บทที่843

“ใช่!” คนที่ชื่อจ้าวเท้าที่อยู่ในกลุ่มแซทพูดว่า “ป้าหลี่ป่วย หนักขนาดนั้น ตอนนี้ป่าหายป่วยกลับมาแล้ว ถ้าพวกเราที่ป้า เลี้ยงมาจนโต ไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าหลีทันที ป้าอาจจะรู้สึก เสียใจก็ได้นะ”

เจียงหมิงพูดว่า: “เอาแบบนี้มั้ย พวกเราหาโรงแรมห้าดาว มา เลี้ยงต้อนรับการกลับมาของป้าหลีกัน

หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า “เจียงหมิง พวกเราไม่ต้องไปที่หรูหรา แบบนั้นหรอก ทั้งชีวิตของป้าหลี่เธอประหยัดมาโดยตลอด ถ้าไป จัดงานเลี้ยงที่แบบนั้น ป้าจะต้องไม่สบายใจแน่ๆ หรือไม่ก็พาป้า ไปกินข้าวที่ร้านอาหารที่เปิดมาหลายปีที่อยู่ตรงข้ามสถานเลี้ยง เด็กกําพร้าก็ได้!”

เมื่อเย่เฉันนึกถึงร้านอาหารร้านนี้ที่เปิดมาเป็นสิบปี เขาได้ถอน หายใจ ในใจ

ตอนที่ตัวเขาเองอายุสิบแปดปี ป้าหลีก็ใช้เงินที่ใช้จ่ายอย่าง ประหยัด และพาเด็กๆและตัวเขาเอง ไปกินข้าวที่ร้านอาหารนั้น

ป้าหลี่ซื้อเค้กวันเกิดมาจัดวันเกิดให้เขาด้วย ตัวเขาก็ไม่ได้มี คุณสมบัติที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะรับเลี้ยงไว้แล้ว เขาก็เลย ออกไปสู่สังคม

ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ตอนที่กินข้าวที่นั่น เป็นมื้อที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตของเขา

เขาก็เคยพูดออกมาทันทีว่า “ไม่คิดเลยว่าร้านอาหารนี้จะยัง เปิดอยู่! ร้านที่เสี่ยวเฟินเลือกเป็นร้านที่ดีมาก! งั้นพวกเราก็นัด เจอกันที่นี้เลย!”

เจียงหมิงตอบว่า “ฉันว่าเเฉิน ทุกคนก็ทำงานมาหลายปีแล้ว มากหรือน้อยก็มีเงินเก็บอยู่บ้าง สำหรับป้าหลี่แล้ว ไม่ต้อง เหนียวแบบนี้ก็ได้มั้ง?

เย่เฉินก็ตอบว่า: “ฉันไม่ได้ขี้เหนียวนะ ฉันแค่เคารพความ เคยชินของป้าหลี่ พวกเราพาป้าหลี่ไปเลี้ยงที่โรงแรมห้าดาว ป้า หลี่อาจจะไม่ดีใจอย่างที่พวกเราคิดก็ได้ แต่กลับจะรู้สึกว่าพวก เราสิ้นเปลือง และป้าอาจจะเจ็บปวดใจก็ได้นะ”

เจียงหมิงพูดว่า “เชอะ ฉันรู้นิสัยของนาย นายก็อยากจะ ประหยัดเงินใช่มั้ยละ?”

ระหว่างที่คุยกัน เจียงหมิงก็ส่งข้อความเสียงมา: “เย่เฉิน ฉันรู้ ว่านายมีชีวิตที่ไม่ดีเท่าไหร่ นายเป็นฝ่ายที่แต่งงานไปอยู่บ้าน ฝ่ายหญิง นายไม่มีเงินเก็บก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ป้าหลี่เป็นคนที่ เลี้ยงนายมาจนโต บุญคุณที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ ถึงนายจะต้องเสียง เงินนิดหน่อย เพื่อจะซื้ออาหารที่ดีๆ ให้ป้ากินจะไม่ได้เลยหรือ?”

เย่เฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เจียงหมิงคนนี้ แต่ก่อนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กก็ไม่ค่อยถูกกับตัว เอง ตอนนั้นเจียงหมิงที่มีร่างกายสูงใหญ่กว่าเด็กที่วัยเดียวกัน เขาเลยหาพรรคพวกอยู่ในสถานเลี้ยงเด็ก และหาพรรคพวกได้เยอะแล้วรวมตัว

เย่เฉินก็โดนรังแกเหมือนกัน แต่ตอนเยเฉันยังอยู่ตระกูลแห่งเย่นจิง เขาเคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาบ้าง คนทั่วไปเขาได้หรอก และคนหลุดตามกัน

และหลังจากนั้น คนใจแคบอย่างเงี่ยงหมิงแค้นเยเฉินโดยตลอด คอยหาเรื่อง

สำคัญ เจ้าคนมีจิตใจที่ไม่บริสุทธิ์ ตอนเด็กเคยหาสถานเลี้ยงเด็กไม่น้อย เขาเคยไปลักขโมยของข้างนอกแล้วถูกจับได้ สุดท้ายหลี่

ต้องชดใช้เสียหายและขอโทษปกป้อง

หลายแล้วไม่ได้เจอกัน เยเฉันคิดว่าคนคงไม่ได้ไป มากแค่ไหนหรอก

แต่เย่เฉินก็อยากไปทะเลาะเขา “นายจะพูดอย่างไง ก็ตามใจนายเลย แต่ฉันคิดว่า ไปร้านเสี่ยวเฟินพูดนั้นเหมาะ ที่สุดแล้ว”

หลี่เสี่ยวเฟินก็รีบพูดออกมาว่า “ฉันก็คิดว่าสิ่งพี่เเฉินพูดมี เหตุผลหลี่ทั้งแรมห้าดาว ป้าคงไม่

จ้าวเคยอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนเด็กก็พูดสมทบ ว่าฉันก็สนับสนุนเหมือนกัน
ทุกคนก็เห็นด้วย และหลี่เสี่ยวเฟินก็เลยพูดว่า “คืนนี้ที่ สามารถมาร่วมงานได้มีอยู่สิบกว่าคน และในนี้เก้าคนเห็นด้วยที่ จะไปกินที่ร้านอาหารเดิมนี้ งั้นพวกเราส่วนน้อยก็ต้องยอมคน ส่วนมาก! พวกเราไปจองที่นั่งในร้านอาหารนั้นตอนนี้เลย! พวก นานก็รีบมานะ!”

“ได้ๆๆ!” ทุกคนตอบรับพร้อมกัน และตอบตกลงอย่างดีใจ