ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่1579



บทที่1579

เมืองเกียวโตที่อยู่ห่างจากโตเกียวหลายร้อยกิโลเมตร

ที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่ของตระกูลอิโตะที่มีประวัติศาสตร์ ยาวนานนับศตวรรษ ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองเกียวโต

บ้านพักของตระกูลอิโตะ อยู่ถัดจากปราสาทนิโจ ซึ่งเป็นที่ พำนักของโอดะ โนบุนางะ ซึ่งเป็นหนึ่งในสามนายแห่งยุค สงครามในประเทศญี่ปุ่น แม้ว่าพื้นที่จะเล็กกว่าปราสาทนิโจ เล็ก น้อย แต่พื้นที่โดยรวมก็ใหญ่กว่าตระกูลเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุด วิลล่า ในเย่นจิง อื่น ๆ อีกมากมาย

รอบคฤหาสน์มีคูน้ำที่ขุดไว้ในช่วงสงคราม และยังคงมีหน้าที่ รับผิดชอบหนักในการปกป้องคฤหาสน์

บนกำแพงเมืองมีการติดตั้งการเฝ้าระวัง 360 องศา โดยไม่มี

จุดบอดเพื่อให้แน่ใจว่าคฤหาสน์นี้จะไม่ถูกใครละเมิด

ด้านหลังกำแพงเมืองสูงตระหง่านมีผู้คุ้มกันพร้อมปืนและ กระสุนจริง

อาคารในคฤหาสน์ล้วนเป็นอาคารไม้สไตล์ญี่ปุ่นทั่วไป แต่ละ หลังมีประวัติอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี มีต้นไม้โบราณหลายสิบต้นที่ มีประวัติยาวนานถึง 100 ปี ในลาน ส่วนประติมากรรมหินอายุนับ ร้อยปีเป็นของโบราณ และเต็มไปด้วยเสน่ห์

ในเวลานี้ ที่ลานกว้าง มีหญิงสาวสวยนั่งรถเข็นอยู่คนเดียวมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีหมอกหนา ผู้หญิงคนนี้คือ คุณหนูใหญ่ ของตระกูลอิโตะ อิโตะ นานาโกะ

เธอกำลังรอหิมะแรกของปี ที่เกียวโต

ในอดีต หิมะในเกียวโตจะมาถึงเร็วกว่านี้ แต่ฤดูหนาวนี้เป็น ข้อยกเว้น

แม้ว่าฤดูหนาวปีนี้จะหนาว แต่หนาวเย็น และทุกๆ วันก็หนาว

มาก แต่ไม่มีหิมะตก

ก่อนหน้านี้ กรมอุตุนิยมวิทยาเขตดิน ได้ออกประกาศเตือน หิมะตกหนัก โดยระบุว่าคืนนี้จะมีหิมะตกหนักในเกียวโต และอิ โตะ นานาโกะชอบหิมะมากที่สุด ดังนั้นเธอจึงรอที่ลานแต่เช้า

แต่ว่า หลังจากที่รอจนดึกดื่น หิมะก็ยังคงไม่มีร่องรอยว่าจะตก ท้องฟ้าครึ้มมาก ไม่มีแสงดาวในสายตา และแม้แต่ดวงจันทร์ก็ ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

พ่อบ้านของคฤหาสน์อิโตะมองอิโตะ นานาโกะจากระยะไกล อยู่นาน เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลย จึงเดินไป และพูดอย่างเคารพ ว่า “คุณหนู ค่ำแล้ว คืนนี้หิมะคงไม่ตก อากาศหนาวเกินไปแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

อิโตะ นานาโกะมองดูดวงจันทร์ที่พร่ามัวบนท้องฟ้าและพูด เบา ๆ ว่า: “ในเมื่อพยากรณ์อากาศพูดแล้ว แสดงว่ายังมีความ หวังอยู่บ้าง วาตานาเบะซังกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ให้ฉันอยู่ คนเดียว”
พ่อบ้านถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเศร้าๆ “คุณหนูครับ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ผมจะสั่งคนใช้ให้รอที่นี่ ถ้าหิมะตก ให้ คนใช้ไปแจ้งให้คุณทราบโดยเร็วที่สุด”

นานาโกะยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “ฉันมารอที่นี่ เพราะอยากเห็น เกล็ดหิมะแรกตกลงมาจากท้องฟ้า และฉันอยากสัมผัสเกล็ดหิมะ แรกบนใบหน้าของฉัน ถ้ารอให้หิมะตกลงมาแล้วค่อยออกมา มันจะเสียความสนุกนี้ไป

พ่อบ้านรีบบอกว่า “แต่ตอนนี้อากาศเย็นลงแล้ว อุณหภูมิ กำลังลดต่ำลงเรื่อยๆ จะเป็นหวัดถ้าคุณอยู่ข้างนอกเป็นเวลา นาน”

“ไม่เป็นไร”อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะรอจนถึง เที่ยงคืน ไม่ว่าหิมะจะตกหรือไม่ก็ตาม ฉันจะกลับห้องเพื่อแช่น้ำพุ ร้อน วาตานาเบะซังสามารถวางใจได้ แม้ว่าฉันจะบาดเจ็บ แต่ สมรรถภาพทางกายของฉันยังค่อนข้างแข็งแรง อุณหภูมิเย็นลง นิดหน่อย ไม่มีผลใดๆ กับฉันหรอก ”

พ่อบ้านพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ และพูดด้วยความ เคารพ “ผมอยู่ใกล้ๆ คุณหนูมีอะไรก็เรียกผมได้ทุกเมื่อ

อิโตะ นานาโกะหัวเราะเบาๆ “ได้เลยวาตานาเบะ ขอบคุณ

พ่อบ้านถอยห่างออกไปอย่างระมัดระวัง และอิโตะ นานาโกะ ยังคงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทันใดนั้นจู่ๆก็มีใบหน้าของเเฉินปรากฏขึ้น บนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีเมฆมาก

เธอรู้สึกเหมือนฤดูใบไม้ผลิกำลังผลิบานในใจ และคิดกับตัว เองว่า “เย่เฉินซัง ไม่รู้ว่าที่จินหลิงหิมะตกแล้วยังไม่รู้ว่าตอนนี้ คุณกำลังมองท้องฟ้ายามค่ำคืนบนหัวคุณหรือเปล่า? ไม่รู้ว่า คุณ จะคิดถึงฉันไหม?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ