บทที่1260

ดังนั้น เขาร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง “คุณครับ ฉันยินดีให้เงิน คุณ! เงินจำนวนมาก! ฉันจะให้เงินออมทั้งหมดของฉันแก่คุณ ขอ แค่ครั้งนี้คุณปล่อยฉันไปเถอะ!!

เย่เฉินยิ้ม: “ต่อให้คุณรวยแค่ไหน คุณจะรวยเท่าฉันเหรอ?”

ยามาโมโตะ คาซึกิรีบพูดว่า “มีเงินเก็บเกือบ 100 ล้าน ดอลลาร์สหรัฐ ถ้าคุณยอมปล่อยฉันไป ฉันสามารถให้เงิน ทั้งหมดแก่คุณได้ ซึ่งเท่ากับอย่างน้อยห้าหรือหกพันล้านหยวน

อิโตะนานาโกะที่อยู่ข้างๆ ก็รีบพูดว่า “คุณคะ ถ้าเป็นเรื่องเงิน ฉันจะให้ตัวเลขที่ค่อนข้างมากแก่คุณได้ ถ้างั้นฉันนะให้เงินคุณ เพิ่ม 100 ล้านเหรียญด้วย คุณว่ายังไง……

เยเฉันมองไปที่ยามาโมโตะ คาซึกิ แล้วมองอิโตะนานาโกะ จากนั้นชี้ไปที่โคบายา ชิจิโร่ที่กำลังหวาดกลัวอยู่ข้างๆ แล้วพูด ว่า “พวกคุณทั้งสอง ถามไอ้เตี้ยสิ ว่าฉันมีเงินเท่าไหร่”

ขาของโคบายา ชิจิโร่ยังคงสั่น และพูดตะกุกตะกัก ว่า “เ…คุณเย่ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคุณมีเงินเท่าไหร่…….

“ไม่รู้?”เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็บอกพวกเขา โดยตรงว่า แค่ตระกูลโคบายาของคุณ เอาใจฉันมาเท่าไหร่ แล้ว?”

โคบายา ชิจิโรรีบพูดว่า: “คือ…..คุณยามาโมโตะ คุณอิโตะแค่ตระกูลโคบายาเอาใจคุณเย่ ก็หมื่นล้านแล้ว………

“เท่าไหร่? “เยเฉินขมวดคิ้ว “ทำไมมันถึงกลายเป็นหมื่นล้านได้ ล่ะ?”

โคบายา ชิจิโร่รู้สึกหวาดกลัว

อันที่จริง ทั้งตระกูลโคบายาเอาใจเยเฉินด้วยเงิน 11 พันล้าน หยวน โคบายาชิมาซาโอะคุณพ่อของเขาสั่งให้เอา 10 พันล้าน หยวนให้เขาเมื่อยังมีชีวิตอยู่ เอาไปซื้อสิทธิบัตรสำหรับยา

ส่วนที่เหลืออีก 1 พันล้านมอบให้เขาเป็นการส่วนตัว เพื่อเอา ไปฆ่าพี่ชายแท้ๆของเขาเอง

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเก็บ 1 พันล้านไว้ จึงบอกว่า 10 พันล้านไป เลย

เมื่อเห็นว่าเธ่เงินไม่พอใจมาก เขาทำได้เพียงกัดฟันพูด ว่า “ขอโทษ ขอโทษครับ……..ๆฉันก็รู้สึกประหม่านิดหน่อยและ สับสนเล็กน้อย อันที่จริงตระกูลโคบายาของเราเอาใจอาจารย์เย ด้วยเงินทั้งสิ้น 11 พันล้านหยวน…..เกือบ 20 เหรียญสหรัฐ……

ยามาโมโตะ คาซึกิตะลึงกับตัวเลข

แค่ตระกูลโคบายา ก็ให้ 11 พันล้านหยวนกับชายหนุ่มคนนี้

นี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ เขาเป็นแค่โค้ชไม่ใช่เหรอ? มี10พันกว่าล้านหยวน แล้วทำไมถึงมาเป็นโค้ชของฉันเอ้าเสวี่ย นอีกล่ะ?
อิโตะนานาโกะก็ตกใจ

ถึงแม้ว่าตระกูลอิโตะจะรวยมาก แต่อิโตะนานาโกะก็ยังเรียน อยู่ เงินที่เธอเก็บได้ผ่านช่องทางต่างๆ ตั้งแต่เด็กจนโต รวมกันก็ แค่50 ล้านดอลลาร์ เธอสัญญาว่าจะให้เยเฉิน100 ล้าน 50 ล้าน ที่เหลือ ก็ต้องหาทางขอทางบ้านให้ได้

แต่เธอไม่คิดว่าเย่เฉินจะรวยขนาดนี้

ด้วยเหตุนี้ คิดว่าการใช้จ่ายเงินจะไม่สามารถทำให้เขาเมตตา

ในเวลานี้ ยามาโมโตะ คาซึกหมดหวังมาก

เขามองไปที่เเฉิน ตาของเขาแดงและบวม พูดสะอื้นว่า “คุณ เย่ ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ขอแค่คุณโปรดเมตตา อย่าเอาศักดิ์ศรี สุดท้าย ในฐานะนักรบของฉันไป……..และฉันต่างก็เป็นนักรบ ฉันเชื่อว่าคุณจะสามารถเห็นอกเห็นใจในสิ่งที่ฉันรู้สึกได้…….

เยเฉินหัวเราะและพูดว่า “ตอนที่เย่อหยิ่งกลับมองทุกอย่างไม่ เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา ตอนทนไม่ไหวก็ร้องไห้ขอความ เมตตา ไม่มีประโยชน์หรอก ทั้งชีวิตนี้ฉันเกลียดคนอื่นที่ดูถูก ประเทศและชนชาติของฉัน ไว้ชีวิตคุณ ก็ถือว่าบรรพบุรุษของคุณ ได้สะสมคุณธรรมไว้ มิเช่นนั้น ฝ่ามือเมื่อกี้ ฉันสามารถส่งคุณไป เจอสุริยเทพได้เลย”

พูดจบ เย่เฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรหาหงห้า และ พูดว่า: “หงห้า แวะมาที่สนามกีฬาจินหลิงหน่อย ได้เวลาแสดง การประดิษฐ์ตัวอักษรบนมนุษย์ของนายแล้ว!!