บทที่1401

ชายหญิงที่อยู่หน้าโต๊ะอาหาร ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ กิริยา ท่าทาง รวมถึงชุดที่สวมใส่อยู่บ้าน ล้วนบ่งบอกถึงความร่ำรวย สมฐานะ

คนผู้ชายสีหน้าซีดเซียวอยู่บ้าง ใบหน้ากับริมฝีปากไร้สีเลือด ฝาดอย่างคนปกติทั่วไป มองดูก็รู้ว่าป่วยเรื้อรังมานาน ถึงขั้นป่วย ชนิดที่ว่าไร้หนทางเยียวยารักษา

แต่ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างกายเขา ทั้งตัวได้รับการดูแลรักษา อย่างดี ทั้งยังสวยอย่างมาก หน้าตาคล้ายคลึงกับกู้ชิวอี้ถึงเจ็ด ส่วน ดูท่าทางอายุประมาณ30กว่าปี

เย่เฉินมองแวบเดียวก็จำทั้งคู่ได้ ก็คือลุงที่คุ้นเคยในวัยเด็ก

และน้าหลินภรรยาของเขา

ในขณะที่เย่เฉินจําพวกเขาทั้งสองคนได้ คนทั้งสองก็จำเขาได้ เช่นกัน!

กู้เย้นจงทำสีหน้าท่าทางตกตะลึงหาใดเปรียบ แก้มเขาซูบ ตอบเป็นอย่างยิ่ง เวลานี้ดวงตาเบิกกว้าง อยากจะพูดอะไรสัก อย่างจนตัวสั่น แต่เหมือนกับมีก้างขวางลำคอไว้

และหลินหว่านชิวที่อยู่ข้างๆ ก็ตกตะลึงตาค้างเช่นกัน เจ้า ตัวยืนขึ้นมาอย่างช้าๆ มือข้างหนึ่งชี้ไปที่เเฉิน มืออีกข้าง ปิดปากตัวเองไว้ “เธอ…เธอ…เธอคือ…เธอคือเย่…เธอคือเย่เฉินใช่ไหม???”

เย่เฉินแสบจมูกขึ้นมา ถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็พูด ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “น้าหลิน ผมคือเย่เฉิน…”

กล่าวจบ เขาก็มองไปทางกู้เย็นจงที่ตัวสั่นพูดอะไรไม่ออกที่อยู่ ข้างกัน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “ลุง…สวัสดี ครับ! แล้วก็น้าหลิน สวัสดีคุณด้วย!”

กู้เย็นจงมองเขา พึมพำถามว่า “เธอคือเงินเอ๋อจริงๆ เหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า “ลุงกู้ ผมเองครับ ผม คือเย่เอ๋อ ลุงยังจําผมได้ไหม?” “จำได้…จำได้… กู้เย็นจงเช็ดน้ำตาที่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “เธอ

เหมือนกับในรูปถ่ายตอนที่พ่อเธอยังหนุ่ม กับของเธอตอนยัง

หนุ่มเลย คล้ายคลึงกันหกเจ็ดส่วน…

พูดจบ

เขาก็ยืนขึ้นอย่างอ่อนแรง ต้องการจะเดินมาหาเเฉิน

เยเฉันรีบเดินขึ้นหน้าไปทันที เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดตรงหน้า กู้เย็นจงประคองเขาไว้กล่าวขึ้นด้วยความละอายระคนความ ซาบซึ้งว่า “ลุงกู้ หลายปีมานี้ ทำให้ลุงกับน้าหลินเป็นห่วงแล้ว…”

กู้เย้นจงเช็ดคราบน้ำตาที่หนึ่ง กล่าวสะอึกสะอื้นว่า “เฉินเอ๋อ เอ๋ย นานหลายปีขนาดนี้เธอไปอยู่ที่ไหนมา? หลายปีมานี้ เพื่อ ตามหาเธอ ลุงแทบจะวิ่งไปทั่วโลกแล้ว ก็ไร้ที่อยู่ของเธอมา ตลอด…”

เย่เฉินหลีกเลี่ยงที่จะถอดถอนใจออกมาไม่ได้ “ลุงกู้ ความจริงหลายปีมานี้ ผมอยู่ที่จินหลิงมาตลอด สิบแปดปีก่อน ผมอยู่ที่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาจนโต “จะเป็นไปได้ยังไง?” ! กู้เย้นจงพูดโพล่งออกมา “ลุงไปตาม

หาเธอที่จินหลิงตั้งหลายครั้ง สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สถาน สงเคราะห์เด็ก สถานีช่วยเหลือลุงล้วนไปมาหมดแล้วทุกครั้ง แต่ ก็ไม่เคยหาที่อยู่ของเธอเจอเลยสักครั้ง…

เย่เฉินตาแดงพูดว่า “ลุง ปีนั้นพ่อบ้านของตระกูลเยถังซื่อไห ส่งคนมาดูแลผมอย่างลับๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้า เขากลัวว่า จะมีใครมาปองร้ายผมอีก ดังนั้นจึงปิดบังข่าวคราวของผมไว้ ทั้งหมด เรื่องนี้แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่รู้ เมื่อหลายวันก่อนหลัง จากที่ผมกับหนานหนานจำกันได้แล้ว ถึงสังเกตได้ว่าสถานการณ์ ไม่ปกติ จึงไปหาถึงชื่อให้เพื่อถามดู เขาถึงบอกความลับกับ ผม…

กู้เย็นจงพลันนิ่งไปทันที ชั่วครู่ให้หลังจึงพยักหน้าด้วยความ เข้าใจจากนั้นก็พูดว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง! ดู เหมือนว่าถึงชื่อไม่จะเป็นคนรู้จักทดแทนบุญคุณคนอย่างแท้จริง ปีนั้นพ่อเธอมีบุญคุณล้นฟ้าต่อเขา ดูท่าจะมองคนไม่ผิดอย่างที่ คิดไว้จริงๆ!”