองย่อมไม่อาจล่วงเกินเย่เฉิน ไม่อย่างนั้น หากทำให้เยเฉิน ไม่พอใจขึ้นมาจนไล่ออกจากบ้านล่ะก็ ไหนเลยไม่กลายเป็นต้อง ร่อนเร่ตามถนนไร้ที่ซุกหัวนอน

ยิ่งไปกว่านั้น ยายแก่น่าตายนอำมหิตขนาดไหน หม่าหลันรู้ดี ยิ่งกว่าใคร หากว่าตนเองตกหลุมพรางเข้า อนาคตไม่แน่ว่าจะ ถูกให้ร้ายจนเป็นยังไง

ดังนั้น เธอตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจถูกนายหญิงใหญ่ คนนี้มามอมเมาไปได้

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเลิกคิ้วเอ่ยถากถาง “ยายแก่ ก็บอกแล้วไงว่า เบนท์ลีย์เห่ย ๆ ของคุณน่ะ แม้แต่หนึ่งในสิบส่วนของรถคันหนึ่ง ของลูกเขยฉันก็ยังเทียบไม่ติด ฉันจะเห็นขยะแบบนี้ในสายตาได้ ยังไง ก็มีแต่ตระกูลพวกคุณนั่นแหละที่ไม่เคยเห็นโลก ถึงได้เห็น ของเหย ๆ นี่เป็นสิ่งล้ำค่า ยังหน้าหนาขับมาประตูบ้านฉันอีกหน้าไม่อายจริง ๆ !”

เซียวไห่หลงพูดโพล่งออกมา “หม่าหลัน พูดหักหาญน้ำใจให้ มันน้อย ๆ หน่อย คุณย่าให้โอกาสคุณก้มหัวยอมรับผิดแล้ว ไม่ ยอมคว้าไว้ให้ดี กลับมาคุยโวอยู่ตรงนี้ หากว่าพลาดโอกาสนี้ไป แล้ว คุณอยากร้องไห้ก็คงไม่มีแม้แต่น้ำตา

หม่าหลันหัวร่อเอ่ย “เด็กเวรที่ไม่รู้ใครสั่งสอนมานี่ ถึงกับมา พูดว่าฉันกำลังคุยโวเหรอ รอก่อน เดี๋ยวฉันจะให้เธอได้เปิดหูเปิด ตาเสียเดี๋ยวนี้ ว่าอะไรเรียกว่ารถหรูที่แท้จริง!

เอ่ยจบ หม่าหลันก็หยิบกุญแจรีโมทของประตูบ้าน กดปุ่มเปิด ประตู

คฤหาสน์ของ Tomson Riviera นี้ เพื่อความสะดวกในการขับ รถเข้าออกเองของเจ้าของ จึงได้เตรียมประตูใหญ่พลังไฟฟ้าที่ ควบคุมทางไกลไว้ให้ แบบนี้เจ้าของก็จะสามารถใช้กุญแจรีโมท เปิดปิดประตูได้ไม่ต้องลงจากรถมาจัดการ

พอหม่าหลันกดกุญแจ ประตูใหญ่ตรงหน้าก็เริ่มเปิดออกไป ด้านนอก และที่จอดอยู่ตรงประตูใหญ่ ก็คือรถซูเปอร์คาร์สองคัน ของเย่เฉิน

เขาในยามนี้ กำลังนั่งอยู่ภายในแอสตันมาร์ติน เพิ่งจะอธิบาย วิธีการขับซูเปอร์คาร์คันนี้อย่างละเอียดให้เชียวชูหนฟัง กำลัง เตรียมพาเธอลองขับออกไปข้างนอก

ดังนั้น เขาจึงกดปุ่มสีแดงสตาร์ทเครื่องยนต์ จากนั้น เครื่องยนต์ V12 ขนาด 7.3 ลิตรก็ร้องคราม ราวกับสัตว์ป่าคลุ้มคลั่งสิบสองตัวขู่คำราม

นายหญิงใหญ่เชียวและดนตระกูลเซียวคนอื่น ๆ ต่างถูกเสียง ดังที่เกิดขึ้นกะทันหันทําให้ตกใจหนึ่งครบ

ทุกคนจ้องมองไป ก็ได้เห็นซูเปอร์คาร์ที่ด้านหน้าดุดันราวสัตว์ ป่าได้เดินเครื่องแล้ว กำลังค่อย ๆ ขับออกมาจากประตูใหญ่ที่ เปิดออก!