บทที่ 2482

ฉันเอ้าเสวียนตื่นเต้นเป็นพิเศษ เธอพูดอย่างตื้นตันว่า “นานา โกะ ขอบคุณมากเลยนะคะ!

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างยิ้มๆว่า “ทุกคนเป็นเพื่อนกัน เกรงใจ ทําไมกันคะ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดอย่างหน้าแดง………..ขอโทษด้วยนะ ….ก่อนหน้านี้ทำคุณบาดเจ็บในการแข่งขัน เลยไม่มีโอกาส ขอโทษคุณเลย…….

อิโตะ นานาโกะรีบพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อเป็นการแข่งขัน ก็ต้อง มีแพ้ชนะ มีคนได้รับบาดเจ็บ ทุกคนต่างแข่งขันกันอย่างยุติธรรม ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณอย่าคิดมาก

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดอย่างละอายใจ แต่ว่า…….แต่ว่า….แต่ว่า

ตอนนั้นฉัน……..ตอนนั้นฉัน……..

ชั่วขณะ ฉันเอ้าเสงี่ยนไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะอธิบายอย่างไร

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กัดฟัน โพล่งออกมาว่า “แต่ว่า ตอนนั้นฉันไม่ได้ใช้ความสามารถของตัวเองชนะคุณ แต่ใช้การ ช่วยเหลือจากอาจารย์เยู่ทั้งหมด…..เพราะฉะนั้นสุดท้ายแล้ว การแข่งขันครั้งนั้นฉันชนะโดยที่อาศัยปัจจัยอื่น……

อิโตะ นานาโกะยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจังว่า เอ้าเสงี่ยน ทุกคน ต่างมีโชคชะตาไม่เหมือนกัน มันก็เหมือนกับบางคนมีทักษะการต่อสู้ขั้นสูง บางคนมีวิธีในการเสริมสร้างร่างกายที่ดีกว่า ดังนั้น ไม่มีอะไรที่เรียกว่าชนะโดยอาศัยปัจจัยอื่นหรอกค่ะ อีกอย่าง ต้องขอบคุณที่คุณทำฉันบาดเจ็บ เยเฉินซังถึงเป็นห่วงฉันและ พยายามจะช่วยฉันรักษาให้หาย และเป็นเพราะความห่วงใย ฉันกับคนทั้งตระกูลถึงได้ถูกเย่เฉินซังช่วยชีวิตไว้ ท้ายที่สุด ยังไง ฉันก็ต้องขอบคุณคุณอยู่ดี……

“ห้ะ? ! “ฉันเอาเสงี่ยนถามอย่างแปลกใจ มีเรื่องนี้ด้วยหรอ คะ? ! ”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้า “ฟังดูอาจจะอุกอาจไปหน่อย แต่มัน เป็นเรื่องจริงค่ะ ถ้าไม่เป็นเพราะเย่เฉินซังตั้งใจไปที่เกียวโต โดย เฉพาะ เพื่อช่วยฉันรักษาอาการบาดเจ็บ ตอนนี้ฉันคงจะตายไป แล้วล่ะค่ะ”

ซึ่งหวั่นถึงที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจจึงรู้สึกเจ็บแปลบ เล็กน้อย

ก่อนหน้านั้นที่ยังไม่ได้รู้จักอิโตะ นานาโกะ เธอคิดว่า มีแค่เธอ เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เย่เฉินยอมเดินทางไกลเป็นพัน ลี่เพื่อช่วยชีวิต

แต่ความจริงพิสูจน์แล้วว่า เย่เฉินก็ปฏิบัติเช่นเดียวกันกับอิ โตะ นานาโกะเช่นกัน

ขณะที่รู้สึกสะท้อนใจอยู่นั้น ซึ่งหวั่นถึงก็ตื่นจากภวังค์ แล้วอด ที่จะย้ำเตือนกับตัวเองได้ว่า”ซึ่งหวั่นถึงเอ้ยซ่งหวั่นถึง เธอจะมา นั่งหึงหวงกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ยังไง……..ไงแล้ว อาจารย์เยก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว คนในใจของเขาคือเซียวซูหน ไม่ใช่ อิโตะ นานาโกะซะหน่อย และไม่ใช่ซ่งหวั่นถึงด้วย…..……

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงอดถอนหายใจไม่ได้ ภายในใจรู้สึก เศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงถอนหายใจของเธอ จึง รีบสอบถามว่า”พี่หวั่นถึงเป็นอะไรไปคะ? ทำไมถึงได้จู่ๆถอน หายใจคะ? อารมณ์ไม่ดีหรอคะ?”

ซึ่งหวั่นถึงรีบโบกมือไปมาปฏิเสธไม่ใช่ๆ ฉันแค่นึกถึงเรื่องที่ ตัวเองเกือบตายที่ญี่ปุ่น ในตอนนั้นน่ะ โชคดีที่ได้อาจารย์เย่ช่วย เหมือนกัน อดที่จะสะท้อนใจไม่ได้…….

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ

เหตุผลที่เธอกับซึ่งหวั่นถึงเข้ากันได้ดี และปฏิบัติกับเธอ เหมือนพี่สาว นั่นก็เป็นเพราะว่าทั้งสองมีหลายอย่างที่เหมือนกัน

ทั้งสองคนต่างเป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่ แต่ทั้งสองกลับพบ เจอกับอันตรายที่แทบจะพรากชีวิตไม่เพียงแค่หนึ่งครั้ง แต่ชีวิต ของทั้งสองเมื่อต้องอยู่ในความอันตราย กลับได้รับการช่วยเห ลือจากเย่เฉินเหมือนกัน……..

สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ อิโตะ นานาโกะมองออกว่า ซึ่งหวั่น ถึงเป็นเหมือนกับตน ที่แอบรักเย่เฉินสุดหัวใจ………

เพราะฉะนั้น มีประสบการณ์ที่เหมือนกัน ทำให้ก้นบึงหัวใจ ของเธอ เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ