บทที่ 2494

เฮ่อหย่วนเจียงยิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไรครับ คุณเฑียวมีธุระก็ไปทำ ก่อนได้เลยครับ”

พูดจบ เขาก็พูดอย่างล้อเล่นว่า “จริงสิ ดูแล้วคุณเฑียวน่าจะ อายุประมาณห้าสิบใช่ไหมครับ?”

“ใช่ครับ ห้าสิบ เซียวจางควนพยักหน้า

เฮ่อหย่วนเจียงพูดอย่างยิ้มๆว่า “งั้นคุณเรียกผมว่าน้องชายไม่ ได้แล้วล่ะ ผมแก่กว่าหลายปี ปีนี้ห้าสิบห้าแล้วล่ะ

“ว่าไงนะ? ! “เซียวฉางควนถามอย่างตกใจอ้าปาก ตาค้าง “ปีนี้คุณห้าสิบห้าแล้ว? ”

“ใช่ครับ”เฮ่อหย่วนเจียงหัวเราะปีนี้เดือนมกราคมผมพึ่งอายุ

ครบห้าสิบปีครับ อายุเทียมน่าจะห้าสิบหกแล้วล่ะครับ…….

ทันใดนั้นเชียวฉางควนหน้าเสียในทันที

ไม่ใช่อาการโกรธ แต่เป็นการเสียความมั่นใจเป็นอย่างมาก

เขาคิดว่าเฮ่อหย่วนเจียงน่าจะอายุน่าจะประมาณสี่สิบห้า คิด ไม่ถึงว่าหมอนี่จะอายุมากกว่าตัวเองถึงห้าปี

เวลานี้เองเฮ่อหย่วนเจียงมองไปที่หานเหม่ยง แล้วถามเธอ ว่า“จริงด้วยเหม่ยฉิง คุณเฑียวมีธุระต้องไปทำก่อน คุณล่ะ? รีบ กลับไหมครับ? ถ้าไม่รีบกลับล่ะก็ เราวิ่งไปด้วยกันอีกสักแป๊บไหมครับ? ”

ทานเหม่ยจึงบังเอิญวิ่งยังไม่เต็มที่ จึงรู้สึกว่าพลังและกำลังยัง ไม่ได้รับการเติมเต็ม พอได้ยินข้อเสนอของเฮ่อหยวนเจียง เธอ แทบจะตอบรับอย่างไม่ลังเล ด้วยรอยยิ้ม ได้สิคะ ฉันยังวิ่งไม่ เต็มที่พอดีเลยค่ะ เราไปวิ่งกันอีกหน่อยนะคะ

พูดจบ เธอก็มองไปที่เซียวฉางควนกับเเฉิน แล้วพูดอย่าง ยิ้มๆว่า”ฉางควน เย่เฉิน งั้นฉันไม่กลับกับพวกคุณแล้วล่ะค่ะ เ เฉินเดี๋ยวตอนขับรถกลับขับช้าๆนะ”

เขียวฉางควนรู้สึกหดหูมาก อยากจะขัดขวาง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะ

เข้าไปยังไง

เย่เฉินตอบตกลง แล้วพูดกับหานเหม่ยงว่า “คุณน้าหานครับ งั้นเราไปก่อนนะครับ

พูดจบ เย่เฉินก็พยุงเขียวฉางควนพ่อครับ เราไปกันเถอะ”

เชียวฉางรู้สึกหงุดหงิดมาก ในตอนที่กลับไปที่รถกับเข่

เฉิน หานเหม่ยจึงก็ไปวิ่งไปข้างหน้า กับเฮ่อหย่วนนิ่งแล้ว

เขามองไปที่แผ่นหลังของทั้งสองคน แล้วพูดอย่างโกรธ เคือง เย่เฉิน ไอ้หมอนั่นบอกว่าเขาอายุห้าสิบห้า คนอายุห้าสิบ ห้าทำไมถึงได้ดูหนุ่มขนาดนี้? ! ”

เย่เฉินหัวเราะเขาชอบออกกำลังกายหนิครับ ก็เหมือนกับคุณ น้าหาน ที่สามารถรักษาตัวได้ดีขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะมาจาก การออกกำลังอย่างต่อเนื่อง
เซียวฉางควนท่าเสียงจิ๊จ๊ะ แล้วพูดด้วยสีหน้าถมึงทึง ฉันคิดว่า ไอ้หมอนั่นต้องคิดอะไรกับคุณน้าหานแน่! н

เยเฉินจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณน้าหานเก่งขนาดนี้ ต้องมีผู้ชายไม่ น้อยที่ชอบเธออยู่แล้วมั้งครับ? ”

เซียวฉางควนพูดอย่างรีบร้อน ประเด็นคือ ไอ้หมอนี่เหมือนจะ เก่งจริงๆนั่นแหละ! ศาสตราจารย์ของสถาบันเทคโนโลยีแมส ซาชูเซตส์ ลำพังแค่ชื่อเสียงที่น่าทึ่งพอแล้ว ดีไม่ดี เขาอาจจะเป็น คู่แข่งคนสำคัญของฉันก็เป็นได้

พูดจบ เขาก็อดที่กัดฟันสบถขึ้นมาไม่ได้ว่าให้ตายสิ นายว่า ไอ้หมอนี่ไปเมืองนอก ในเมื่อออกไปแล้ว ก็อยู่ที่เมืองนอกเฉยๆ ไม่ดีรึไง? หนีกลับมาทําไมกัน?

เย่เฉินไม่ได้คิดแบบนั้น จึงพูดอย่างยิ้มๆว่า “หลังจากที่เด็กและ ผู้ใหญ่จากบ้านไปแล้ว ชาวหัวเซียยังคงหวังที่จะหวนคืนสู่ราก เหง้า ในอนาคตอีกอย่างเขากลับประเทศมาเป็นศาสตราจารย์ นั่นก็เป็นเพราะสร้างประโยชน์ต่อประเทศชาติ อย่างน้อยก็ สามารถอบรมบ่มเพาะคนมีความสามารถขึ้นมาได้

เซียวฉางควนพูดอย่างหงุดหงิดว่าไม่มีเขาสักคนคงไม่ทำให้ ประเทศชาติเสียหายอะไรหรอก! โดยเฉพาะไอ้หมอนี่ยังมาจาก สหรัฐอเมริกา! คุณน้าหานของนายก็ใช้ชีวินอยู่ที่อเมริกามา นานขนาดนี้ ต้องมีภาษาที่ใช้ร่วมกัน แล้วฉันล่ะ? สหรัฐอเมริกา หน้าตาเป็นยังไงฉันยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ