บทที่1241

ในตอนที่เเฉินกำลังกำกับฤทธิ์ยาฉันเอ้าเสงี่ยนอยู่นั้น เขา ตั้งใจใช้ปราณทิพย์ ให้ปราณทิพย์เหล่านี้เหมือนฝนในฤดูใบไม้ ผลิที่คอยให้ความชุ่มชื้น กับร่างกายของฉันเอาเสงี่ยน

ประโยชน์ของปราณทิพย์ มีมากกว่ายาที่ตัวเองกลั่นเมื่อก่อน อย่างมาก มันไม่เพียงทำให้สมรรถภาพร่างกายของฉันเอ้าเส วียนเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเท่านั้น แม้แต่กล้ามเนื้อ เส้นเอ็น กระดูกอีกทั้งตับไตไส้พุงของเธอ สมรรถภาพของส่วนนี้ก็ต่าง เพิ่มขึ้นมากด้วยเช่นกัน

แม้ฉันเข้าเสงี่ยนฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปี แต่ยังไงก็ เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป สำหรับคนทั่วไป ประโยชน์ของปราณ ทิพย์มหาศาลกว่ายาขนานวิเศษ

ฉันเอ้าเสวียน ในตอนนี้ ความสามารถของร่างกายได้เกินกว่า ที่คนปกติทั่วไปจะเทียบได้แล้ว

ตอนที่เย่เฉินได้พูดถึงความสำเร็จให้ฉันเข้าเสงี่ยนฟัง ฉันเข้า เสงี่ยนถอนหายใจยาวๆ จากนั้นจึงรีบยืนขึ้น เดินไปตรงหน้า กระสอบทรายตั้งท่าชก

แต่ เพราะเธอไม่รู้ว่าเเฉินทำให้สมรรถภาพร่างของตัวเอง เพิ่มขึ้นมากมายเท่าไหร่ ดังนั้นตอนที่ซกกระสอบทรายนั้นได้ใช้ พลังทั้งหมดที่มีอยู่
แต่ พอซกออกไป กระสอบทรายตังปัง แล้วแตกออกทันที!

กระสอบทรายที่ฉันเอ้าเสงี่ยนเป็นตัวท็อป กระสอบทราย ประเภทนี้ใช้หนังควายมาทำ เรียบและแกร่ง ต่อให้ใช้ระยะยาว ไม่เปลี่ยนรูป และไม่มีทางพังเพราะพลังในการโจมตี

แต่ ฉันเอ้าเสวียนในตอนนี้จะเอามาเปรียบเทียบกับคนทั่วไป

ไม่ได้อีกแล้ว

สมรรถภาพร่างกายของเธอ เมื่อเทียบกับคนทั่วไป พัฒนาไป

อย่างรวดเร็ว

พลังในการชก เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน อย่างน้อยก็เพิ่มขึ้น หลายเท่า!

ฉันเอ้าเสงี่ยนเห็นกระสอบทรายนั่นถูกตัวเองต่อยจนเป็นรู

ใหญ่ ทรายที่อยู่ด้านในแตกกระจายออกมาเต็มพื้นไปหมด จึง

กล่าวอย่างตกใจ!

จากนั้นไม่นาน เธอรู้สึกตัว หันมองเย่เฉิน แล้วกล่าวอย่าง ตกใจ “อาจารย์เย…………..หมดของฉัน ทำไมถึงได้มีพลัง มหาศาลขนาดนี้?

เย่เฉินยิ้ม “แน่นอนว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาวิเศษ มันไม่เพียง ช่วยชีวิตคนใกล้ตายรักษาคนบาดเจ็บเท่านั้น ยังทำให้ร่างกาย แข็งแรง เพิ่มความแข็งแรงให้กับร่างกาย

ฉันเอ้าเสงี่ยนกล่าวอย่างดีใจสุดๆ “พระเจ้า! พอกินยานี้ลงไป ได้ผลมากกว่าที่ฉันซ้อมมาอย่างหนักกว่าห้าปีเสียอีก! ยาแบบนี้มันวิเศษเกินไปแล้ว! ”

เยเฉินพยักหน้า “ความแข็งแกร่งของร่างกาย ในตอนนี้ของ คุณมากกว่าคู่แข่งรุ่นราวคราวเดียวกันมากแล้ว ดังนั้นผมเชื่อว่า การแข่งขันต่อจากนี้ไป คุณจะบุกได้อย่างแหลกราบ จนได้แชมป์ มาครอง”

ฉันเอ้าเสงี่ยนวิ่งอย่างตื่นเต้นไปที่ข้างๆเเฉิน กอดแขนของ เขาไว้ กล่าวด้วยน้ำตาคลอเบ้า “อาจารย์เ ขอบคุณอาจารย์ มากจริงๆ……..เอ้าเงี่ยนไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีความสามารถ อย่างนี้ได้”

เธอพูดพลาง แล้วเขย่งเท้า แล้วจับเล่นๆที่บนใบหน้าของเ เฉิน

เดิมทีจากปฏิกิริยาการไหวตัวของเยเฉินสามารถหลบหลีกจูบ นี้ได้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อกี้ขาทั้งสองข้างของเขาเหมือนตะกั่วก็ม ปราณ ขยับไปไหนไม่ได้

หรือบางทีอาจเป็นเพราะลึกๆภายในใจของเขา ไม่ได้อยาก

ขยับอยู่แล้ว

ตอนนี้ฉันเอ้าเสงี่ยนหน้าแดงไปหมด เธอไม่กล้ามองเเฉิน แต่กล่าวด้วยเสียงเบาๆอย่างกระมิดกระเมี้ยน “อาจารย์เย่ อย่า เข้าใจผิดนะคะ เอ้าเสงี่ยนแค่…เอ้าเสงี่ยนแค่อยาก…….อยาก ขอบคุณเท่านั้น…….

เสียงของฉันเอ้าเสงี่ยนยิ่งอยู่ยิ่งเบาลง จนสุดท้ายก็ไม่ได้ยิน อีกเลย
เยเฉินลูบที่ๆถูกฉินเอ้าเสงี่ยนจับ แล้วกล่าว “ถ้าคุณตั้งใจฝึก ซ้อมไปเรื่อยๆละก็ ผมคิดว่า โอลิมปิกครั้งต่อไป คุณอาจจะได้เป็น ตัวแทนของประเทศถึงขั้นนำชัยชนะกลับมาให้กับประเทศ

“จริงเหรอคะ? ” ฉันเอ้าเสงี่ยนดีใจสุดๆ แล้วถามเขาไปว่า “อาจารย์เย อาจารย์คิดว่าความสามารถของฉัน อาจจะเข้าร่วม การแข่งขันโอลิมปิกได้จริงๆเหรอคะ? ”

เย่เฉินยิ้ม “สมรรถภาพร่างกายในตอนนี้ของคุณได้อยู่บนสุด เหนือคนรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว เพียงแค่ทักษะ การรับรู้และ แทคติกสามารถพัฒนาไปได้ละก็ การที่จะกรีธาทัพไปโอลิมปิก นั้นไม่เป็นปัญหาแน่นอน”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างตั้งใจ “ถ้าครั้งนี้ฉัน ชนะอิโตะนานาโกะได้ ฉันก็มั่นใจว่าจะไปโอลิมปิกได้ค่ะ! เย่เฉินยิ้ม “ผมเชื่อว่าคุณทำได้”