บทที่856

ต่อมา เขาก็เลยรีบหัวเราะๆ ให้หลี่เสี่ยวเฟิน: “โธ่เอ๋ย เสี่ยว เป็นเธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันก็แค่ล้อเล่นกับเย่เฉินเฉยๆ พวกเรา สองคนเธอก็ไม่ใช่ไม่รู้ เมื่อก่อนเราก็ล้อเล่นกันแบบนี้ประจำ แต่ ความจริงแล้วความสัมพันธ์ของเราสองคนดีมากเลยนะ!”

หลี่เสี่ยวเฟินร้องฮือออกมา หันไปทางอื่นและไม่สนใจเขา

ขณะเดียวกัน มีหญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้าที่อ่อนโยน และผม ที่ขาวปน ได้เดินออกมาจากหน้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เมื่อเห็นทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “อ้าว พวกเธอไม่ได้ไปที่ ร้านอาหารหรือ? ทำไมยังยืนอยู่ที่หน้าประตู

ทุกคนได้รีบหันไปมอง และตกใจเมื่อรู้ว่า คนที่พูดก็คือป้าหลี่ที่ หายป่วย

ขณะนี้ใบหน้าของป้าหลี่ปรากฏรอยยิ้มที่จริงใจ เธอมองไปหา ทุกคน ใจของป้าก็รู้สึกอุ่นใจเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเย่เฉิน ป้าหลี่ ไม่เพียงรู้สึกอุ่นใจ ยังรู้สึกขอบคุณเขาด้วย

ขณะเดียวกัน ทุกคนก็ใช่สายตาที่กระตือรือร้นและตื่นเต้นมอง ไปหาป้าหลี่

เย่เฉินมีความรู้จากตำราเก้าเสวียนเทียนค่อยช่วย เขาเลย สามารถมองและรู้ว่า ตอนนี้ป้าหลีได้หายป่วยอย่างสิ้นเชิงแล้ว และสภาพร่างกายแข็งแรงดี
ตอนนี้ใจของเขารู้สึกชื่นใจอย่างไร้ที่สิ้นสุด และอดไม่ได้ที่จะ ถอนหายใจ ถ้าตอนนั้นตัวเองได้ตำราเก้าเสวียนเทียนเร็วหน่อย ป้าหลี่อาจจะไม่ต้องผ่าตัดเปลี่ยนไต เพียงแค่ยาย้อนอายุวัฒนะ เม็ดเดียวก็สามารถรักษาโรคทั้งหมดของป้าให้หายได้แล้ว แถม ยังทำให้ป๋าหลีอ่อนวัยขึ้นหลายปีหรือหลายสิบปีเลยนะ

และป้าหลี่ก็เหมือนกัน สำหรับเธอแล้ว เด็กทุกคนที่อยู่ตรง หน้า ก็เหมือนลูกแท้ๆของเธอ เธอรักและห่วงใยมาก ป้าหลี่ยังใช้ เวลาของชีวิตทั้งหมด มอบให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ถึงจะไม่เคยคิดว่าจะให้เด็กเหล่านี้ตอบแทนบุญคุณ และ กตัญญูกับเธอ แต่ตอนนี้ทุกคนได้มาเยี่ยมเธอ เธอก็ได้พยักหน้า ไม่หยุด รู้สึกชื่นใจอย่างมาก

เพื่อนๆ ที่เคยอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ตรงเข้าไปถามถ่าย

เรื่องความเป็นอยู่และสุขภาพของป้าห

ในนี้ก็มีคนถามด้วยความห่วงใยจากใจ บางคนก็ถามเพราะ ต้องทําตามคนอื่น

ถึงจะเป็นแบบนี้ ก็ทำให้ใจของป้าหลี่รู้สึกขอบคุณมาก เพราะ เด็กเหล่านี้ยังจําเธอได้ แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

ขณะนี้ เย่เฉินได้เดินเข้ามาและพูดว่า “ป้าหลี่ ยินดีด้วยนะ ครับ ป้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว! ”

เซียวซูหนที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยิ้มหวานและพูดไปประโยคหนึ่งว่า “ป้าหลี่ ยินดีด้วยนะคะ ที่ป้าหายป่วยแล้ว!”
เมื่อป้าหลี่เห็นเย่เฉินและเซียวซูหร้นแล้ว ใบหน้าที่อ่อนโยน ก็ได้ปรากฏรอยยิ้มที่ดีใจออกมาแล้วพูดว่า: “เย่เฉิน ซูหน เด็กดี ไม่ได้เจอกันหลายเดือนเลยนะ ฉันคิดถึงพวกเธอมาก! พวกเธอ สบายดีใช่มั้ย?”

ความจริงแล้ว เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีไม่น้อยเลยนะ ที่ สำคัญเธอปฏิบัติกับเด็กทุกคนที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เหมือนเป็นลูกแท้ๆ ของตัวเอง แต่ถ้าจะบอกว่าเธอรักและห่วงใย ใครมากที่สุด คนนั้นเป็นใครไม่ได้นอกจากเยู่เฉิน

ตอนที่เเฉินยังอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาเป็นเด็กที่เชื่อ ฟัง รู้จักคิดและอ่อนโยนมากที่สุดแล้ว ที่สำคัญ เด็กคนอื่นที่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถึงจะเคย กลับมาเยี่ยมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บางครั้งก็มีการบริจาคเงิน

ไม่สถานเลี้ยงเด็กบ้าง แต่ไม่มีใครเหมือนเเฉิน ที่ทำทุกอย่าง

เพื่อช่วยสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

โดยเฉพาะตอนที่เธอป่วย ค่ารักษาที่มหาศาล ถึงขั้นที่ ครอบครัวของเธอเองก็ทำได้แค่มองแต่ทำอะไรไม่ได้ คิดไม่ถึงว่า ตอนนั้น จะเป็นเย่เฉินที่ฟันฝ่าอุปสรรคมาช่วยเธอ

ถ้าไม่มีเขา เธอคงตายไปนานแล้ว

ที่สำคัญที่เธอสามารถไปรักษาที่โรงพยาบาลเซียเหอ ก็เป็นเพ ราะเย่เฉินช่วยเธอเปิดรับบริจาคเงิน ในส่วนลึกในใจของป้าหลี่ เลยมีความขอบคุณที่มีต่อเย่เฉิน

ความรู้สึกในใจของของเธอที่มีต่อเซียวซูหนก็เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เซียว หนช่วยเย่เงินรับบริจาคเงิน เธอคงไม่ได้อยู่ถึงตอน นี้แน่เลย

ดังนั้น ป้าหลี่ที่มองเซียวซูหน ก็เหมือนมองลูกสะใภ้ของตัว เองแล้วพูดชื่นชมว่า: “ซูหน เธอสวยกว่าเดิมนะ ช่วงนี้เเฉินไม่ ได้สร้างปัญหาให้เธอใช่มั้ย? พวกเธอสองคนเป็นคู่ที่ป้าชอบ ที่สุด พวกเธอต้องให้เกียรติซึ่งกันและกันนะ และใช้ชีวิตด้วยกัน ดีๆ อย่าให้คนอื่นมาว่าได้นะ