บทที่ 39 สร้างภาพเก่ง

เย่เฉินกับเซียวซูหนและตั้งรั่งหลินนั่งอยู่ด้วยกัน หวังเถิงเฟย ตามมานั่งข้างๆ ตั้งรั่งหลิน

ทันทีที่นั่งลง เขาก็ถามคงรั่งหลินด้วยรอยยิ้มว่า “รั่งหลิน ผม ได้ยินว่าครั้งนี้คุณมาที่เมืองจีนหลัง มาทำงานที่เหากรุ๊ปเหรอ” ต่งตั่งหลินพยักหน้า “ฉันเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง

หวังเถิงเฟยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “บังเอิญจัง พ่อผมก็อยู่ในเหา กรุ๊ป เป็นรองผู้จัดการทั่วไปของแผนกหนึ่ง ถึงเวลาแล้วผมจะให้ เขาดูแลคุณให้มาก

ทันทีที่พูดออกมา หลายคนที่โต๊ะก็โห่ร้องอย่างตกใจ “พี่เฟย พ่อของนายเป็นรองผู้จัดการทั่วไปของเหากรุ๊ปเหรอ”

“ใช่” หวังเถิงเฟยพยักหน้าและพูดว่า “เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่ง เมื่อปีที่แล้ว”

มีคนรีบชื่นชมว่า “เงินเดือนรองผู้จัดการทั่วไปหลายล้าน หยวนต่อปีใช่หรือเปล่า ยอดเยี่ยมมาก! ไม่สงสัยเลยว่าทำไม ครอบครัวนายมีเงินมาก!

หวังเถิงเฟยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลายล้านเป็นแค่ค่าจ้าง เท่านั้น ตำแหน่งของพ่อฉันมีอำนาจมาก และยังมีรายได้อื่นๆ เข้ามาด้วย ตอนนี้เหากรุ๊ปกำลังทำโปรเจกต์โรงแรม หลังจาก โครงการนั้นเสร็จสิ้น พ่อของฉันสามารถสร้างรายได้อย่างน้อยสิบหรือยี่สิบล้าน

เพื่อนร่วมคลายที่นั่งตรงข้ามเขารีบสอบถาม “พี่เฟย ฉันก็ อยากเข้าที่เหากรุ๊ป ส่งประวัติส่วนตัวไปหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้รับ การติดต่อเลย นายสามารถพูดกับคุณลุงได้ไหม ดูว่าสามารถ แนะนำฉันให้หน่อยได้หรือไม่

หวังเถิงเฟยพยักหน้าและพูดอย่างสดชื่นว่า “ได้ เดี๋ยวกลับไป จะส่งประวัติของนายไปทีวีแชทให้ แล้วจะพิมพ์ทักเขาไป

เย่เฉินขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าปรากฏว่าพ่อ ของหวังเถิงเฟยเป็นผู้บริหารระดับสูงของเหากรุ๊ป

นี่มีจุดที่น่าสนใจ เช่นนั้นตนจะส่งข้อความให้หวังตงเสวียน ให้เธอปลดพ่อของหวังเถิงเฟยออก

ดังนั้นเขาจงใจถามว่า “หวังเถิงเฟย ในเมื่อพ่อของนายอยู่ มหากรุ๊ปก็แสดงว่ามีความสามารถมาก แล้วทำไมนายไม่เข้าไปที่

หวังเถิงเฟยยิ้มเยาะอย่างดูถูก “นายจะรู้อะไร ฉันเข้าหา กรุ๊ปมันไม่มีความหมาย ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกไม่สามารถ ปกปิดได้ การเข้าไปมีแต่จะถูกจับตามองตลอดเวลา”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วหวังเถิงเฟยก็พูดอย่างหยิ่งผยองว่า “ดัง นั้นฉันจึงไม่พิจารณาเหากรุ๊ปเลย ตอนนี้ฉันมีบริษัทวัสดุ ก่อสร้าง เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะร่วมมือกับเหากรุ๊ปผ่านพ่อของฉัน จะได้รับรายการจัดหาวัสดุก่อสร้างของเหากรุ๊ป”
“โอ้โห!” มีคนอุทาน “งั้นนายจะไม่ทำเงินได้ก้อนใหญ่เลยเห

รอ”

หวังเถิงเฟยส่งเสียงเยาะ “ก็คงงั้น จากนี้อีกหนึ่งปี น่าจะได้เป็น พันล้าน”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็จงใจถามเเฉินว่า “เย่เฉิน ตอนนี้นาย ทำงานอะไร ไม่ใช่ว่าหลังจากแต่งเข้าบ้าน ก็เพียงแค่ซักผ้าท อาหารหรอกนะ”

คนในโต๊ะล้วนระเบิดเสียงหัวเราะ

เยเฉันเอ่ยบางเบา “ทุกวันนอกจากซักผ้าท่าอาหารแล้ว ยัง ต้องรับส่งภรรยาทํางาน นวดหลังให้ภรรยา ชีวิตมีความสุขไม่มี ที่สิ้นสุด”

หวังเถิงเฟยปอดจะระเบิด ไอ้เลว ไม่อยากเชื่อว่าจะทําหน้า

ทําตาท่าทางเป็นธรรมชาติ ช่วงหน้าหนาจริงๆ

เขาระงับความโกรธและพูดอย่างเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “เย่เฉิน คิดไม่ถึงว่านายเกาะผู้หญิงกินแล้วยังกินอย่างสบายใจมีความ สุขอีกนะ!”

“แล้วมันไม่ควรเป็นอย่างนั้นเหรอ” เยเฉันพูดอย่างไร้ยางอาย “ฉันไม่ได้ขโมยไม่ได้ปล้นใคร เกาะผู้หญิงกินด้วยความสามารถ ทำไมจะสบายใจมีความสุขไม่ได้

เพื่อนร่วมคลาสโดยรอบมองอย่างโง่เขลา

พวกเขาเคยเจอคนไร้ยางอาย แต่ไม่เคยเจอคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน!

แต่ประเด็นคือ ในจิตใจทุกคนก็ยังอิจฉามาก

เพราะถึงอย่างไรเซียวซูหนก็สวยมากจริงๆ สามารถเกาะผู้ หญิงกินที่เป็นถึงระดับเทพธิดา เป็นสิ่งที่คนจำนวนมากใฝ่ฝัน

อิงจาริษยาเกลียดชัง!

หากมีโอกาสรับใช้ใกล้ชิดสาวงามอย่างเซียวซูหน เป็น ลูกเขยที่แต่งเข้าแล้วสำคัญอะไร เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าก็เป็นคนที่ ประสบความสําเร็จในชีวิต!

หวังเถิงเฟยแทบกระอักตาย

ในเวลานี้ จู่ๆ ภรรยาของหวังเต้าคนก็ก้าวขึ้นเวที

หลังจากเธอขอบคุณทุกคนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแล้วก็พูดว่า “ขอบคุณค่ะสำหรับของขวัญมากมายที่มอบให้เราวันนี้ ทำให้ฉัน กับเต้านประทับใจมาก เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณต่อทุก คน เราตัดสินใจที่จะประกาศรายละเอียดของของขวัญที่นี่สัก หน่อย เพื่อขอบคุณทุกคนอีกครั้ง”

ในเมื่อวันนี้เป็นวันเปิดงาน โดยธรรมชาติแล้วการนำเสนอ ของขวัญเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

เดิมทีหวังเต้าคนไม่อยากท่าแบบนี้ แต่ในความเป็นจริงเขา พูดอะไรมากไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้หลิวลี่ลี่ทำเรื่องหยาบคายตาม าเภอใจ
แต่เพื่อนร่วมคลาสหลายคนกลับไม่แปลกใจ เพราะทุกคนมี จิตใจที่ชอบเปรียบเทียบโอ้อวด ลำดับต่อไปใครให้อะไรทุกคน ล้วนจะได้เห็น สามารถตัดสินได้ว่าเพื่อนร่วมคลาดเก่ามีสถานะ ทางสังคมอย่างไรหลังจากจบไป

จากนั้นหลิวลลี่ก็เริ่มเรียกชื่อ “ขอบคุณเพื่อนร่วมคลาสจางเจี้ยสำหรับซองแดงพันหยวน

“ขอบคุณเพื่อนร่วมคลาสหวังเปียสำหรับทองแท่งหนึ่งคู่ “ขอบคุณเพื่อนร่วมคลาสสวีโอ โอสำหรับปี่เซียะหยกหนึ่งตัว

“ขอบคุณเพื่อนร่วมคลาสหวังเถิงเฟยสำหรับซองแดงหนึ่ง หมินหยวน!”

ของขวัญสองสามชิ้นแรก ไม่ว่าจะเป็นซองแดงหรือของขวัญ ส่วนใหญ่มีมูลค่าประมาณหนึ่งพันหยวน ทันใดนั้นก็มาถึงหวัง เถิงเฟย ทันทีที่ให้ซองแดงหนึ่งหมื่นหยวน เพื่อนร่วมคลาสทุกคน ก็ตกใจกันฉับพลัน

แค่ฉลองการเปิดเท่านั้น ก็ให้ซองแดงหนึ่งหมื่นหยวน ช่าง โอ้อวดเล่น ใหญ่เหลือเกิน!

หลายคนมองหวังเถิงเฟยอย่างตกใจ ยกย่องความใจกว้าง ของเขาอย่างมาก

หวังเถิงเฟยก็หน้าตาภูมิอกภูมิใจ ดูเหมือนว่า ตนจะได้ชนะใน หมู่เพื่อนร่วมคลาสอย่างง่ายดาย
ขณะนี้หลิวลี่พูดอีกว่า “ขอบคุณเเฉิน และคู่สมรสเซียวซู รับสําหรับภาพวาดเก่า!

ทันทีที่พูดออกมา ทุกคนก็ต่างพากันหัวเราะเยาะ ภาพวาดงั้นเหรอ มีค่าแค่หนึ่งร้อยหยวนหรือไม่

ทั้งสองคนขี้เหนียวเกินไปหรือเปล่า หวังเฝ้าคุนเปิดร้านอาหาร จัดงานเลี้ยงหรูหรา ค่ากินต่อหัวก็หลายร้อนหยวนแล้ว พวกคุณ ทั้งสองมาสวาปามอาหารฟรี แต่ให้แค่ภาพเก่าเนี่ยนะ ไม่กลัวจะ ถูกคนหัวเราะเยาะหรืออย่างไร

หวังเถิงเฟยหัวเราะเย็นชาและเยาะเย้ยว่า “เย่เงิน นาย สามารถซื้อ BMW520 ได้ แถมยังสามารถใช้จ่ายไปกับการ ปรับแต่งได้ ทําไมเพื่อนร่วมคลาสเก่าเปิดร้านอาหาร แต่นายให้ แค่ของโกโรโกโสไร้สาระแบบนี้

เย่เฉินยิ้มบางและพูดว่า “นายไม่รู้ที่มาของมัน แล้วทำไมถึง บอกก่อนว่ามันเป็นของโกโรโกโส

หวังเถิงเฟยหัวเราะเยาะและพูดว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านาย คิดอะไร แค่อยากซื้อของเก่าปลอมๆ โทรมๆ เพื่อแสร้งทำว่าเป็น ของดี จึงทำให้คนยากจะรู้ว่ามูลค่าเท่าไรกันแน่!

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ยกตนข่มท่านอีกว่า “นายพูดความจริง มา นาย อภาพวาดเก่านั้นมาเท่าไร ร้อยหรือว่าแปดสิบ

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ภาพวาดนั้นมีมูลค่าสูงกว่าสิ่งที่ทุกคนให้ ในวันนี้”
“ฮ่าๆๆๆ!” หวังเถิงเฟยน่าการหัวเราะลั่นก่อนใคร “นายนี่มัน ไม้โดยไม่คิดเลยนะ! ฉันให้ของแตงหนึ่งหมื่น แถมที่นี่ยังมีเพื่อน ร่วมคลาสอีกกว่ายี่สิบคน แต่ละคนเป็นพันหรือมากกว่าสองหมื่น ความหมายในคำพูดนาย หรือจะบอกว่าภาพวาดนั้นของนาย มูลค่ามากกว่าสามหมื่นงั้นเหรอ

เย่เฉินยิ้ม “ที่นายพูดมามันยังน้อยไป

“ก๊ากช่าๆ!”

สิ่งนี้ทำให้เพื่อนร่วมคลาสทุกคนหัวเราะลั่น

ทุกคนรู้สึกว่าเเฉินคนนี้ช่างสร้างภาพเก่งจริงๆ

ให้ของอะไร นายถึงกล้าพูดไร้สาระขนาดนี้ออกมาได้ ภาพ วาดเก่ามูลค่าหลายหมื่นงั้นเหรอ นายแม่งกำลังหลอกใคร

เวลานี้หลิวลี่ลี่บนเวทียิ่งดูถูกในใจมากขึ้น สอบถามอย่าง อยากรู้อยากเห็นว่า “เพื่อนร่วมคลาสเซ่เงิน ไม่ทราบว่าภาพวาด โบราณที่คุณให้เป็นของใคร มีมูลค่าถึงหลายหมื่นเลยเหรอ”

เย่เฉินเอ่ยบางเบา “จิตรกรราชวงศ์ชิงคนหนึ่ง ไม่ค่อยมีชื่อ เสียงมากนัก”

หลิวลี่ หัวเราะฮ่าฮ่า “โอ้บังเอิญจัง พ่อของฉันเป็นผู้ประเมิน คําโบราณวัตถุ เขาชื่อว่าหลิวเยว่เป็น มีความรู้ด้านโบราณวัตถุ น่าจะเคยได้ยินชื่อของเขาใช่ไหม”

ต่งตั่งหลินพูดอย่างประหลาดใจว่า “หลิวเยว่เป็นเหรอ ผู้ เชี่ยวชาญด้านโบราณวัตถุหลิวเยว่เป็นน่ะเหรอ ฉันจำคนคนนั้นได้ เคย นCCTVด้วย เขาเป็นพ่อของคุณหรือ

หลิวลี่ลี่พูดยิ้มๆ ว่า “ไม่ผิดค่ะ เป็นพ่อของฉัน ตอนนี้เขาอยู่ชั้น บน หรือฉันจะเชิญให้เขาลงมาชื่นชมภาพวาดโบราณที่เพื่อนร่วม คลาสเยเฉินมอบให้เอาไหม

หวังเถิงเฟยลุกขึ้นยืนและพูดเสียงดังลั่นว่า “งั้นคุณหลิวก็ ให้คุณลุงลงมาเลย ช่วยให้พวกเราได้ชื่นชมซาบซึ้งในศิลปะ ถ้า มูลค่าภาพวาดของเยเงินเกินกว่าของขวัญทั้งหมดที่มีในวันนี้ ผมหวังเถิงเฟยจะกินโต๊ะนี้ทันที!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ