บทที่ 2476

“ได้ยังไงกันล่ะ!” เซียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าสะเทือนใจ “เรื่องวันนั้น ถึงตายฉันก็ไม่ลืม หลายปีมานี้ ฉันอยากพูดกับเธอ ตลอด แต่ไม่มีโอกาส ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาโอกาสครั้งนี้ได้ เธอ ยังไม่ให้ฉันพูด…

หานเหม่ยงพูดอย่างเหนื่อยใจ “ฉันไม่ได้ห้ามนายพูด…ฉัน แค่…ฉันแค่…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานเหม่ยจึงไม่รู้จะพูดเรื่องนี้ต่อไปยังไง เธอ ทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เฮ้อ ฉันแค่รู้สึกว่า ดึกขนาดนี้ นายยังมาหาฉัน ถ้าหม่าหลันรู้ ต้องโกรธแน่นอน นายรีบกลับไป เถอะ หม่าหลันจะได้ไม่โกรธ

เมื่อเชียวฉางควนได้ยินเธอพูดถึงหม่าหลัน เขาส่งเสียงหึ แล้ว พูดว่า “เหมยฉิง เธออย่าพูดถึงผู้หญิงปากร้ายคนนั้น ต่อหน้าฉัน ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น เราสองคนคงไม่กลายเป็น แบบนี้หรอก เราอาจแต่งงานกันและมีลูกไปสองสามคนแล้ว!”

หานเหม่ยงหัวเราะอย่างเหนื่อยใจ และพูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องบางเรื่องคือโชคชะตา ไม่จำเป็นต้องโทษหม่าหลัน…

“ต้องโทษหม่าหลินสิ!” เซียวฉางควนพูดอย่างโมโห “หลายปี มานี้ แค่ฉันคิดถึงเธอ ฉันก็เกลียดหม่าหลันจนเข้ากระดูก!

พูดจบ เซียวฉางควนโบกมือไปมา แล้วพูดว่า “พอเถอะ เราไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแล้ว พูดแล้วหงุดหงิด

หานเหม่ยจึงตอบรับ จากนั้นจึงพูดว่า “ฉันว่านอนพักสักหน่อย คงจะหาย ถ้านายมีอะไรต้องทำ ก็กลับไปได้นะ จะได้ไม่เกิด ปัญหา”

เขียวฉางควนคิดไม่ถึง เขาเพิ่งมาถึงบ้านทานเหม่ยจิง เธอก็ อยากให้เขากลับบ้านเต็มที่

นี่ทำให้เขียวฉางควนเจ็บปวดใจ

แต่ทว่าเขาโยนความผิดนี้ให้หม่าหลัน และคิดในใจว่า “เหม่ ยฉิงอยากให้ฉันกลับบ้าน ไม่ใช่เพราะเธอไม่สนใจฉัน แต่เพราะ กลัวหม่าหลั่น ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นต่างหาก! ผู้หญิงเลวอย่าง หม่าหลัน เป็นเงาตามตัวตลอดเวลาจริงๆ!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาส่งเสียงไม่พอใจ และพูดว่า “ฉันไม่ไป เธอยังไม่หายดี ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น! หม่าหลันจะทำไม ปกติฉันก็ ขี้เกียจสนใจผู้หญิงคนนั้น ในสายตาของฉัน ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ สำคัญเท่าเครื่องวัดอุณหภูมิตรงรักแร้เธอเลย!

จู่ๆ หานเหม่ยงไม่รู้จะตอบเขายังไงดี

ขณะนั้น เซียวฉางควนดูนาฬิกา แล้วรีบพูดว่า “ห้านาทีแล้ว เอาเครื่องวัดอุณหภูมิมาให้ฉันดูเร็ว”

หานเหม่ยงเอาเครื่องวัดอุณหภูมิออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงส่งให้เซียวฉางควน

เซียวฉางควนดู เขาโล่งใจเล็กน้อย “ตอนนี้อุณหภูมิ 39 องศาเมื่อกี้ตอนที่เธอวัด 39.2 ใช่ไหม”

หานเหม่ยจึงพยักหน้า

เขียวฉางควนพูดอย่างดีใจ “ลดลงไป 0.2 องศา ถึงจะลดลง ไม่มาก แต่อย่างน้อยก็เริ่มลดลงแล้ว เธอนั่งทานอะไรสักหน่อย แล้วค่อยพักผ่อน คงน่าจะดีขึ้น เดี๋ยวฉันช่วยประคองขึ้นไปข้าง บน!”

หานเหม่ยจิงรีบพูดว่า “ไม่ต้องไปนั่งกินบนเตียงหรอก ฉันกิน ตรงนี้แหละ”

เมื่อเชียวฉางควนได้ยิน เขารีบโบกมือพัลวัน “ได้ยังไงกัน เธอไม่สบายไม่ใช่เหรอ นั่งตรงนี้นานๆ ทรมานเปล่าๆ เดี๋ยวฉัน ประคองเอง เดี๋ยวนั่งบนเตียง เอาหมอนกันหลังเธอไว้ จะได้รู้สึก สบาย กินอะไรก็ไม่ทรมาน ฉันป้อนเอง!

หานเหม่ยงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเซียวฉางควนยังแน่วแน่ เธอทำได้เพียงพยักหน้า “งั้นงั้นก็ได้ นายประคองฉันไปที่ ลิฟต์…”

เซียวฉางควนดีใจมาก เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่า “ฮ่าๆ โอกาส มาถึงแล้ว!”