บทที่ 2395

Steveไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย จึงทำได้เพียงแค่โอบ

ดอกไม้ไว้ในอ้อมแขนของเขาให้แน่นเท่านั้น เวลานี้เองหงห้าชี้ไปที่ทางเข้าของกรงสุนัข แล้วพูด

กับSteveไปว่า”ต่อไปขอเชิญคุณSteve มอบดอกไม้ให้กับ Walter ลูกชายเลวๆของเขา! ทุกคนปรบมือ!

ลูกสมุนทั้งหมดพากันปรบมืออย่างยินดีปรีดา

Steveหน้าเสียเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าทำสายตาไม่พอใจ

หงห้าที่เห็นเขาอีกๆยักๆ ไม่ก้าวออกไป จึงอดที่จะสบกด่าออก ไปไม่ได้ว่า”แกยึกยักอะไรไม่ทราบ? อยากให้ฉัน เพิ่มเตียงผู้ ป่วยข้างๆลูกชายของแกอีกใช่ไหม?

Steveตกใจจนตัวสั่น จึงรีบกอดดอกไม้แล้ว แล้วก้าวเข้าไป

ในกรงเหล็กอย่างยากลำบาก

Steveที่ทั้งเนื้อทั้งตัวสวมเพียงกางเกงในตัวเดียว ตอนนี้ หนาวจนตัวแข็งทื่อเป็นน้ำแข็งไปแล้ว ดังนั้น ในตอนที่เขาเดิน จึง เหมือนกับผีดิบที่เดินไม่สะดวก

เขาเดินไปตามพรมแดง โซซัดโซเซมาที่เตียงผู้ป่วย ของWalter หงห้ารีบก้าวไปข้างหน้า แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า

“ต่อไป ขอเชิญคุณSteveมอบดอกไม้ให้Walterลูกชายเลวๆของเขา! ”

พูดจบ เขาก็มอบหมายให้Steveว่า”เดี๋ยวตอนที่มอบดอกไม้ อย่าพึ่งรีบปล่อยมือล่ะ พวกแกสองคนต้องร่วมถือดอกไม้ด้วยกัน แล้วหันหน้าให้ไปทางกล้องพี่น้องของเรา ให้พวกเขาถ่ายรูปให้ พวกแกสองคนสักสองรูป ฉากที่ให้ความรู้สึกพิธีการอย่างนี้ จะ ไม่ถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกได้ยังไง? ”

ความคิดที่อยากตายของSteveผุดขึ้นมา ตอนนี้ลูกชายนอน อยู่บนเตียงด้วยสภาพแบบนั้น ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็น อะไร แต่ก็ทําได้เพียงแค่ทำตามคำขอของหงห้า เล่นเกมเหยียด หยามเช่นนี้กับเขา……..

ตอนนี้Walterรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเป็นอย่างมาก

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างนี้ ถึงตีเขาให้ตาย เขาก็ ไม่กล้าคิดอะไรไม่ดีกับหวังตงเสงี่ยนอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ต่อให้พูดอะไรไปก็สายไปแล้ว

Steveทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ยื่นดอกไม้ให้กับลูกชาย ในขณะเดียวกันอีกมือก็ยังคงถือดอกไม้อีกด้าน

สองพ่อลูกหันไปทั้งกล้องพร้อมกัน

บรรดาลูกน้องต่างถือพลุกระดาษในมือ แล้วดึงออกจนเสียง แตกดังไม่หยุด เลื่อมหลากสีตกลงมาทีละชิ้น ไปที่บนหัวของสอง พ่อลูกทั้งสอง เต็มไปทั้งตัว

เวลานี้เอง เสียงแฟลชดังขึ้น ภาพถ่ายที่เต็มไปด้วยความตลกร้ายถูกถ่ายทอดออกมา

เวลานี้เองหงห้าพูดเสียงดัง พิธียินดีต้อนรับกับการพบกัน ระหว่างคุณSteveกับลูกชาย กำลังจะจบลงแต่เพียงเท่านี้ ขอให้ ทุกคนปรบมือครับ!

เหล้าบรรดาลูกสมุนต่างพากันปรบมือ ทีนี้หงห้าจึงหันไปยิ้ม พลางถามเเฉินว่า “อาจารย์ครับ คุณพอใจไหมครับ?

เยเฉินพยักหน้า แล้วหัวเราะ จัดได้ไม่เลว ค่อยสนุกหน่อย”

หงห้ารีบทํามือคารวะ แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “ขอบพระคุณ คำชมจากอาจารย์ครับ ถ้ามีครั้งหน้า ผมจะจัดให้ยิ่งใหญ่กว่านี้ อีกครับ! ”

เยเฉันมองไปที่ทางซูโสเต๋อที่ตกใจกลัวอยู่ข้างๆ จึงเอ่ยปาก พูดขึ้นมาว่า “คุณชูครับ คุณว่าการจัดต้อนรับแขกของเรา ให้ ความสำคัญไม่เลวเลยใช่ไหมครับ?”

ซูโสเต๋อตกใจจนหน้าซีดเผือด ในใจกำลังร้องอย่างเจ็บ ปวด“นี่เรียกว่าให้ความสำคัญบ้าอะไรเนี่ย? แกเรียกมันว่า ให้ ความสำคัญ? แกมันจอมมารชัดๆ! ”

แต่ว่า เขาไม่กล้าพูดแบบนั้น จึงทำได้เพียงแค่เห็นด้วยกับเย่ เฉิน รีบพยักหน้าหมึกหงัก ให้ความสำคัญครับ……..ให้ความ สำคัญครับ……… คุณชายเยทำ ให้ความสำคัญจริงๆครับ!

เย่เฉินตอบรับอืม แล้วพูดว่า “วันหน้าถ้าลูกชายคุณตกอยู่ใน มือของผม ผมจะจัดพิธีให้พวกคุณพ่อลูกด้วยเหมือนกัน จะจัดให้สมเกียรติกว่านี้แน่นอน

ซูโสเต๋อพูดอย่างตกใจกลัว……….คุณชายเย่ครับ ลูกชาย ผมเขาเป็นเด็กดี……..

เย่เฉินกล่าวอย่างเย้ยหยัน มีพ่อที่เลวไม่บันยะบันยังอย่าคุณ

ลูกชายของคุณจะดีไปกว่ากันยังไง! ซูโสว่เต๋อถึงกับละอายใจ และไม่กล้าพูดอะไร