บทที่ 2470

แต่ข่งหวั่นถึงไม่ได้พูดออกมา เยเฉันก็ไม่อยากแสดงออกไป ตรงๆ ว่ารู้เรื่องแล้ว ดังนั้นเขาจึงแสร้งถามอย่างสงสัย “ทำไมจู่ๆ ถึงชวนผมทานข้าวล่ะ”

ซึ่งหวั่นถึงพูดว่า “คืออย่างนี้ค่ะ บอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมี โอกาสชวนคุณมานั่งคุยที่บ้าน เลยบอกให้ฉันถามคุณว่าคืนนี้มี เวลาว่าง มาทานข้าวกันสักมือไหม

เย่เฉันคิดไม่ถึงว่าซึ่งหวั่นถึงจะบอกว่า คุณท่านซึ่งชวนเขาทาน ข้าว เธอปิดปากเงียบ ไม่พูดเรื่องอิโตะ นานาโกะ เดาว่าอิโตะ นานาโกะ น่าจะอยากเซอร์ไพรส์เขา

เมื่อคิดถึงยามาโตะนาเดชิโกะ ที่สวย ใจกว้าง แถมยังอ่อน โยนและนิ่งสงบ เย่เฉินก็อดคิดถึงไม่ได้ จู่ๆ ภาพที่เดินเล่นกันใน คืนที่มีหิมะที่เกียวโต ลอยเข้ามาในหัวของเขา

เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เยเฉินพูดกับซึ่งหวั่นถึง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว “ในเมื่อคุณท่านซึ่งเชิญ ผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว รบกวนคุณบอกเขา ด้วย คืนนี้ผมจะไปครับ”

เมื่อซ่งหวั่นถึงได้ยินเย่เฉินตอบตกลง เธอพูดอย่างดีใจ “ดีจัง

เลยค่ะ ให้ฉันขับรถไปรับคุณไหมคะ”

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องลำบากหรอก พ่อตาผมอยู่ บ้านพอดี เดี๋ยวผมขับรถเข้าไป
“ค่ะ” ซึ่งหวั่นถึงพูดอย่างดีใจ “งั้นฉันรอต้อนรับอาจารย์เ บ้านนะคะ!”

เมื่อคุยกับเย่เฉินเสร็จเรียบร้อย ซึ่งหวั่นถึงจึงบอกลา และวาง

สาย

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้เธอดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธอกอดเอวซ่งหวั่นถึง และพูดอย่างมีความสุข “พี่หวั่นถึง เป็น

คนดีจริงๆ!”

ซ่งหวั่นถึงยิ้มแล้วพูดว่า “อย่ามัวแต่ขอบคุณฉัน ตั้งแต่ฉันรู้จัก อาจารย์เย่ จนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันโกหกเขา อีกเดี่ยว เจออาจารย์เย่ เธอต้องอธิบายกับเขาเอง ว่าทำไมถึงให้ฉันหลอก เขา”

อิโตะ นานาโกะหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “พี่หวั่นถึงวางใจได้ เลย ฉันจะอธิบายเย่เฉินซังอย่างชัดเจน พี่ช่วยฉันครั้งใหญ่ ฉันจะ ให้พี่เป็นแพะรับบาปได้ยังไงกันล่ะ

อิโตะ นานาโกะพูดต่อ “ใช่สิ พี่หวั่นถึง พี่นัดฉินเข้าเสงี่ยนให้ ฉันหน่อยสิ ฉันเลือกสุนัขชิบะอินุจากบ้าน มาให้เธอตัวนึง อยู่กับ บอดี้การ์ดที่ตามมาด้วย

ซ่งหวั่นถึงยิ้มแล้วพูดว่า “ดีเลย ไม่รู้เข้าเสงี่ยนชอบชิบะอินุ เธอให้ฉันมากขนาดไหน พอฉันโพสต์รูปมันลงไปบน อินเทอร์เน็ต เธอจะมากดไลก์แล้วก็คอมเม้นต์ด้วย ชอบสุดๆ ไป เลยล่ะ เดี๋ยวฉันโทรหาเธอเลย!”

อิโตะ นานาโกะพูดเตือนว่า “ก่อนเธอจะมา พี่บอกให้เธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกเเฉินซัง อย่าให้เรื่องที่ฉันมาเมือง จินหลิงหลุดออกไปเด็ดขาดนะคะ

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า “วางใจเถอะ ฉันจะกำชับเธอให้

ตอนนี้ เยเฉันเห็นว่าใกล้ถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว เซียวซูหน บอกไว้ก่อนแล้วว่าคืนนี้จะไม่กลับมาทานข้าว ดังนั้นเขาจึงสะสาง งาน และกลับไปในคฤหาสน์

ตอนนี้หม่าหลันทำเมนูอาหารเสร็จแล้ว เมื่อเห็นเเงินเข้ามา

จึงรีบพูดว่า “โอ๊ะลูกเขยทำงานในสวนเสร็จแล้วเหรอ”

เย่เฉินพยักหน้า “เสร็จแล้วครับ”

หม่าหลันรีบพูดว่า “เหนื่อยแย่เลย! แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว นายรีบไปล้างมือ แล้วมาทานข้าว”

เย่เฉินพูดว่า “แม่ คืนนี้ผมมีนัดทานอาหาร คงไม่ได้ทานข้าวที่ บ้าน”

“หา?” หม่าหลันถามอย่างแปลกใจ “ทำไมจู่ๆ ถึงออกไปทาน ข้าวนอกบ้านล่ะ แม่เตรียมอาหารไว้เกือบเสร็จแล้ว แถมยังตั้งใจ ตุ้นกระดูกแพะทุ่งหญ้าด้วย!”

ขณะที่พูดเซียวฉางควนเดินลงมาจากชั้นบน เขารีบพูดทันทีว่า “คืนนี้ผมก็ไม่ทานข้าวที่บ้านนะ เย่เฉินต้องไปกับผมด้วย ไปทาน ข้าวกับคนของสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด!”