บทที่ 2479

เขาเรียกหานเหม่ยจิง แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ เซียวฉางยวน ตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

ตอนนี้หานเหม่ยจิงลงจากเตียง และกำลังยืนข้างเตียง

เธอถอดเสื้อขนเป็ดออกแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอสวมชุด บ้าน แต่ตอนนี้แขนเสื้อทั้งสองข้าง ถูกพับขึ้นมาเหนือข้อศอก

และหานเหม่ยงในตอนนี้ ไม่มีท่าทางของคนป่วยเมื่อครู่อีก

แล้ว

ตอนนี้เธอกระปรี้กระเปร่ามาก สีหน้ามีเลือดฝาด…

ที่เวอร์ไปกว่านั้น ตอนนี้หานเหมียฉิง กำลังใช้แรงยื่นแขนทั้ง สองข้าง เหมือนเธอยังไม่สะใจ จึงกระโดดอยู่กับที่สองครั้ง

เซียวฉางควนอึ้งมาก เขาตกใจอยู่นาน จึงตั้งสติได้ เขาถาม อย่างตะกุกตะกัก “เอ่อ…เหม่ยจิง…เธอ…เธอลงจากเตียงได้ยัง ไง”

หานเหม่ยฉิงพูดอย่างสดชื่น “ฉางควน ฉันรู้สึกว่าตัวเองหาย แล้ว! ต้องขอบคุณโจ๊กข้าวฟ่างของนาย

เซียวฉางควนรู้สึกว่าโลกมืดมน เขาพูดโพล่งออกมาว่า “ก็แค่ โจ๊กข้าวฟ่าง จะได้ผลขนาดนี้ได้ยังไง…

หานเหม่ยฉิงขยับร่างกาย พลางพูดว่า “แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหายดีแล้วจริงๆ นะ ไม่ใช่แค่หายดี แต่ยังรู้สึกแข็งแรงกว่าตอนที่ ยังไม่ป่วยซะอีก ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกหนาวแล้ว แถมยังร้อนมากด้วย ยิ่งไปกว่านั้นฉันรู้สึกว่ามีแรงไปทั้งตัวเลย…

“นี่..” เซียวฉางควนแทบจะร้องไห้ออกมา เขาพูดด้วยสีหน้า หดหู “นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น อยู่มานานขนาดนี้ ยังไม่เคยได้ยินว่า โจ๊กข้าวฟ่างจะได้ผลขนาดนี้ นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย…

หานเหม่ยจึงเอามือข้างหนึ่งจับเอวไว้ ยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นสูง และเหยียดไปด้านข้าง เธอพูดด้วยสีหน้าปกติ “ฉันก็รู้สึกว่า ประหลาดมาก เหมือนนายเอายาวิเศษของเซียน ใส่ลงไปในโจ๊ก ข้าวฟ่าง…”

เขียวฉางกวนถอนหายใจ “ฉัน…ฉันจะเอายาวิเศษของเซียน มาจากไหนกันล่ะ…”

พูดพลาง เขารีบถามว่า “เหมยฉิง งั้นงั้นเราจะแช่น้ำไหม

หานเหม่ยงส่ายหน้า เธอพูดอย่างเร่งเร้า “ฉางควน นายจะ

กลับบ้านกี่โมง!”

เขียวฉางควนถามอย่างหดหู “เหมยฉิง เธอหายดีแล้ว ก็จะให้ ฉันรีบกลับเหรอ…”

หานเหม่ยจึงรีบพูดว่า “โอ๊ย นายคิดไปไหนเนี่ย เห็นฉันเป็น คนแบบนั้นเหรอ ฉันจะให้นายมาออกกำลังกายด้วยกัน แต่กลัว ทำให้นายเสียเวลาเยอะ นายกลับไปจะพูดกับหม่าหลันลำบาก”

“ออกกําลังกายเหรอ” เซียวฉางควนคิดไปไกล เขารีบพูดว่า”ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! ฉันกลับบ้านกี่โมงก็ได้! ยังไงก็มีเวลา 2-3 ชั่วโมง!

ทานเหม่ยจึงพูดอย่างดีใจ “งั้นดีเลย!”

เขียวฉางกวนถามออกมา “เหมยฉิง เธอ…เธออยากออก กำลังกายอะไรเหรอ”

หานเหม่ยงพูดโพล่งออกมาว่า “ฉันอยากไปวิ่งริมแม่น้ำ นายไปรอฉันหน้าประตูก่อน เดี๋ยวฉันเปลี่ยนชุดออกกำลังกาย แล้วเราออกไปด้วยกัน!”

“อะไรนะ!” เซียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าตกใจ “ดึกขนาดนี้ จะ ไปวิ่งริมแม่น้ำเหรอ!”

หานเหม่ยงพยักหน้า “ใช่แล้ว! ตอนนี้ฉันรู้สึกมีพลังเต็ม เปี่ยม เลยตั้งใจจะไปวิ่งสักรอบ วิ่งให้สะใจไปเลย!

เธอดูเวลา พลางพูดว่า “นี่ยังไม่ถูกเลย เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง คนที่ ชอบวิ่งตอนกลางคืน เริ่มวิ่งตอนนี้กันทั้งนั้นแหละ วิ่งจนถึง 3-4 ทุ่มนุ่น”

เชียวฉางควนเริ่มอยากตาย

“นี่มันเรื่องอะไรกัน เป็นไข้แล้วหายเร็วขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไร ปกติหลังจากผ่านอาการไข้สูง ร่างกายต้องอ่อนแอมากไม่ใช่เห รอ แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้า มันไม่สอดคล้องกับทฤษฎีเลย…

ขณะที่เซียวฉางควนกำลังหดหู่และแปลกใจ หานเหม่ยจึงพูด เร่งว่า “ฉางควน นายจะไปหรือเปล่า ถ้านายไม่ไป ฉันไปเอง ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”

มีหรือที่เซียวฉางควรจะกล้าพูดว่าไม่ไป

“ถ้าไม่ไป หานเหม่ยจิงไปวิ่ง แล้วฉันจะอยู่ในบ้านเธอได้เหรอ ถึงฉันอยู่ในบ้านเธอ ฉันอยู่คนเดียวจะทำอะไร จะให้ฉันไปแช่น้ำ ในอ่างอาบน้ำของเธอเหรอ ไม่ดูแปลกไปหน่อยหรือไง…”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เซียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าขัดใจ “ได้สิ ในเมื่อเธออยากวิ่ง งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง!”