บทที่ 2189

หลังกลับจากบ้านเก่าของพ่อแม่เยเฉิน ตู้ไซึ่งก็รู้สึกผิดหวัง ราวกับสูญเสียอยู่บ้าง

ทางหนึ่งเป็นเพราะคิดถึงเยฉางอิง อีกทางหนึ่งก็เป็นเพราะเห็น เยเฉินเมื่อกี้ รู้สึกว่าเขาหน้าตาเหมือนกับเยฉางอิงมากจริงๆ ดัง นั้นจึงกระตุ้นให้เธอหวนคิดถึงความทรงจำมากมายในช่วงวัย เยาว์อีกครั้ง

ตอนกลับถึงบ้านพักในจินหลังของตระกูล คนรับใช้ก็เตรียม อาหารเที่ยงไว้เต็มโต๊ะแล้ว

ซูจือเฟยก็เพิ่งกลับมาจากการบริจาคเงินให้สถานเลี้ยงเด็ก กำพร้าเสร็จ พอเห็นตู้ให้ซึ่งกลับมา ก็รีบร้อนถามเธอว่า “แม่ ช่วง เช้าแม่ไปไหนมา?”

ไหงได้สติกลับมาจากคนามคิดอันยุ่งเหยิง ทว่ายังคงพูด โดยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่บ้างว่า “อ้อ ไม่ได้ไปไหนหรอก ให้ ลุงหวางพาแม่ไปเที่ยวรอบๆ นี้นะ”

เวลานี้ สาวใช้คนหนึ่งก็เดินเข้ามา พูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณ หนูรองคะ อาหารทำเสร็จแล้วค่ะ”

ตู้ไห่ชิงพยักหน้า พูดกับซูจือเฟยว่า “ไปเรียกน้องแกออกมา กินข้าว ยัยเด็กคนนี้ทำอะไรอยู่กัน? พักนี้ถึงหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ตัวเองทั้งวัน เพิ่งมาจินหลิงครั้งแรกก็ขังตัวเองไว้แล้ว ประหลาดจริงเขียว”

.” ซูจือเฟยหัวเราะ แล้วพูดว่า “จ๋อหยูอยากตามหาผู้ “แหะๆ …” มีพระคุณของเราให้เจอนะครับ ก็คือชายหนุ่มคนนั้นที่ช่วยชีวิต เราไว้ตอนอยู่ญี่ปุ่น”

ตู้ไห่ชิงพลันรู้แจ้ง รีบถามว่า “มีเบาะแสหรือยัง?”

ซูจือเฟยส่ายหน้า ถอนหายใจอย่างจนปัญญาแล้วกล่าวว่า “งมเข็มในมหาสมุทร จะหาเจอได้ง่ายขนาดนั้นที่ไหนกันครับ จน ป่านนี้ก็ยังไม่มีความชัดเจนว่าเขาเป็นคนหัวเซียหรือหัวเฉียวกัน แน่ และไม่รู้ว่าเขาอยู่ญี่ปุ่นหรือว่า ในประเทศเรา

ตู้ไห่ชิงกล่าวอย่างจริงจังว่า “คนคนนี้ช่วยชีวิตพวกลูกสองคน ไว้ หากไม่ใช่เพราะเขา พวกลูกคงจะประสบกับเหตุไม่คาดฝันไป นานแล้ว บุญคุณยิ่งใหญ่เช่นนี้ จะต้องหาโอกาสตอบแทนให้ 6…”

พูดเสร็จ เธอก็ถามอีกว่า “สำหรับผู้มีพระคุณคนนี้ พวกลูกพอ จะมีเบาะแสตรงไหนบ้าง ก็บอกมาได้เลย แม่จะช่วยพวกลูกคิด หาวิธีด้วย”

ซูจือเฟยแบมือออก ถอนหายใจเบาๆ และกล่าวว่า “เฮ้อ วันที่ จริงพวกเราเองก็ไม่มีเบาะแสอะไร ก็แค่เคยพบหน้าเขาครั้งหนึ่ง พอจะรู้ว่าเขาหน้าตาอย่างไร แต่นอกจากนี้แล้ว ก็ไม่มีเบาะแสที่มี ค่าอะไรอีก”

ตู้ไม่ชิงถามว่า “งั้นประกาศหาโดยให้รางวัลดีหรือไม่? บอก ไปว่าอยากจะตามหาผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตในตอนนั้น เพื่อขอบคุณต่อหน้า หากเจ้าตัวเห็นเข้า ก็ให้ติดต่อพวกเรามา

ซูจือเฟยพูดว่า “วิธีนี้คือหยูก็เคยคิดแล้วเช่นกัน แต่เธอบอกว่า มีความเป็นไปได้ไม่มากนัก เธอบอกว่าผู้มีพระคุณน่าจะเป็นที่ ยอดเยี่ยมมาก คงจะไม่ขาดเงิน ต่อให้เห็นรางวัล คงจะไม่ติดต่อ เรามาหรอก”

ตู้ให้ซึ่งพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง แล้วกล่าวว่า “ที่พูดมาก็ถูก หากต้องการเงินจริง ตอนที่ช่วยพวกลูกก็คงจะเอ่ยปากหรือทิ้งวิธี ติดต่อไว้แล้ว ตอนนี้อาศัยเพียงความจำที่เคยเห็นหน้าเขาครั้ง หนึ่ง คิดจะค้นหาเขาออกมาจากทะเลคนที่กว้างไกลสุดลูกหูลูก ตา คงยากเกินไปจริงๆ”

ซูจือเฟยพูดอย่างอับจนหนทาง “ผมเองก็เคยโน้มน้าวจือหยู แต่เธอยังคงไม่ยอมถอดใจ”

พูดเสร็จ เขาก็สะบัดศีรษะ กล่าวว่า “แม่ ผมจะไปเรียกลือหยู

ออกมากินข้าว”

“อืม ไปเถอะ”

อย่างรวดเร็ว จือหยูที่อยู่ในชุดนอนอยู่บ้าน ก็เดินออกมาจาก ในห้องอย่างไม่ค่อยยินดีนักภายใต้การเร่งเร้าของซูจือเฟย

ตอนที่ออกมา ในมือเธอยังถือiPadเครื่องหนึ่งมาด้วย นิ้วมือ อีกข้างก็กำลังไถอยู่บนนั้นอย่างรวดเร็ว ก้มหน้ามองหน้าจอไม่

หยุด

ตอนที่มาถึงห้องอาหาร ความสนใจของซูจือหยูก็ยังเพ่งอยู่ที่หน้าจอiPad ตู้ไซึ่งจึงเอ่ยปากถามว่า “จ๋อหยู ได้ยินพี่ชายลูก บอกว่าลูกกำลังตามหาผู้มีพระคุณคนนั้น มีความคืบหน้าอะไร หรือยัง?”