บทที่ 2183

ตู้ไม่ชิงแค่คิดอยู่ในสมอง ก็ยังอดเอาตัวเองเข้าไปแทนที่ ภรรยาของเยฉางอิงโดยอัตโนมัติไม่ได้ พริบตานั้นก็รู้สึกว่า นาตาเอ่อล้นออกมากลบดวงตา

เดิมเธอคิดจะกลั้นน้ำตากลับไป กลับคิดไม่ถึงว่าจะไร้หนทาง ควบคุม น้ำตาเม็ดโตถึงกับไหลออกมาจากดวงตาไหลผ่าน ใบหน้าที่ไม่บ่งบอกอายุ และแทบจะไม่มีริ้วรอยใบนั้น

พ่อบ้านชราที่อยู่ด้านข้างเห็นเข้า จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถอน หายใจออกมาโดยไร้สุ่มเสียง

“เฮ้อ…ทั่วทั้งจึงเฉิง ใครไม่รู้บ้างว่าคุณหนูรองตระกูลเลตู้หลง รักเย่ างอิงมานานหลายปี…

“เพียงแต่ ใครจะไปรู้ได้ว่าเยฉางอิงจากไปเกือบจะยี่สิบปีแล้ว

ความรู้สึกที่คุณหนูรองมีต่อเขา จะยังคงลึกซึ้งขนาดนี้

โบราณว่าไว้รักมากก็มีแต่ความคับแค้นใจ ความคับแค้นใจนี้ กลับยาวนานไร้ที่สิ้นสุด

ในภาษาจีนโบราณ คำว่าคับแค้นใจนี้ เป็นการบรรยายความ รู้สึกเสียใจได้ดีมาก

แล้วก็เพราะคนที่ลุ่มหลงในรัก บ่อยครั้งมักเหลือไว้เพียงความ เสียใจ และความเสียใจนี้จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต
ตู้ไห่งก็เป็นเช่นนี้

คนที่ข้ามผ่านความรักที่สลักลึกไปไม่ได้ ไร้หนทางที่จะเข้าใจ คนคนหนึ่ง อาลัยอาวรณ์ต่อคนอีกคน

เมื่อมีความอาลัยอาวรณ์แล้ว ต่อให้แยกจากกันเป็นสิบปี ยี่สิบ ปี ต่อให้อยู่ห่างกันเป็นหมื่นลี้ ต่อให้อยู่ไกลกันคนละฟากฟ้า ต่อ ให้แยกกันเหมือนยินกับหยาง ความอาลัยอาวรณ์ก็ยังคงอยู่

ตู้ไห่ซึ่งก็เป็นเช่นนี้

เธอก็อยากจะลืมเยฉางอิงนานแล้ว อยากจะผ่านวันเวลาไป อย่างมั่นคงไม่สั่นคลอนมานานแล้ว

แต่ว่า ความอาลัยอาวรณ์ส่วนนั้นในจิตใจกลับไม่ยินยอม ความอาลัยอาวรณ์นั้นราวกับเป็นต้นหญ้าผืนหนึ่งที่กำลัง เติบโตอยู่ในใจ

มีต้นหญ้าผืนนี้แล้ว พืชอะไรอย่างอื่นก็ลงปลูกไม่ได้อีกต่อไป บางเวลา เธอรู้สึกว่าหญ้าผืนนี้รกร้างไปแล้ว ถึงกับรู้สึกว่ามัน ถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว

แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จู่ๆ ลมวสันต์หอบนี้ก็พัดผ่านเข้ามาใน หัวใจ ทำให้ต้นหญ้าผืนนี้เติบโตขึ้นมาอีกครั้ง

ความอาลัยอาวรณ์นั้น ก็เหมือนกับหนามที่ทิ่มตำอยู่ในหัวใจ บางครั้งรู้สึกไม่เจ็บปวด ก็นึกว่าหนามได้หายไปแล้ว

แต่มักจะเป็นยามที่ไม่รู้ตัว ถูกหนามอันนี้ทิ่มแทงอย่างรุนแรงจนเจ็บปวดอยู่ภายในหัวใจ

ดังนั้น ภายหลังไห่ซึ่งจึงคิดตกแล้วเช่นกัน

ความอาลัยอาวรณ์นี้ ซึมลึกอยู่ในกระดูกมานานแล้ว ชาตินี้คง เป็นไปไม่ได้อีกที่จะกำจัดมันออกไป

“ฉางอิง ในเมื่ออยู่ตลอด ทำไมฉันจะต้องพยายามลืมคุณ ด้วย?”

“ในเมื่อรักคุณมาตลอด ก็ให้คุณเติบโตอยู่ในหัวใจตรงที่ที่มัน เป็นของคุณแต่เพียงผู้เดียวตรงนั้นเถอะ…

“เมื่อก่อนทุกครั้งที่คิดถึงคุณขึ้นมา ฉันยังเกิดความละอายใจ และรู้สึกผิดต่อซูโสว่เต้า แต่ตอนนี้กลับหลุดพ้นแล้ว ต่อไปฉัน สามารถคิดถึงคุณอย่างโจ่งแจ้ง สามารถห่วงหาคุณอย่าง โจ่งแจ้งได้แล้ว โดยไม่ต้องรู้สึกผิดต่อผู้ใดอีก….

พอคิดมาถึงตรงนี้ ผู้ให้ซึ่งก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก

เธอเช็ดน้ำตาจนแห้ง เอ่ยปากถามพ่อบ้านชราว่า “ลุงหวาง บ้านหลังนี้ ตอนนี้ใครเป็นเจ้าของ ”

พ่อบ้านชราชี้ไปที่แผ่นปิดที่ติดอยู่ตรงประตูรั้วเหล็กทางด้าน ข้าง แล้วกล่าวว่า “เรียนคุณหนูรอง บ้านหลังนี้ ถูกศาลอายัดไว้ แล้วครับ”

“อายัด?” ตู้ไห่ชิงขมวดคิ้ว รีบร้อนถามว่า “เรื่องเป็นมายังไง? พอสอบถามได้ไหม?”
พ่อบ้านชราพยักหน้า กล่าวว่า “ผมอยู่จนหลังมาหลายปีขนาด นี้ แต่ละหน่วยงานล้วนมีเส้นสายอยู่บ้าง เดี๋ยวผมจะโทรไปถาม ให้ครับ”

ให้ชิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เร่งรัดว่า “งั้นคุณรีบโทรหน่อย ฉันอยากรู้รายละเอียดเร็วที่สุด นอกจากนี้ก็ช่วยฉันถามหน่อยว่า จะเปิดผนึกเข้าไปดูได้ไหม”

พ่อบ้านชรารีบล้วงมือถือออกมาโทรทันที

หลังสอบถามไปหนหนึ่ง เขาก็รีบรายงานให้ชิง “คุณหนูรอง เจ้าของบ้านหลังนี้ เพราะติดคดีความเรื่องได้เงินมาโดยมิชอบ ดังนั้นทรัพย์สินทั้งหมดที่อยู่ในชื่อของเขาจึงถูกอายัดไว้ แต่คดี ของเขาไต่สวนอยู่ต่างถิ่นมาสองปีกว่า อีกไม่นานก็จะตัดสินคดี แล้ว หลังตัดสินคดี บ้านหลังนี้ก็จะเข้าสู่ขั้นตอนศาลตุลาการเพื่อ ประมูลขายต่อไป”