บทที่847

เมื่อเจอเย่เฉินแล้ว หลี่เสี่ยวเป็นปรากฏสีหน้าที่ดีใจและตื่น เต้น

เธอรีบวิ่งไปหาเย่เฉิน ก็เหมือนตอนแต่ก่อน เธอใช้สองมือไป จับแขนของเยเฉินไว้ พูดอย่างหวานหยาดเยิ้มว่า “พี่เย่เฉิน ทำไมถึงไม่มาเยี่ยมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี่เลย?

เย่เฉิน โดนเธอจับแขน ไม่เพียงไม่รู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึก เหมือนตัวเองเป็นพี่ชายคนหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่รักใครว่า “ฉันออกไปใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ฉันไม่มีหน้ากลับมาที่สถาน เลี้ยงเด็กก่าพร้าเพื่อหาพวกเธอ”

หลี่เสี่ยวเฟินได้ยินแบบนี้แล้ว เธอเริ่มมีเส้นเลือดฝอยปรากฏ ขึ้นในดวงตาและพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ป้าหลี่ก็บอกพวกเรา แล้วว่าหลังจากที่นายออกไป นายก็ไปทำงานก่อสร้าง พี่ทำงาน เหนื่อยและยังคอยส่งเงินให้ป๋าหลีอีก เพื่อให้ป้าหลี่ซื้อสมุด ซื้อ เสื้อผ้าและซื้อของกินให้พวกเรา แต่พี่ไม่ได้กลับมาดูฉันเลย หลายปีผ่านไปแล้ว ฉันไม่ได้เจอพี่อีกเลย……..

พูดไปน้ำตาก็ค่อยๆหยดลงมา เธอพูดต่อว่า: “ตอนที่ป้าหลี่ ป่าย เห็นป้าหลี่บอกว่าพี่ไปเยี่ยมบ้าบ่อยมาก แต่พี่จะไปเยี่ยมป้า ตอนที่พวกเรากลับไปแล้ว พี่ตั้งใจที่จะหลบหน้า ไม่อยากเจอ พวกเราพี่รู้มั้ยว่าพวกน้องๆ จะรู้สึกเสียใจแค่ไหน…….

เมื่อเย่เฉินได้ยินแบบนี้แล้ว เขาถอนหายใจอย่างหดหู
หลังจากที่เขาออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กแล้ว ก็ไม่เคยได้ใช้ ชีวิตอย่างมีความสุขเลย หลังจากนั้นเขาทำงานอยู่ที่สถานที่ ก่อสร้าง หนึ่งปีสามร้อยหกสิบห้าวันไม่ได้หยุดไม่ได้พักเลย เงินที่ ได้มานอกจากจะเอามาซื้อข้าวกินแล้ว ก็ส่งมาให้ป้าหลี่หมดเลย

ที่เขาไม่อยากกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะว่าตอน นั้นเขามีชีวิตที่หดหูมาก เขาไม่อยากให้น้องๆ ที่ยังไม่ได้เข้าไปใน สังคมต้องมาเห็นสภาพที่ผิดหวังท้อใจของตัวเขา กลัวจะเป็น แบบอย่างที่ไม่ดีให้พวกน้องๆ

และต่อมาตัวเขาได้แต่งงานเข้าไปอยู่ที่บ้านของฝ่ายหญิง และ เป็นลูกเขยแต่งเข้าชื่อดังของจินหลิง แบบนี้เขายิ่งไม่มีหน้ากลับ ไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อได้ข่าวว่าป้าหลี่ป่วย เขาเป็นห่วง เศร้าใจ และใส่ใจมาก

กว่าใครๆ

เขายังไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับเพื่อนๆ ที่สถานเลี้ยงเด็ก กําพร้าเท่าไหร่

แต่หลังจากนั้นถึงเขาจะได้เงินจากตระกูลเย่หนึ่งแสนล้าน และ ยังได้เหากรุ๊ป แต่ช่วงเวลานี้ป้าหลี่ไม่ได้อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็ก กําพร้าเลย เขาเลยยังไม่ได้กลับไป

ตอนที่เย่เฉินรวยแล้ว เขามีความคิดที่จะบริจาคให้สถานเลี้ยง เด็กกาพร้ามาโดยตลอด ก็รอให้ป้าหลี่กลับมาแล้ว ตัวเขาเองจะ ไปหาเหตุผลและข้ออ้างที่เหมาะสม เพื่อจะบริจาคเงินจำนวน มากมายให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ที่วันนี้เขารับปากทุกคนว่าจะมาจัดงานเลี้ยงต้อนรับป้าห นอกจากอยากเจอป้าหลีแล้ว ยังอยากจะหาวิธี ว่าสามารถใช้วิธี ไหนที่สามารถบริจาคเงินจำนวนมาก ให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า โดยที่ไม่ถูกสงสัย

เซียวซูหนมาสถานเลี้ยงเด็กกับเย่เฉินเป็นครั้งแรก เป็นครั้ง แรกที่เธอเจอหลีเสี่ยวเฟินเช่นกัน

เธอตกใจไปกับความสดใสและร่าเริงของหลี่เสี่ยวเฟิน และอีก ใจหนึ่งก็รู้สึกว่าหลี่เสี่ยวเฟินคนนี้ดูสนิทสนมกับสามีตัวเองมาก เกินไป

แต่เธอก็ปลอบใจตัวเอง ถึงอย่างนั้นเด็กผู้หญิงคนนี้แต่ก่อนก็ เป็นเด็กที่โตมาพร้อมกับเย่เฉิน เธอคงถือว่าเย่เฉินเป็นเหมือนพี่ ชายแท้ๆของเธอเอง จะสนิทสนมก็ไม่แปลก

เย่เฉินเห็นว่าหลี่เสี่ยวเฟินร้องไห้ไม่หยุด ก็เลยเอ่ยปากพูดว่า: “เสี่ยวเฟิน หลายปีที่ผ่านมามีชีวิตที่ไม่ค่อยดี พี่ก็เลยไม่อยาก ให้น้องเห็นสภาพที่ผิดหวังท้อใจของพี่ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม แล้ว ตอนนี้พี่มีชีวิตที่ดีขึ้น และมีหน้ากลับมาเจอพวกเธอสักที”

ระหว่างที่พูด เขาดึงมือของเซียวซูหนมาพูดแล้วยิ้ม: “มา พี่ จะแนะนำให้เธอรู้จักนะ คนนี้คือพี่สะใภ้ของเธอ เป็นไงบ้าง สวย มั้ย?”

เซียวซูหนถูกเย่เฉินดึงมือไปกะทันหัน ใจของเธอรู้สึกตื่นเต้น นิดหน่อย ถึงเธอและเย่เฉินจะแต่งงานกันมาแล้วสามปี แต่ความ จริงก็คือพวกเธอไม่ค่อยมีช่วงเวลาที่ใกล้ชิดกันเลย
แต่เธอก็ไม่ได้ดึงมือกลับไป และปล่อยให้เขาจับอยู่แบบนั้น

หลี่เสี่ยวเฟินมองไปที่เซียวซูหน ตอนแรก ในแววตาของเธอ ยังมีความเศร้าโศกอยู่ ตอนนี้ได้กลายเป็นความอิจฉา เธอมองไปที่เซียวซูหนแล้ว เธอก็อดรู้สึกละอายไม่ได้ว่าตัว เองไม่ได้หน้าตาเหมือนคนอื่น