ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 2059



บทที่ 2059

ซูรั่วหลีคิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะยอมรับว่ามองขาของเธออย่าง ตรงไปตรงมาขนาดนี้

ท่าที่เป็นธรรมชาติของเขา พลันทำให้อารมณ์โกรธของซูรั่ว หลีไปต่อไม่ถูก

ซูรั่วหลีที่เดิมที่ยังกล่าวโทษเเฉินอยู่ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ขึ้นมา

อีกอย่าง ความขุ่นเคืองที่มีอยู่ในใจ ก็ค่อยๆหายไปเพราะ การยอมรับอย่างตรงไปตรงมาของเขา

ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงมองมาที่เยเงินอย่างอายๆ จากนั้นก็

หันหน้าไปทางอื่น เอ่ยพูดเสียงแผ่วเบาอย่างเขินๆว่า “ถ้านาย

มองพอแล้ว ก็รบกวนช่วยรักษาแผลให้ฉันด้วย….

เย่เฉินพยักหน้า พูดกล้วยิ้มว่า “ได้สิ งั้นเรามาเริ่มรักษากัน เถอะ”

ซูรั่วหลีถามออกไปอย่างไม่ทันรู้ตัวว่า “มองเสร็จแล้ว?”

พูดจบ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่ตัวเองถามไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ จึงพูดเสริมขึ้นมาอย่างอึกอักว่า “เอ่อ ไม่ใช่…ฉันไม่ได้ หมายความแบบนั้น…ฉันจะบอกว่า ถ้านายมองพอแล้ว ก็เริ่มกัน เถอะ….”
ตอนที่พูดคำนี้ออกมา ในใจเธอค่อนข้างผิดหวัง

เย่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า “ฉันมี จรรยาบรรณพอ ถึงแม้ขาของเธอจะสวยมากๆก็เถอะ แต่ฉันก็ ยังต้องรีบทําแผลให้เธอเสร็จไวๆ”

พูดจบ มือข้างหนึ่งของเขาก็ประคองต้นขาของซูรั่วหลีเอาไว้ อีกข้างหยิบอิ่มขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดว่า “ลูกดอกมีปลายคน ฉันคง ต้องตัดจากส่วนหางก่อน แล้วค่อยดึงออกมา ถึงตอนนั้นมัน อาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ อดทนหน่อยแล้วกัน”

ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ “ทำเลย ฉันทนได้”

เยเงินตอบอืม จากนั้นก็ใช้คีมตัดลูกดอกหน้าไม้ทิ้งอย่าง ระมัดระวัง แล้วจับหัวลูกดอกเอาไว้ พร้อมกับพูดว่า “ฟังนะ ฉัน จะนับ123 แล้วดึงมันออกมา เธอเตรียมตัวไว้นะ”

ซูรั่วหลีเอ่ยพูดว่า “ได้!”

เยเฉินพยักหน้า แล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ เริ่มแล้ว นะ หนึ่ง สอง…”

เพิ่งนับได้แค่เลขสอง แต่ซูรั่วหลีกลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด รุนแรงที่ส่งมาจากบริเวณขา มันเจ็บจนเธอต้องเบิกตากว้าง พร้อมตะโกนออกมาว่า “โอ๊ยเจ็บ…นายบอกว่านับถึงสามไม่ใช่ เหรอ? ทำไมนับถึงสองก็ดึงออกมาแล้วล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฉันเล่นทีเผลอไง ถ้าฉันนับถึงสาม แล้วจู่ๆเธอทนไม่ไหวจนชักขากลับจะทำยังไง?
กรอบตาของซูรั่วหลีเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ กล่าวโทษออก มาว่า “นายก็อย่าเล่นทีเผลอแบบนี้สิ ฉันเจ็บจะตายแล้วเนี่ย ไม่ ได้เตรียมตัวเลยสักนิด….

เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “ยังไงเธอก็เป็นถึงนักฆ่าที่มากประสบการณ์ เจ็บแค่นี้ทำไมจะทนไม่ได้?

ซูรั่วหลีเอ่ยพูดอย่างตัดพ้อว่า “ก็เมื่อกี้มันเจ็บจริงๆนี่นา ถูก

อาวุธประเภทนี้ยิง มันเจ็บเสียยิ่งกว่าถูกลูกกระสุนยิงอีกนะ…..

เย่เฉินยิ้มออกมานิ่งๆ “เจ็บมันก็ส่วนของเจ็บ เอาเป็นว่าตอนนี้ ไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันจะล้างแผลกับฆ่าเชื้อให้ แล้วค่อยทายากัน ติดเชื้อ จากนั้นก็พันแผล แค่นี้โดยรวมก็ถือว่าเสร็จแล้ว

ซูรั่วหลีทำได้เพียงพยักหน้า เอ่ยพูดว่า “นายคงไม่ฆ่าเชื้อด้วย แอลกอฮอล์หรอกใช่ไหม? แบบนั้นมันต้องแสบมากแน่ๆ…

เย่เฉิน โบกมือ “แอลกอฮอล์ไม่เหมาะกับการฆ่าเชื้อบนแผล

ฉันจะใช้ยาแดง สบายใจได้ ไม่แสบเท่าแอลกอฮอล์หรอก

ซูรั่วหลีผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นเย่เฉินก็ หยิบขวดยาแดงขึ้นมา แล้วใช้แหนบคีบสำลีจุ่มลงไปในนั้น พร้อมกับนำมาทาบนแผลของเธอ

ยาแดงเป็นยาที่เหมาะสำหรับฆ่าเชื้อบนแผลมาก อีกอย่างยัง ไม่แสบเท่าแอลกอฮอล์อีกด้วย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ