บทที่949

ขณะเดียวกันกัน เย่เฉันกำลังนั่งเฮลิคอปเตอร์ และบินอยู่บน น่านฟ้าจินหลิง

เฉินอข่ายเอ่ยปากถามเเฉินว่า “คุณชาย คุณชายจะจัดการ

อย่างไงกับลูกสาวของเซวหนานซาน!!

เย่เฉินพูดออกมาอย่างไร้ความรู้สึกว่า “เธอสูญเสียพ่อและแม่ ไปแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป็นเด็กกำพร้าไปแล้ว ส่งเธอไปที่สถาน เลี้ยงเด็กกำพร้าก็แล้วกัน”

เฉินจือข่ายรีบพูดว่า “คุณชาย เรื่องแบบนี้เราควรจัดการขั้น เด็ดขาดนะ ไม่ควรเลี้ยงงูพิษไว้……

เย่เฉิน โบกมือ “ลูกผู้ชายทำในสิ่งที่ควรทำ ไม่ไปทำสิ่งที่ไม่ ควรทำ ฉันไม่มีทางที่จะทำร้ายเด็กเล็ก นำเธอไปส่งที่สถานเลี้ยง เด็กกําพร้า ถ้ามีคนของตระกูล มารับเธอไป ก็ปล่อยเธอกลับไป พร้อมเขา”

เฉินจือข่ายพยักหน้าและพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าคนของตระกูลคง ไม่มารับเด็กคนนี้แล้ว เพราะตอนนี้ตระกูลอู่คับแค้นเซวหนาน ซานมาก ฉันเดาวิกฤตครั้งนี้ของตระกูล พวกเขาอย่างน้อยก็ ต้องสูญเสียทรัพย์สินไปมากกว่าครึ่ง พรุ่งนี้ราคาหุ้นของบริษัท พวกเขาน่าจะตกอย่างเห็นได้ชัด

เย่เฉินยิ้มออกมาและพูดว่า “งั้นพอดีเลย ตระกูลฝีมือตกแล้ว ฉันก็จะผลักดันให้ตระกูลซึ่งขึ้นมาแทนที่ ให้ตระกูลซงขึ้น เป็นตระกูลอันดับแรกของเจียงหนาน

เฉินอข่ายพูดออกมาทันทีว่า “คุณชาย ถ้าต้องการอะไร คุณชายสั่งมาได้เลยนะ

“ได้เลย”

เฉินจือข่ายพูดต่อว่า: “ใช่แล้วคุณชาย ตอนนี้แอดหลุมที่ชื่อ ใจดีสวรรค์ช่วยถูกส่งไปโรงเลี้ยงหมาของหงห้าแล้ว ท่านจะไปดู หน่อยมั้ยครับ?”

เย่เฉิน โบกมือ: “ก็แค่ยาจกที่หากินโดยการไปด่าคนอื่น สับ เขาให้ละเอียดแล้วเอาไปให้หมากิน ฉันไม่ไปดูคนแบบนี้หรอก จะทำให้ตาฉันเปื้อนเปล่าๆ

เมื่อพูดจบ ทันใดนั้นเย่เฉันนึกถึงโคบายา ซอิจิโร่ขึ้นมา เจ้า

คนนี้ยังอยู่ที่โรงเลี้ยงหมาของหงห้าจนถึงตอนนี้

เขาก็เลยถามเฉินจือข่ายไปว่า: “ตอนนี้โคบายา ชิอิจิโร่เป็นไง บ้าง”

เฉินจือข่ายตอบและหัวเราะ “เขาจะเป็นอย่างไงละ เลี้ยงหมา ทุกคน ให้อาหารหมา ล้างขี้หมา ทั้งวันทั้งคืนเขาไม่กล้าออกไป ไหนเลย ถ้าตอนนี้เขาออกไป แล้วน้องชายของเขารู้ว่าเขาออก ไป จะต้องใช้เงินมหาศาลจ้างนักฆ่ามาฆ่าเขาแน่นอน”

เย่เฉินพยักหน้าและหัวเราะ “ให้เขาอดทนอยู่ที่โรงเลี้ยงหมา อีกนิดหน่อย เมื่อถึงเวลาที่สมควร ฉันจะปล่อยเขากลับญี่ปุ่น ให้เขาไปแย่งสมบัติตระกูลกับน้องชายเขาต่อ

เฉินจือข่ายพูดว่า “ถ้าโคบายา ชิจิโร่รู้ว่าโคบายา ซอิจิโร่ยัง ไม่ตาย เดาว่าเขาคงโกรธมากแน่ๆ

เย่เฉินยิ้มอ่อนๆ และพูดว่า “จะโกรธหรือไม่ไม่รู้ เมื่อถึงตอน นั้น บริษัทผลิตยาโคบายาเป็นของฉันแน่ๆ

เฉินจือข่ายยกย่องจากใจและพูดว่า “คุณชาย วิธีที่ท่านใช้ จัดการกับตระกูลหลิน ซึ่งเป็นวิธีที่วิเศษมากเลย เป็นวิธีที่ดีสุด ยอดจริงๆ!

เย่เฉินยิ้มและตอบว่า “ก็ไม่ได้วิเศษอะไรมากหรอก หลักๆเลย ก็คือใช้ความโลภของคนตระกูลหลิน ดังนั้นคนนี้ จะโลภมากไม่ ได้ ถ้าโลภมากจะมีความหายนะตามมา ก็เหมือนกับแอคหลุม คนนั้น ถ้าเขาไม่โลภเงินทอง เขาก็จะไม่ถูกสับละเอียดแล้วเอาไป ให้หมากินหรอก”

สิบนาทีผ่านไป

เฮลิคอปเตอร์ที่เย่เฉินนั่ง ได้ลงจอดที่บนดาดฟ้าของป้ายจินฮา นกง

ระหว่างที่เฮลิคอปเตอร์ของเย่เฉินลงจอด เครื่องบินอีกได้ ส่งเด็กๆ ไปที่โรงพยาบาลชุมชนแล้ว

พวกป้าหลี่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้ข่าวบางส่วนมาตั้งแต่ แรกแล้ว เธอรู้ว่าเด็กถูกช่วยออกไปแล้ว ทุกคนรู้สึกคึกคักมากเมื่อได้รู้ว่าเด็กๆ จะถูกส่งไปที่โรงพยาบาลชุมชนพวกเธอก็ได้รับ ตามไปที่โรงพยาบาล

อยากที่จะไปหาเด็กๆที่โรงพยาบาล แต่นึกถึงเรื่องนี้ที่กำลัง โด่งตั้งอยู่บนโซเชียล เขาไม่อยากให้ป๋าหลีและเพื่อนรู้ว่าเรื่องนี้ มีเขาอยู่เบื้องหลังคอยสั่งงาน เขาก็เลยให้เงินจือข่ายขับรถส่ง เขากลับบ้าน

เมื่อถึงTomson Rivieraเย่เฉินไม่ได้รีบเข้าไป และโทรไปถาม ป้าหลี่: “ป้าหลี่ ผมได้ข่าวว่าเด็กๆถูกช่วยกลับมาได้หมดแล้วใช่ มั้ย?”

ป้าหลี่ตื่นเต้นและพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ใช่เย่เฉิน เด็กๆถูก ช่วยออกมาหมดแล้ว ตอนนี้เด็กๆอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชนรอดู อาการอยู่”

เย่เฉินรีบถามไปว่า: “เด็กๆไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย?

“ไม่เป็นไรๆ” ป้าหลี่พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “หมอได้ตรวจ เช็คให้เด็กๆแล้ว เป็นเพราะเด็กๆ กินยานอนหลับไป แต่ตอนนี้มี เด็กสามคนฟื้นขึ้นมาแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร หมอบอกว่ารอดู อาการสักพัก คืนนี้น่าจะกลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้แล้ว”