บทที่ 2473

เยเงินเพิ่งขับรถออกไป เซียวฉางควรอดใจรอไม่ไหวแล้ว เขา เร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว

อันที่จริง ตั้งแต่หานเหม่ยจึงบอกเขาในโทรศัพท์ว่าจะกลับ ประเทศ ในใจเขาก็มีแต่ภาพของหานเหม่ยจิง

หลังจากทานเหม่ยจึงกลับมา เหมือนเธอจุดดอกไม้ไฟ ที่ซ่อน อยู่ในส่วนลึกในใจเขามาหลายปี

ช่วง 20-30 ปีมานี้ ตอนที่เซียวฉางควนรู้สึกมีความสุขที่สุด คือหลังจากทานเหม่ยจึงกลับมา แล้วมาทำอาหารในบ้าน เขา กับเธอช่วยกันทําอาหารกันอย่างสนิทสนม

แต่ว่าหานเหม่ยจึงมีสติ เธอรู้ว่าเขียวฉางควนยังไม่หย่ากับ หม่าหลัน เธอจึงเตือนสติตัวเองในใจ เพื่อรักษาระยะห่าง ไม่สาน สัมพันธ์ลึกซึ้งกับเซียวางควน

เขียวฉางควนทำตัวไม่ถูกกับเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่มีโอกาสพัง ทลายมัน

ถึงเซียวฉางควนจะเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่เขาก็เป็นผู้ชาย ธรรมดาคนหนึ่ง เขารอคอยหานเหม่ยจึงมาหลายปี ไม่ใช่แค่ เพียงจิตใจที่ลุ่มหลง ร่างกายก็เช่นกัน

ดังนั้น เขาปรารถนาจะหวนคิดถึงอดีตที่หวานชื่น กับแฟนที่ เป็นรักแรกของเขา แต่ทั้งคู่เจอหน้ากันบ่อยสุด ก็คือที่มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ ดังนั้นถึงมีความรู้สึก ก็ต้องดูกาลเทศะ ด้วย

แต่ครั้งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

หานเหม่ยงป่วยกะทันหัน แถมยังไม่มีใครดูแล เซียวฉาง ควนคิดว่า ผู้หญิงจิตใจอ่อนแอที่สุดในช่วงเวลาแบบนี้ และ ต้องการที่พึ่งพาซึ่งไว้ใจได้มากที่สุดเช่นกัน

บวกกับทั้งสองคนสนิทสนมกันในอดีต และตอนนี้ก็ยังมีความ รู้สึกหลงเหลืออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ง่ายต่อการหวนคืนสู่ อดีต

ดังนั้น เซียวฉางควนจึงรีบมาอย่างรวดเร็ว หวังว่าวันนี้จะพัง ทลายมันลงได้

สําหรับหน้าหลัน เขาขี้เกียจนึกถึง และไม่อยากนึกถึงด้วย

อีกอย่าง ในความคิดของเขา หม่าหลั่นคือคนทำลายชีวิตเขา เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับหม่าหลัน และไม่มีความจริงใจและ จงรักภักดีด้วย

เขาตื่นเต้นมาก เขาวิ่งช้าๆ มาที่หน้าประตูคฤหาสน์ของหาน

เหม่ยชิง

นี่เป็นคฤหาสน์ที่มีพื้นที่ไม่เยอะ แต่ดูเหมือนคฤหาสน์เดี่ยว สไตล์ยุโรปมาก เซียวฉางควนยืนอยู่หน้าประตู และรีบกดออด ข้างประตู

ตอนนี้ หานเหม่ยงที่อยู่ในคฤหาสน์ ใส่เสื้อขนเป็ดตัวหนาเธอเดินมาหน้าจอเครื่องรักษาความปลอดภัย เมื่อเห็นเขียวฉาง ควนยืนอยู่หน้าประตู เธอจึงกดปุ่มเปิดประตู และพูดว่า “ฉาง ควน เข้ามาเลย ฉันไม่สบายจริงๆ ขอไม่ออกไปรับนายน

เซียวฉางควนรีบพูดว่า “เหม่ยงเธอห้ามออกมานะ อย่ามา โดนลมหนาว ฉันซื้อของกินมา ให้เธอด้วย เดี๋ยวเอาเข้าไปให้

พูดพลาง เขารีบผลักประตูคฤหาสน์ และเดินผ่านสวน เข้ามา

หน้าประตู

ตอนทานเหม่ยฉิงเปิดประตู ความร้อนในคฤหาสน์โถมออก

เซียวฉางควนพูดอย่างตกใจ ทำไมข้างในร้อนขนาดนี้

มา

หานเหม่ยฉิงสวมเสื้อขนเป็ดตัวหนา เธอพูดอย่างอ่อนแรง “ฉันหนาวจริงๆ ก็เลยเปิดที่ทำความร้อนบนพื้นจนสุด แล้วก็เปิด เครื่องปรับอากาศด้วย”

เซียวฉางควนเห็นเธอห่อเหี่ยว สีหน้าซีดเผือด จึงอดพูดอย่าง ปวดใจไม่ได้ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น แข็งแรงดีแท้ๆ ทำไมถึงช่วย กะทันหันแบบนี้ล่ะ”

หานเหม่ยงพูดอย่างเหนื่อยใจ “เฮ้อ สงสัยอากาศปีนี้ขึ้นมาก ถึงจะไม่ได้หนาว แต่อากาศชื้นแบบนี้ ทำให้คนป่วยง่าย…”

เซียวฉางควนยื่นมือออกมา จับมือนุ่มของหานเหม่ยจิงเอาไว้ แน่น เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ “โอ๊ย มือเธอร้อนมาก เธอวัด อุณหภูมิหรือยัง ไข้กี่องศา”
ทานเหม่ยฉิงพูดว่า “วัดเมื่อ 39.2 องศา ฉันกินยาลดไข้แล้ว แต่ยังไม่ออกฤทธิ์”