บทที่1259

นาทีนี้ ยามาโมโตะ คาซึกตกใจจนตัวสั่นเลย

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหวาดกลัวจากส่วนลึกของจิต วิญญาณ

เขาไม่เคยเห็นยอดฝีมือเช่นนี้มาก่อน ถึงขั้นเกินความรู้จักคำ ว่ายอดฝีมือสําหรับเขา

ยอดฝีมือประเภทไหนกัน ถึงมีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัว เช่นนี้ ฝ่ามืออ่อนนุ่มกลับทำให้เขากลายเป็นคนไร้ค่าไปเลย

ที่สำคัญก็คือ แม้ว่าเขาจะทำตัวเองจนกลายเป็นคนไร้ค่าด้วย ฝ่ามือเดียว แต่เขาก็ยังไม่พอใจ ยังจะสลักคำห้าคำที่น่าขายหน้า อย่างที่สุดไว้บนหน้าผากของเขาอีก

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็อ้อนวอนด้วยความตื่นตระหนก : “คุณครับ ความสามารถของฉันมันน้อยกว่า ถูกคุณทำร้ายก็ถือว่าหาเรื่อง ใส่ตัว แต่ได้โปรดขอให้คุณไว้หน้าให้ผมครั้งสุดท้ายด้วยครับ อย่าแกะสลัก หาคำนั้นบนหน้าผากของผมเลย ได้โปรด!”

อิโตะนานาโกะที่อยู่ข้างๆก็โค้งคำนับเยเงินด้วยน้ำตา และ พูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นและอ้อนวอนว่า “คุณคะ ขอร้อง เถอะค่ะ ให้โอกาสอาจารย์ของฉันที่อายุมากอีกครั้งแล้วด้วย ค่ะ!”

เย่เฉินมองอิโตะนานาโกะ แล้วถามกลับว่า “ถ้าคนที่แพ้คือฉันจากการที่คุณรู้จักเขามา คุณคิดว่าเขาจะให้โอกาสฉันอีกครั้ง ไหม?”

อิโตะนานาโกะพูดไม่ออกเลย

เธอรู้ว่าอาจารย์ของเธอเป็นคนยังไง

พูดไม่ได้ว่าเป็นคนเลวที่ชั่วร้าย แต่แน่นอนว่าเขาเป็นคนโหด ร้ายที่พูดคําไหนคํานั้น

ด้วยนิสัยของอาจารย์ ถ้าเขาชนะเย่เฉินได้ เขาก็จะไม่ให้โอกา สเย่เฉินขอความเมตตาอย่างแน่นอน

เมื่อคิดเช่นนี้ อิโตะนานาโกะ ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี

เธออยากอ้อนวอนต่อไป แต่เธอรู้สึกว่าการอ้อนวอนจะไม่มี ความหมายที่แท้จริงใดๆ

แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักชายชาวจีนที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็รู้

ประวัติศาสตร์ของจีนกับญี่ปุ่น

ดังนั้น เธอจึงเข้าใจคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียหาคำนี้ เป็นสิ่งที่ชาว จีนและเด็กชาวจีนทุกคนเกลียดชัง

หลายปีที่ผ่านมา ชาวจีนพยายามพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง จากสังคมศักดินาที่ผู้อื่นถูกรังแก กลายเป็นประเทศที่ใหญ่เป็น อันดับสองและมีอำนาจของโลก ชาวจีน 1 พันล้านคนทำงาน หนักมาหลายร้อยปี เพื่อสลัดคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียหาคำนี้ ให้ ชาติจีนผงาดขึ้นครองโลกอีกครั้ง
ในกรณีนี้ อาจารย์ยังต้องเดิมพันกับเขาด้วยคำว่า “ขี้โรคแห่ง เอเชีย” นี่ก็เท่ากับว่าไปล้ำเส้นของเขาไม่ใช่เหรอ?

เมื่อคิดเช่นนี้ อิโตะนานาโกะ ก็ร้องไห้แล้วพูดว่า “คุณคะ อาจารย์ของฉันแก่แล้ว และควรสนุกกับวัยชราแล้ว เป็นเพราะ ฉันถึงได้ออกมาทํางาน ตอนนี้เขาเสียความสามารถในการ เคลื่อนไหวแล้ว ชีวิตที่เหลือจะต้องลำบากอย่างแน่นอน เขาถูก ลงโทษอย่างหนักแล้ว ดังนั้น โปรดจงเมตตา อย่าทำให้เขา อับอายอีกเลย”

เย่เฉินจ้องอิโตะนานาโกะเขม็ง แล้วถามกลับว่า “ตอนที่เขา พูดถึงขี้โรคแห่งเอเชียกับฉัน ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างเลยว่าเขา ไม่ได้ดูถูกฉันแค่คนเดียว แต่เป็นคนจีนทั้งชาติด้วยนะ? เขาคิด ว่าลูกหลานชาวจีน จะถูกรังแกเหมือนเมื่อร้อยปีที่แล้วอยู่เหรอ?”

หัวใจของอิโตะนานาโกะกระตุกทีหนึ่ง ดูเหมือนว่าครั้งนี้อาจารย์จะทำให้เด็กจีนคนนี้ขุ่นเคืองถึงขีด

อีกฝ่ายจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน ตอนนี้ หัวใจของยามาโมโตะ คาซึกิก็หวาดกลัวเช่นกัน

ถ้าให้เขานอนบนเตียงครึ่งค่อนชีวิต เขายังฝืนกัดฟันยอมรับ มันได้ แต่ถ้าให้เขาสลักคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียด้วยมีดบนหน้า ผากของเขา มันคงจะตายทั้งเป็นจริงๆ