บทที่1430

พ่อแม่ของเย่เฉิน ดูจากรูปลักษณ์ของพวกเขา แล้ว ก็คือคนเด่นแน่นอน

พ่อของเย่เฉินหล่อเหลาและเท่ แม่ของเขามี เสน่ห์และใจกว้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งความงามของ แม่เย่เฉิน ขนาดหลินหว่านชิวยังไม่สามารถเปรียบ เทียบได้ ไม่ว่ายุคไหน ก็มีความโดดเด่น

น่าเสียดายที่ชายหล่อหญิงงามที่เคยโด่งดังใน เย่นจิงในตอนนั้น ได้จากไปแล้ว เหลือเพียงภาพรอย ด่างพร้อยและความทรงจำที่ยังหลงเหลืออยู่

ในเวลานั้น กู้เย้นจงยังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นใน งานแต่งงาน เขายืนอยู่ข้างพ่อของเย่เฉินคนเดียว และถ่ายรูปกับพ่อแม่ของเย่เฉิน

จากนั้น ก็มีภาพถ่ายงานแต่งงานของกู้เย้นจง กับหลินหว่านชิว

พ่อแม่ของเย่เฉินมาร่วมแสดงความยินดีกับงาน แต่งงานของเขา

ทั้งสี่คนจึงถ่ายรูปหมู่กัน

จากนั้น เย่เฉินก็เกิด และสี่คนในภาพกลาย เป็น5 คน เขาห่อด้วยผ้าอ้อม และอยู่ในอ้อมแขนแม่ ของเขา

จากนั้น กู้ชิว ก็ถือ าเนิดขึ้น ทําให้ในรูปถ่ายกลายเป็นหกคน คนทั้งหกคนนี้ จากลูกสองคนในวัยเด็ก กลาย เป็นเย่เฉินที่ยืนอยู่ข้างพ่อแม่ของพวกเขา จากนั้นก้ชิวอี่ก็ยืนอยู่ข้างพ่อแม่ของพวกเขาด้วย จากนั้น ก็มีการถ่ายภาพหมู่ของเด็กทั้งสอง

เย่เฉินสูงกว่ากู้ชิวอี้ครึ่งหัว ดังนั้นเขาจึงดู เหมือนพี่ชายคนโต ในขณะที่กู้ชิวอี้เป็นเหมือนน้อง สาวคนเล็กที่ตามเย่เฉินอย่างใกล้ชิด

สิ่งที่น่าสนใจคือ ในภาพถ่ายกลุ่มของคนสอง คน ทุกรูปกู้ชิวอี๋จะแต่จับแขนของเย่เฉินแน่น ด้วย ท่าทางที่มีความสุขมาก

เย่เฉินที่อยู่ข้างๆ มักจะทำเสแสร้ง พยายาม รักษาระยะห่างจากกู้ชิวอื่

กู้เย้นจงถอนหายใจขณะดูรูปถ่ายเก่าๆ เหล่า นี้ :”ลุงไม่นึกเลยว่าเวลาจะผ่านไปเร็วนัก เพียงชั่วพริบ ตา นายก็โตมากแล้ว”

เย่เฉินเห็นภาพเก่าๆ ของพ่อแม่ของเขา มากมาย ดวงตาของเขาเริ่มแดง และเกือบจะร้องไห้ หลายครั้ง แต่เขาก็กลั้นเอาไว้

เมื่อเห็นเช่นนี้ กู้เย้นจงก็ตบไหล่ของเขาเบา ๆ และพูดว่า:”เฉินเอ๋อ พ่อแม่ของนายคงรู้ ถ้ารู้ว่านาย ปลอดภัย จะต้องความสุขมากอย่างแน่นอน”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดเศร้าๆว่า:”ผมรู้สึก

ประหม่าเล็กน้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา ผมไม่ ได้ไหว้พวกเขามาหลายปีแล้ว และผมรู้สึกละอายใจ นอกจากนี้ หลายปีมานี้ผมไม่ได้ทำความสำเร็จที่น่า ภาคภูมิใจอะไรเลย ขอโทษในการเลี้ยงดูสั่งสอนขอ เของ พ่อแม่”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิ” กู้เย้นจงพูดอย่างจริงจัง:”พ่อแม่ของนายเป็นคนใจกว้างมาตลอดชีวิต และพวกเขาไม่เคยหวังว่าลูกจะต้องประสบความ สำเร็จในชีวิต พวกเขาเป็นคนโดดเด่นในหมู่คนอยู่ แล้ว ดังนั้นความคาดหวังที่มีต่อนาย แค่หวังว่านายจะ สามารถเติบโตขึ้นอย่างมีสุขภาพแข็งแรง และมีความ สุขตลอดไป ไม่มีความเศร้าโศกและปัญหาใด ๆ ”

เมื่อพูดถึงนี้ กู้เย้นจงยิ้มพูดว่า:”นายรู้รึเปล่า ว่า แม่ของนายชอบชื่อลี้มกโช้ว ในนวนิยายของกิมย้ง มาก คิดว่ามันเป็นชื่อที่ดีมาก แต่ลี้มกโช้วในหนังสือ ไม่ใช่คนดี ตอนที่นายยังไม่เกิด แม่นายก็เคยพูดล้อ เล่นว่า ถ้านายเป็นผู้หญิง จะต้องชื่อให้นายว่ามกโช้ว”

เย่เฉินยิ้มอย่างรู้เท่าทัน เมื่อนึกถึงแม่ของเขา ก็ รู้สึกอุ่นๆในหัวใจของเขา

จริงอย่างที่กู้เย้นจงพูด แม่ไม่เคยหวังเลยว่าเขา จะต้องประสบความสำเร็จในชีวิต บอกกับเขาตั้งแต่ อายุยังน้อยว่า คนเราต้องมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข แค่เป็นคนดีและซื่อตรง ความสำเร็จและ สถานะนั้นไม่ สำคัญ

หลังจากคุยกับกู้เย้นจงมาทั้งวัน ตอนที่หลิน หว่านชิวเข้ามาให้ผลไม้ เธอพูดกับเย่เฉินว่า:”เฉินเอ๋อ เตรียมห้องรับแขกเตรียมให้แล้วนะ ตรงชั้นสองห้อง ตรงข้ามหนานหนาน ตอนเที่ยงนายดื่มมากขนาดนั้น เดี๋ยวกลับห้องไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ถ้ามีอะไร ก็ ไปหาหนานหนานได้เลย”

“ครับ”เฉินพยักหน้า:”ขอบคุณครับป้าหลิน”