บทที่ 1351

ความจริงแล้ว จู่ๆ อิโตะ นานาโกะก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เพราะ ฉะนั้นจึงใช้สมอง แล้วยื่นแก้วชานมไข่มุกออกไป

แต่เย่เฉิน ถึงแม้ว่าจะรู้สึกแปลกใจ แต่ตนเองออกไปรับชาย ชราจนถึงตอนนี้ ไม่ได้ดื่มแม้แต่หยดเดียว จึงทำให้เขาหัว กระหายคอแห้งผากเล็กน้อย

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรับมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วหัวเราะพลางพูดขึ้น มาว่า “ขอบคุณครับ ผมกำลังหิวน้ำพอดี

พูดจบ เขาก็ก้มหน้ากัดหลอดดูด แล้วใช้แรงดูดน้ำไปอีกใหญ่

อิโตะ นานาโกะพึ่งรู้สึกตัว เธอร้องออกมาจากก้นบึงหัวใจแย่ แล้ว! ชานมไข่มุกแก้วนี้ ฉันฟังดื่มไปหลายอีก…..

“ถึงแม้ว่าจะจิบไปไม่กี่ครั้ง แต่ก็เป็นการดื่มแล้ว! ”

“แน่แล้วๆ ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เท่ากับว่าฉันจูบเยเงินอย่าง อมๆน่ะสิ? ! ”

เย่เฉันไม่รู้ว่าชานมไข่มุกแก้วนี้อิโตะ นานาโกะเคยดื่มแล้ว เขาดื่มไปด้วย เอ่ยปากพูดไปด้วยว่า“คุณอิโตะครับ มาหาผมดึก ขนาดนี้ มีเรื่องอะไรหรอครับ?

อิโตะ นานาโกะรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เธอได้รับการอบรมเรื่องลูกสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานจากตระกูลขั้นสูงอย่างเข้มงวดมามากกว่ายี่สิบปี และเธอรู้ถึงความสำคัญ ขอหักค่นี้เป็นอย่างดี หญิงชายมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน” สิ่งนี้ สามารถพูดได้เลยว่าตนเองกับเพศตรงข้ามได้มีปฏิสัมพันธ์ที่ ใกล้ชิดกัน!

เพราะฉะนั้น ตอนนี้เธอจึงรู้สึก หัวใจเต้นรัวเร็วมาก

แต่ว่า นอกเหนือจากนี้ ภายในใจของเธอยังรู้แอบรู้สึก กระโดดโลดเต้น

ในตอนที่เธอรู้สึกกระวนกระวายใจนั้น เย่เฉินก็เอ่ยปากพูดขึ้น มาถามเธอว่า “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

“เอ่อ…คือฉัน…..อิโตะ นานาโกะพูดอย่างตื่นเต้น คือ ฉัน………………..ฉันผ่านน่ะ………………..ฉัน

เดิมทีอิโตะ นานาโกะพูดโกหกไม่เป็นอยู่แล้ว ดังนั้น เธอจึง ไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามเขาอย่างไรดี ทันใดนั้นเธอจึงรู้สึกขัด แข้งขัดขาตัวเอง

เย่เฉินหัวเราะอย่างเรียบเฉย แล้วพูดว่า “เอาล่ะ อยู่ต่อหน้าผม ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกครับ มีอะไรก็พูดมาตรงๆได้เลย

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “คือฉันแค่…….ฉัน แค่อยากมาพบเย่เฉินซังน่ะค่ะ…….เพราะฉันเป็นห่วงว่าหลังจาก การแข่งขันจบลงฉันจะไม่มีโอกาสพบเย่เฉินซังอีก…….

เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ ทําไมหรอครับ? หลังจากแข่งจบ แล้วจะกลับญี่ปุ่นหรอครับ? ”
“ใช่ค่ะ”อิโตะ นานาโกะไม่กล้ามองตาเขา จึงพูดด้วยเสียงเบา ว่า“คุณพ่อได้จองตั๋วเครื่องบินให้ฉันแล้ว หลังจากจบการแข่งขัน ฉันจะต้องรีบกลับทันที

เยเฉันไม่เข้าใจอย่างน้อยคุณก็ได้เข้ารอบตัดสิน ถึงจะแพ้คุณ ก็ยังได้รองชนะเลิศ หรือแม้แต่พิธีมอบรางวัลคุณก็ไม่อยากเข้า ร่วม? ”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างฝืนยิ้ม” ในฐานะที่เป็นนักแข่งตัวเก่ง สุด ไม่ได้รับเหรียญทอง ฉันจะมีหน้าอยู่ต่อเพื่อเข้าร่วมพิธีมอบ รางวัลรองชนะเลิศ.……………

เย่เฉินยิ้มบางๆแล้วพูดว่า “การฝึกศิลปะต่อสู้ไม่ใช้การ เอาชนะ เพราะว่าจุดกำเนิดของศิลปะการต่อสู้ ไม่ใช่การต่อสู้กับ ผู้อื่น แต่เป็นการต่อสู้กับตัวเราเอง”

“ต่อสู้กับตัวเองงั้นเหรอคะ? “อิโตะ นานาโกะถามอย่าง งุนงง เย่เฉินซังคะ ขออนุญาตถามค่ะว่าต่อสู้กับตัวเองมัน หมายความว่าอย่างไร? ”

เยเงินค่อยๆยิ้มขึ้นมา “นานาโกะ บรรพบุรุษของคนจีนเรา มัน อาจจะแตกต่างจากทุกประเทศในโลก แม้แต่บรรพบุรุษของทุก ชนเผ่าก็ไม่เหมือนกัน บรรพบุรุษของเราไม่เคยชอบการข่มเหง รังแกคนที่อ่อนแอกว่า และไม่เคยชอบการรุกรานคนอื่น”

“ตั้งแต่โบราณกาลมาก บรรพบุรุษจีนของเราต่างยึดมั่นอยู่ใน ประเทศ และพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่ถูกศัตรูรุกราน แต่ถึงจะ เป็นในช่วงยุคที่ทุกประเทศรุ่งเอง เราก็ไม่เคยไปรุกรานประเทศอื่นแม้แต่ประเทศเดียว รวมถึงประเทศญี่ปุ่นของพวกคุณด้วย